چرا ۵۰ هزار پرستار خانه نشین هستند

به گزارش شرق ، کمبود نیروی پرستاری را می‌توان مهم‌ترین چالش نظام سلامت کشور در حوزه نیروی انسانی دانست که متأسفانه روز به روز در حال بحرانی‌تر شدن است.

این در حالی است که هر روز شاهد مهاجرت گروهی از پرستاران به خارج از کشور برای اشتغال هستیم، همچنین، برخی دیگر نیز رویه تغییر شغل را در پیش گرفته و برای امرار معاش، سراغ حرفه دیگری می‌روند.

اما، این سوال پیش می‌آید که چرا نیروهای پرستاری از حرفه خود رضایت ندارند و سراغ کار دیگری می‌روند و به اصطلاح، خانه نشینی را به پرستاری ترجیح می‌دهند.

دبیرکل خانه پرستار، درباره چرایی خانه نشینی و تغییر شغل پرستاران به رغم کمبود نیروی پرستاری در مراکز درمانی کشور، نکاتی را بازگو کرد.

محمد شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار، در پاسخ به چرایی این موضوع، نکاتی را بازگو کرد و گفت: ۵۰ هزار پرستار خانه نشین داریم اما تا زیرساخت را درست نکنیم، استخدام مثل آبی است که در آبکش ریخته می‌شود. مشکل امروز نگهداشت نیرو است، به همین علت نیروی جدید نیامده می‌رود. همه هم این موضوع را می‌دانند و انکارناپذیر است. مهاجرت یا ترک شغل می‌کنند و به مشاغل دیگر می‌روند.

وی افزود: مسئولان وزارت بهداشت هم اذعان دارند که نیروهای جدید به یک ماه یا دو ماه نکشیده می‌روند، چرا که درآمد پایین است.

شریفی مقدم در پاسخ به این سوال که راهکار چیست و چه باید کرد، گفت: تا جذابیت شغلی درست نشود، همین نیروی انسانی را هم که مشغول کار هستند، نمی‌توانیم نگه داریم.

وی در همین زمینه افزود: اگر کارانه را برابر حقوق کنیم، مبلغ فوق‌العاده خاص هم افزایش یابد، شاید بتوانیم در نگهداشت نیرو موفق باشیم. البته من این مبالغ را دست بالا می‌گویم که مثلاً به ۲ برابر شدن حقوق پرستاران برسیم و حداقلی از زندگی تأمین می‌شود.

دبیرکل خانه پرستار تاکید کرد: تا زمانی که این موارد را رفع نکنیم پرستار نمی‌ماند. پرستاران مهاجرت می‌کنند، اما این راهی است که وزارت بهداشت پیش روی آنها گذاشته است. همه می‌گویند که بودجه نیست، اتفاقاً بودجه هست اما متأسفانه در جای دیگر و برای گروه‌های دیگر نظام سلامت هزینه می شود.

شریفی مقدم، بر اصلاح پرداختی به پرستاران بابت اضافه کاری تاکید و تصریح کرد: حداقل ساعت اضافه کاری پرستار، باید ۱۰۰ هزار تومان باشد و این عدد کاملاً منطقی و قابل قبول برای مسئولان است.

وی افزود: تا زمانی که نتوانیم انگیزه‌های شغلی را برای پرستاران ایجاد کنیم، نمی‌توان انتظار داشت که شرایط کار برای آنها قابل قبول باشد.