علی منصور- ذوب‌آهن چه کسی زودتر تسلیم می‌شود؟
پنجمین شکست این فصل ذوب‌آهن، آن هم بعد از سپری‌شدن 10 هفته مقابل ماشین‌سازی رقم خورد تا ذوب؛ تیمی که معمولا عادت به بالانشینی در جدول رده‌بندی داشت، حالا با تیم قعر جدول فقط 5 امتیاز و البته با منطقه سقوط 2 امتیاز اختلاف داشته باشد. ذوب‌آهن در این فصل با علیرضا منصوریان روزهای بحرانی زیادی را سپری کرده و بعد از گذر 10 هفته فقط یک برد داشته که آن هم مقابل تیم قعرنشین شاهین شهرداری بوشهر است. به غیر از آن برد، منصوریان ۴ مساوی و 5 شکست داشته تا درمجموع 7 امتیاز بعد از 10 هفته به دست آورده باشد. منصوریان بعد از تجربه سرمربیگری در تیم‌های نفت و استقلال به‌عنوان یکی از مربیان جوان راهی ذوب‌آهن شد تا این تیم را به رده‌های بالاتر جدول رده‌بندی بکشاند. او فصل پیش جایگزین امید نمازی در این تیم شد و نمایش قابل‌قبولی هم داشت، به‌طوری‌که دست‌آخر تیمش را به رتبه ششم جدول رساند. بااین‌حال گویی دانش مربیگری علیرضا منصوریان در هر تیم تاریخ‌مصرف مشخصی دارد و او نمی‌تواند در کسب نتیجه تداوم داشته باشد؛ نمونه بارزش نتایجی است که در این فصل به همراه ذوب‌آهن گرفته است؛ تیم او تا هفته نهم لیگ برتر هیچ بردی نداشت و شاید اگر بازی با تیم بحران‌زده شاهین بوشهر از راه نمی‌رسید، او هنوز به بردی در لیگ برتر نرسیده بود. در دیدار برابر ماشین‌سازی هم ذوب‌آهن خیلی سریع به گل رسید، ولی دست‌آخر در دقایق پایانی بازی برده را واگذار کرد تا منصوریان نشان دهد هنوز قدرت لازم برای اداره بازی‌های پرفشار را ندارد یا دست‌کم در این فصل این قدرت را از دست داده است. منصوریان البته برخلاف هفته‌های نخست که تلاش می‌کرد خودش را مقصر اول و آخر نتایج معرفی کند، حالا یکی، دو مقصر را ابتدا عنوان می‌کند و بعد می‌گوید مقصر اصلی خودش است. او بعد از دیدار با ماشین‌سازی بعد از اینکه اعلام کرد مدافعان میانی تیمش اشتباه کرده و تقصیر داشته‌اند، گفت که مقصر اصلی خودش است. البته علی منصور اعتراض‌ها روی سکوها را هم هدایت‌شده می‌داند و اعتقاد دارد هواداران اصلی ذوب‌آهن از سبک بازی این تیم راضی هستند! پیش از هفته نهم او در کنفرانسی خبری با اشاره به عده‌ای از تماشاگران که علیه او شعار می‌دادند گفت که آنها را هواداران اصلی ذوب‌آهن نمی‌داند. به‌هرروی؛ چه واقعی، چه غیرواقعی، ذوب‌آهن منصوریان در این فصل حال‌وروز خوشی ندارد و در منطقه قرمز جدول روزگار می‌گذراند. بعد از سپری‌شدن 10 هفته از رقابت‌های این فصل تیم منصوریان همین حالا 15 امتیاز با صدر جدول فاصله دارد و بعید به نظر می‌رسد با تداوم این روند جهش قابل‌ملاحظه ای برای ذوبی‌ها به دست بیاید. عجیب در این میان اما اصرار دو طرف به تداوم همکاری است؛ ذوبی‌ها که پیش از این بارها نشان داده بودند فرصت زیادی به مربیانی که نتیجه نمی‌گیرند نمی‌دهند، در این فصل، عجیب مقاومت پیشه کرده و علیرضا منصوریان را اخراج نمی‌کنند. در آن‌سو اما منصوریان هم که هر روز بابت نتایج ضعیفی که می‌گیرد مورد انتقاد است، هرگز به فکر نوشتن استعفا و رفتن از ذوب‌آهن نیست. در این میان شاید البته سنگینی قرارداد منصوریان هم مزید بر علت باشد؛ قراردادی که احتمالا در صورت اخراج منصوریان هزینه زیادی روی دست باشگاه می‌گذارد. البته شاید مسئولان باشگاه هم به این امید نشسته‌اند که خود منصوریان از نتایج ضعیفی که در این فصل می‌گیرد به ستوه آمده و استعفایش را بنویسد. سؤال اصلی اما اینجاست که در صورت تداوم چنین نتایج ضعیفی، بالاخره کدام طرف تسلیم می‌شود؛ ذوب‌آهن یا منصوریان؟ ذوبی‌ها به خوبی می‌دانند با حفظ این روند چه‌بسا خطر سقوط تهدیدشان کند و نیمه‌جایگاهی که در فوتبال ایران دارند را هم از دست بدهند. منصوریان هم اما نمی‌خواهد با نوشتن استعفایش بخش مهمی از پول قراردادش را از دست بدهد و از گود کنار برود. البته در این میان باید راه سومی هم را در نظر داشت: یا مسئولان ذوب‌آهن اعتقادی به سبک انگلیسی‌ها دارند که می‌خواهند تیم را 10 ساله به یک سرمربی بدهند یا اینکه منصوریان آن‌قدر به دانش فنی‌اش امیدوار است که می‌تواند ذوب‌آهن را دوباره در حد یک مدعی در لیگ برتر معرفی کند.
