اعتراف و عذرخواهی مرتضی فرشباف از آزارگری
بیش از 4 سال است که از آغاز روایت زنانی که توسط مردان همکار و یا استاد یا... آزاردیده‌اند، می‌گذرد
به گزارش شبکه شرق؛ در طول این چند سالی که از آغاز جنیش می‌تو می‌گذرد، نام مردان زیادی مطرح شد که به گونه‌های مختلف دست به تعرض و آزار زنان اطراف خود زده بودند.
مردانی با تکیه بر قانون و کاستی‌‌هایش و فضای مردسالارانه این خشونت را ادامه دادند و نسبت به حذف زنانی که روایت کرده بودند، اقدام کردند. اندک بودند مردانی که پذیرفتند و عذر تقصیر آوردند.
مرتضی فرشباف یکی از این مردان است و به تازگی نامه عذرخواهی منتشر کرده است . او از روندی که طی این 4 سال طی کرده و یاد گرفته و جلسات خود درمانی که رفته، نوشته است. در بخش ابتدایی متن او آمده است :«من مرتضی فرشباف میخواهم به روایاتی پاسخ دهم که اخیرا در فضای مجازی توسط زنان آزاردیده ای به تشریح درآمده به احترام رنجی که آزاردیده ها از رفتارم به دوش کشیدند، از بحث و جدل بر سر جزییاتی در روایتها که حقیقتشان را باور ندارم میگذرم و آمادگی خود را تمام قد برای جبران اگر راهی برای جبران باشد اعلام میدارم.»
او از آگاه نبودن خود به رفتار خود اشاره کرده و نوشته « متاسفانه به وقت وقوع آن اتفاقها به آزارگرانه بودن رفتار خود آگاه نبودم و به سان بسیاری از مردان ،هم نسلم هم پای جنبش مترقی می‌تو آموختم در همان زمان پس از جلسه ای که در زمستان سال ۹۹ با حضور برخی از راویان و فعالان سینمایی و زنان در فرش فیلم برگزار شد از من خواستند فعالیت فرش فیلم را برای بازه زمانی مشخصی که در همان جلسه معین شد متوقف و جلسه های روان درمانی را آغاز کنم تمام و کمال ،پذیرفتم متعهدانه انجام دادم و خودم را در گذر زمان تصحیح کردم اگر ناتوان در جبران آزردگی در گذشته بودم لااقل با جان و دل کوشیده ام تا به تکرار آن اشتباهات دست نزنم. خودم را وقف مطالعاتی در باب خشونت علیه زنانی کردم که روزگاری بخشی جدایی ناپذیر از آن خشونت بودم هر روز به امید آنکه بتوانم در این مسیر صعب العبور کنار زنان سرزمینم بایستم صبحم را شب کردم.»
او همچنین سعی کرده درباره تغییر رفتار خود استدلالی بیاورد ونوشته است :«البته ناگفته نماند در خانواده ای بزرگ شدم که همواره «نه به معنای نه بوده و هرگز خودم را در زمره متعرضین نمیدانم اما از این حقیقت بی خبر بودم که رفتارهایم در موقعیتهای نابرابر میتواند از مصادیق آزار باشد متاسفانه وقتی متوجه آن شدم که ردپای آسیبهایی را در گذشته برای همیشه به جا گذاشته بودم.
اما امروز دیگر میدانم که وقتی در رابطه نابرابری در فضای کاری و دوستی قرار گرفتم هر گونه بیان نیازهای روانی و عاطفی نوعی درخواست نیست بلکه شکستن حریمها و تحمیلی نابجاست که نباید بر سر کسانی که به چشم تحسین یا تایید نگاهم میکنند مستولی کنم .من در گذشته بارها و بارها بر قدرت خودم تکیه زدم و امروز بابت تک تک آنها پشیمانم.»
