آنجلینا جولی، تایم و آینده زمین
هفته‌نامه تایم ویژه‌نامه‌ای را با سردبیری آنجلینا جولی درباره تغیيرات آب‌و‌هوایی و تأثیر آن در 2050 منتشر کرده که حاوی مطالب متفاوتی است تا بتواند تصویری از زمین در 30 سال آینده ارائه دهد. حتی از کودکان نیز خواسته شده در این همفکری شرکت کنند و از هنرشان استفاده كرده و درباره‌اش نقاشی بکشند. «ما انسان‌ها باید بهتر عمل کنیم»؛ این عقیده یک کودک 12ساله است. نقاشی او چشم‌انداز تاریکش نسبت به آینده زمین را نشان می‌دهد و او تنها نیست - محیط زیست، سرنوشت حیوانات و خطرات موجود در سیاره ما افکار و تصورات نسل بعدی را ترسیم می‌کند. تایم کودکان پروژه‌ای است که قرار است در این زمینه اجرا شود و از کودکان و نوجوانان خواسته است تا با هنر خود در این بحث شرکت کنند. طیف کاملی از خشم کودکانه، ترس و خوش‌بینی در این نقاشی‌ها به تصویر كشيده شده است.
آنجلینا جولی بازیگر برنده اسکار و نماینده ویژه کمیساریای عالی برای پناهندگان است. او در این شماره نوشته است: «پیچیدگی تکنولوژیکی ماسک‌های زندگی مدرن دربرگیرنده یک واقعیت ساده است: همه ما برای زنده‌ماندن به اکسیژن، آب و غذا احتیاج داریم. اما بین کسانی که منابعی را باید به وجود آورند و کسانی که از آن استفاده می‌کنند شکاف وجود دارد. با توجه به رشد فزاینده تغییرات آب و هوا، افرادی که در مناطق آسیب‌پذیر مانند اقیانوسیه زندگی می‌کنند - کشورها و سرزمین‌های موجود در جنوب غربی اقیانوس آرام - با ازبین‌رفتن وضعیت معیشت، خانه‌ها و آینده خود مواجه هستند.
سالانه 24 میلیون نفر در سراسر جهان به دلیل تغییرات اقلیمی آواره می‌شوند و وقتی اوضاع بدتر مي‌شود که بدانیم احتمال آواره‌شدن هر كدام از ما در 50 سال گذشته دوبرابر شده و آوارگی اجباری در سراسر جهان به دلیل درگیری‌ها و تنش‌ها افزایش یافته است.
در صورت عدم بررسی و تغییرندادن اوضاع و تخریب بیشتر محیط زیست، جابه‌جایی جهانی فراتر از هر چیزی که بشریت تاکنون تجربه کرده است و نتیجه آن کشورهایی با درآمد کم و کشورهای شکننده و ناخوشایند می‌شود. براساس گزارش هیئت بین‌المللی تغییرات آب و هوا، افزایش سطح دریا به میزان یک متر می‌تواند باعث شود که بنگلادش حدود 17.5 درصد از زمین خود را از دست بدهد. افزایش مشابه سطح دریا می‌تواند سه میلیون نفر را در شمال نیجریه در معرض خطر جابه‌جایی قرار دهد. ما چگونه برای این اتفاقات آماده می‌شویم؟ بهتر نیست که برای بهبود وضعیت تلاش کنیم؟ بیش از 40 میلیون نفر در اقیانوسیه زندگی می‌کنند. در سال 2018، منطقه‌ای که شامل استرالیا و جزایر میکرونزی، پولینزیا و ملانزیا است، سومین سال گرم خود را پشت سر گذاشت. بسیاری از جزایر تشکیل‌دهنده این منطقه در معرض آسیب پیش‌آمده از افزایش دما و سطح دریا هستند؛ یکی از پیامدهای تغییرات آب و هوا. اگر این مکان‌ها زیر آب‌ها بروند یا غیرقابل سکونت شوند، بشریت بسیاری چیزها را از دست می‌دهد: حیات وحش، منابع طبیعی، فرهنگ‌های بی‌نظیر، زبان‌ها و ارزش‌ها. اما افرادی که در آنجا زندگی می‌کنند همه‌چیزشان را از
دست می‌دهند. طبق تجربیاتی که در ملاقات با پناهندگان در سراسر جهان به دست آورده‌ام، هر زمان که مردم آواره شوند، اولین غریزه آنها جست‌وجوی راه‌حل برای مشکل است، آنان به دنبال یافتن محلی در داخل کشور خود هستند و اگر نتوانستند، به دنبال عبور از مرز هستند؛ آنها به ماندن در منطقه خود تمايل دارند. حدود 80 درصد پناهندگان - افرادی که از کشمکش یا آزار و اذیت کشورهای خود فرار کرده‌اند - در کشورهای همسایه زندگی می‌کنند. کمتر از یک درصد پناهندگان به طور دائم در کشورهای دور اسکان داده می‌شوند.
