جمهوری اسلامی باید قدر اساتید را بداند نه اینکه با آنها برخورد قهری کند

به گزارش شبکه شرق، حشمت الله فلاحت‌پیشه، استاد دانشگاه علامه طباطبایی درباره اخراج اساتید از دانشگاه‌ها با جماران گفت‌وگو کرده است.

بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

 اقداماتی همچون بیکار کردن اساتید به معنای کشتن روح پیشرفت و حتی از بین بردن امنیت زندگی این افراد است.

 آقای رئیسی اعلام کرده است که خود، به این مسئله ورود خواهند کرد؛ بنابراین درخواست من از آقای رئیس جمهور این است که اگر چنین تصمیمی دارند، این ورود به گونه ای باشد که نتیجه مثبت ورود عالی‌ترین مقام اجرایی کشور به این مساله، پیش از آغاز به کار دانشگاه‌ها مشخص شود و قبل از آغاز مهرماه نوعی آرامش را در فضای دانشگاه و کلاس‌های درس ایجاد کند؛ قطعاً این به سود کشور است.

در طول ناآرامی‌های سال گذشته، شخصا شاهد پایمردی شماری از اساتیدی بودم که سعی می‌کردند ناآرامی‌ها را تبدیل به فضای نقد کنند. تلاش آنها این بود که به جای اختلاف و چالش، فضای انتقاد ایجاد شود. آنها با جمع کردن دانشجوهای معترض، فضا را به سمت بیان نقدها می بردند، تا مانع تنش بیشتر شوند.

جمهوری اسلامی، باید قدر چنین اساتیدی را بداند و به جای برخورد قهری با این اساتید، فضا را فراهم کند تا فضا و امکان گفت و گوی جدی و حتی انتقادی در جامع شکل گیرد. بی شک رشد و پیشرفت جامع، حاصل نقد مداوم انسانهای منتقد است؛ آنها که نارضایتی خود را از طریق انتقاد سازنده بیان می کنند و دانشگاه‌ها هم محل شکل گیری چنین گفت و گوهایی است.

متاسفانه برخی افرادی که اکنون خواهان برخورد قهری با اساتید و دانشجویان دانشگاه ها هستند، کسانی هستند که اصلاً سابقه و تجربه آکادمیک ندارند. برخی از آنها، نه به عنوان استاد و نه به عنوان دانشجو، هیچ سابقه کار دانشگاهی و تجربه زیسته از دانشگاه ندارند، بنابراین، آنها نمی‌توانند خارج از دانشگاه برای این محیط‌های علمی حکم صادر کنند. شاید اساتیدی بیکار شوند، اما زیان بارتر این است که باعث نوعی یاس میان دانشجویان کشور می‌شود.

بعد از ناآرامی های سال گذشته، عفو گسترده ای صورت گرفت. باید این عفو را گسترش داد. استثنا گذاشتن بر عفو عمومی، خلاف هدف سیاستگذاری مبتنی بر عفو جامعه است. این اشتباهی است که باید جدی گرفته شود.

 برخی از افرادی که خارج از دانشگاه‌ها، با دفاع از بیکار کردن اساتید، به تهدید قهری توصیه و تهدید می کنند، اتهامات سنگینی علیه این اساتید عنوان می کنند. روشن نیست چنین اتهاماتی بر چه اساسی و با چه پشتوانه های مستندی صورت می‌گیرد، اما اگر شخصی در این حد جرم مرتکب شده، چرا فاقد پرونده قضایی است؟! 

وقتی پرونده قضایی علیه این افراد شکل نگرفته، به معنای این است که این اشخاص جرمی مرتکب نشده‌اند. بنابراین، نمی توان قهری ترین برخورد را با بیکار کردن و اخراج کردن، در حق آنها انجام داد.

در برخی فضاهای رسانه ای و تریبونهای کشور، که هیچ ربطی به دانشگاه‌ها ندارند، اتهامات سنگینی تحت عنوان «براندازی» و «تحریک به شورش» به برخی از اساتید وارد می شود.

به کاربردن عناوین مجرمانه برای بخشی از از اساتیدی که در زمان خود از این اتهامات مبرا بوده‌اند، برخوردی سخت گیرانه و غریب با فضای دانشگاه‌ها است.