پنجمین شکست این فصل ذوب‌آهن، آن هم بعد از سپری‌شدن 10 هفته مقابل ماشین‌سازی رقم خورد تا ذوب؛ تیمی که معمولا عادت به بالانشینی در جدول رده‌بندی داشت، حالا با تیم قعر جدول فقط 5 امتیاز و البته با منطقه سقوط 2 امتیاز اختلاف داشته باشد. ذوب‌آهن در این فصل با علیرضا منصوریان روزهای بحرانی زیادی را سپری کرده و بعد از گذر 10 هفته فقط یک برد داشته که آن هم مقابل تیم قعرنشین شاهین شهرداری بوشهر است. به غیر از آن برد، منصوریان ۴ مساوی و 5 شکست داشته تا درمجموع 7 امتیاز بعد از 10 هفته به دست آورده باشد. منصوریان بعد از تجربه سرمربیگری در تیم‌های نفت و استقلال به‌عنوان یکی از مربیان جوان راهی ذوب‌آهن شد تا این تیم را به رده‌های بالاتر جدول رده‌بندی بکشاند. او فصل پیش جایگزین امید نمازی در این تیم شد و نمایش قابل‌قبولی هم داشت، به‌طوری‌که دست‌آخر تیمش را به رتبه ششم جدول رساند. بااین‌حال گویی دانش مربیگری علیرضا منصوریان در هر تیم تاریخ‌مصرف مشخصی دارد و او نمی‌تواند در کسب نتیجه تداوم داشته باشد؛ نمونه بارزش نتایجی است که در این فصل به همراه ذوب‌آهن گرفته است؛ تیم او تا هفته نهم لیگ برتر هیچ بردی نداشت و شاید اگر بازی با تیم بحران‌زده شاهین بوشهر از راه نمی‌رسید، او هنوز به بردی در لیگ برتر نرسیده بود. در دیدار برابر ماشین‌سازی هم ذوب‌آهن خیلی سریع به گل رسید، ولی دست‌آخر در دقایق پایانی بازی برده را واگذار کرد تا منصوریان نشان دهد هنوز قدرت لازم برای اداره بازی‌های پرفشار را ندارد یا دست‌کم در این فصل این قدرت را از دست داده است. منصوریان البته برخلاف هفته‌های نخست که تلاش می‌کرد خودش را مقصر اول و آخر نتایج معرفی کند، حالا یکی، دو مقصر را ابتدا عنوان می‌کند و بعد می‌گوید مقصر اصلی خودش است. او بعد از دیدار با ماشین‌سازی بعد از اینکه اعلام کرد مدافعان میانی تیمش اشتباه کرده و تقصیر داشته‌اند، گفت که مقصر اصلی خودش است. البته علی منصور اعتراض‌ها روی سکوها را هم هدایت‌شده می‌داند و اعتقاد دارد هواداران اصلی ذوب‌آهن از سبک بازی این تیم راضی هستند! پیش از هفته نهم او در کنفرانسی خبری با اشاره به عده‌ای از تماشاگران که علیه او شعار می‌دادند گفت که آنها را هواداران اصلی ذوب‌آهن نمی‌داند. به‌هرروی؛ چه واقعی، چه غیرواقعی، ذوب‌آهن منصوریان در این فصل حال‌وروز خوشی ندارد و در منطقه قرمز جدول روزگار می‌گذراند. بعد از سپری‌شدن 10 هفته از رقابت‌های این فصل تیم منصوریان همین حالا 15 امتیاز با صدر جدول فاصله دارد و بعید به نظر می‌رسد با تداوم این روند جهش قابل‌ملاحظه ای برای ذوبی‌ها به دست بیاید. عجیب در این میان اما اصرار دو طرف به تداوم همکاری است؛ ذوبی‌ها که پیش از این بارها نشان داده بودند فرصت زیادی به مربیانی که نتیجه نمی‌گیرند نمی‌دهند، در این فصل، عجیب مقاومت پیشه کرده و علیرضا منصوریان را اخراج نمی‌کنند. در آن‌سو اما منصوریان هم که هر روز بابت نتایج ضعیفی که می‌گیرد مورد انتقاد است، هرگز به فکر نوشتن استعفا و رفتن از ذوب‌آهن نیست. در این میان شاید البته سنگینی قرارداد منصوریان هم مزید بر علت باشد؛ قراردادی که احتمالا در صورت اخراج منصوریان هزینه زیادی روی دست باشگاه می‌گذارد. البته شاید مسئولان باشگاه هم به این امید نشسته‌اند که خود منصوریان از نتایج ضعیفی که در این فصل می‌گیرد به ستوه آمده و استعفایش را بنویسد. سؤال اصلی اما اینجاست که در صورت تداوم چنین نتایج ضعیفی، بالاخره کدام طرف تسلیم می‌شود؛ ذوب‌آهن یا منصوریان؟ ذوبی‌ها به خوبی می‌دانند با حفظ این روند چه‌بسا خطر سقوط تهدیدشان کند و نیمه‌جایگاهی که در فوتبال ایران دارند را هم از دست بدهند. منصوریان هم اما نمی‌خواهد با نوشتن استعفایش بخش مهمی از پول قراردادش را از دست بدهد و از گود کنار برود. البته در این میان باید راه سومی هم را در نظر داشت: یا مسئولان ذوب‌آهن اعتقادی به سبک انگلیسی‌ها دارند که می‌خواهند تیم را 10 ساله به یک سرمربی بدهند یا اینکه منصوریان آن‌قدر به دانش فنی‌اش امیدوار است که می‌تواند ذوب‌آهن را دوباره در حد یک مدعی در لیگ برتر معرفی کند.