اکثر پناه‌جویانی که من با آنها ملاقات کردم می‌خواهند به خانه برگردند و زندگی خود را از سر بگیرند. اما اگر دیگر خانه‌ای برای بازگشت به آنجا نباشد، چه می‌شود؟ اگر خانه شما زیر آب باشد چه می‌شود؟ اگر جزیره‌ای که خانواده و مردم شما قرن‌ها در آن سکونت داشته‌اند، با طغیان اقیانوس غرق شود، چطور؟ برای کمک به چه کسی مراجعه می‌کنید؟ چه اتفاقی برای فرهنگ، معیشت، تابعیت و ادامه زندگی در کشور شما می‌افتد؟
ما در یک لحظه بی‌نظیر از تاریخ هستیم. با پیشروی بیابان‌ها، جنگل‌ها از بین می‌روند و ارتفاع دریا افزایش می‌یابد. اقدامات زیادی برای جلوگیری و کمک به کاهش سناریوهای بدترین حالت، وجود دارد: کمک به کشورها به منظور کمک به مردم آسیب‌دیده که ناگزیر از ترک خانه‌های خود به دلیل بلایای ناگهانی یا بحران‌های ناگهانی آب و هوا شده‌اند. ایالات متحده باید علاقه‌مند به توسعه راه‌حل‌ها باشد. امنیت ما تحت تأثیر بی‌ثباتی جهانی قرار گرفته و ما نسل‌ها در توسعه ملل فقیر سرمایه‌گذاری کرده‌ایم، درحالی‌که آمریکا قصد خود را برای خروج از توافق‌نامه پاریس اعلام کرده است؛ به احتمال زیاد ما صندلی و رأی خود را برای تأثیرگذاری و مشارکت در تصمیمات بین‌المللی در مورد این موضوعات از دست می‌دهیم. درنتیجه در بسیاری از کشورها، تعهدات دیرینه در مورد حمایت از پناهندگان زیر سؤال می‌رود. اثرات تغییرات آب و هوا به طور فزاینده‌ای اوضاع پناهندگان را در کشورهایی مانند چاد، سودان و سومالی دچار مشکل می‌کند. در چنین شرایطی، ممکن است چارچوب قانون پناهندگی اعمال شود. اما نادیده‌گرفتن مسئولیت‌های حقوقی ما در قبال پناهندگان، فقط رنج‌های بشر را عمیق‌تر و
آوارگی جهانی را بیشتر می‌کند.
هفته‌نامه تایم ویژه‌نامه‌ای را با سردبیری آنجلینا جولی درباره تغیيرات آب‌و‌هوایی و تأثیر آن در 2050 منتشر کرده که حاوی مطالب متفاوتی است تا بتواند تصویری از زمین در 30 سال آینده ارائه دهد. حتی از کودکان نیز خواسته شده در این همفکری شرکت کنند و از هنرشان استفاده كرده و درباره‌اش نقاشی بکشند. «ما انسان‌ها باید بهتر عمل کنیم»؛ این عقیده یک کودک 12ساله است. نقاشی او چشم‌انداز تاریکش نسبت به آینده زمین را نشان می‌دهد و او تنها نیست - محیط زیست، سرنوشت حیوانات و خطرات موجود در سیاره ما افکار و تصورات نسل بعدی را ترسیم می‌کند. تایم کودکان پروژه‌ای است که قرار است در این زمینه اجرا شود و از کودکان و نوجوانان خواسته است تا با هنر خود در این بحث شرکت کنند. طیف کاملی از خشم کودکانه، ترس و خوش‌بینی در این نقاشی‌ها به تصویر كشيده شده است.
آنجلینا جولی بازیگر برنده اسکار و نماینده ویژه کمیساریای عالی برای پناهندگان است. او در این شماره نوشته است: «پیچیدگی تکنولوژیکی ماسک‌های زندگی مدرن دربرگیرنده یک واقعیت ساده است: همه ما برای زنده‌ماندن به اکسیژن، آب و غذا احتیاج داریم. اما بین کسانی که منابعی را باید به وجود آورند و کسانی که از آن استفاده می‌کنند شکاف وجود دارد. با توجه به رشد فزاینده تغییرات آب و هوا، افرادی که در مناطق آسیب‌پذیر مانند اقیانوسیه زندگی می‌کنند - کشورها و سرزمین‌های موجود در جنوب غربی اقیانوس آرام - با ازبین‌رفتن وضعیت معیشت، خانه‌ها و آینده خود مواجه هستند.
سالانه 24 میلیون نفر در سراسر جهان به دلیل تغییرات اقلیمی آواره می‌شوند و وقتی اوضاع بدتر مي‌شود که بدانیم احتمال آواره‌شدن هر كدام از ما در 50 سال گذشته دوبرابر شده و آوارگی اجباری در سراسر جهان به دلیل درگیری‌ها و تنش‌ها افزایش یافته است.
در صورت عدم بررسی و تغییرندادن اوضاع و تخریب بیشتر محیط زیست، جابه‌جایی جهانی فراتر از هر چیزی که بشریت تاکنون تجربه کرده است و نتیجه آن کشورهایی با درآمد کم و کشورهای شکننده و ناخوشایند می‌شود. براساس گزارش هیئت بین‌المللی تغییرات آب و هوا، افزایش سطح دریا به میزان یک متر می‌تواند باعث شود که بنگلادش حدود 17.5 درصد از زمین خود را از دست بدهد. افزایش مشابه سطح دریا می‌تواند سه میلیون نفر را در شمال نیجریه در معرض خطر جابه‌جایی قرار دهد. ما چگونه برای این اتفاقات آماده می‌شویم؟ بهتر نیست که برای بهبود وضعیت تلاش کنیم؟ بیش از 40 میلیون نفر در اقیانوسیه زندگی می‌کنند. در سال 2018، منطقه‌ای که شامل استرالیا و جزایر میکرونزی، پولینزیا و ملانزیا است، سومین سال گرم خود را پشت سر گذاشت. بسیاری از جزایر تشکیل‌دهنده این منطقه در معرض آسیب پیش‌آمده از افزایش دما و سطح دریا هستند؛ یکی از پیامدهای تغییرات آب و هوا. اگر این مکان‌ها زیر آب‌ها بروند یا غیرقابل سکونت شوند، بشریت بسیاری چیزها را از دست می‌دهد: حیات وحش، منابع طبیعی، فرهنگ‌های بی‌نظیر، زبان‌ها و ارزش‌ها. اما افرادی که در آنجا زندگی می‌کنند همه‌چیزشان را از
دست می‌دهند. طبق تجربیاتی که در ملاقات با پناهندگان در سراسر جهان به دست آورده‌ام، هر زمان که مردم آواره شوند، اولین غریزه آنها جست‌وجوی راه‌حل برای مشکل است، آنان به دنبال یافتن محلی در داخل کشور خود هستند و اگر نتوانستند، به دنبال عبور از مرز هستند؛ آنها به ماندن در منطقه خود تمايل دارند. حدود 80 درصد پناهندگان - افرادی که از کشمکش یا آزار و اذیت کشورهای خود فرار کرده‌اند - در کشورهای همسایه زندگی می‌کنند. کمتر از یک درصد پناهندگان به طور دائم در کشورهای دور اسکان داده می‌شوند.
اکثر پناه‌جویانی که من با آنها ملاقات کردم می‌خواهند به خانه برگردند و زندگی خود را از سر بگیرند. اما اگر دیگر خانه‌ای برای بازگشت به آنجا نباشد، چه می‌شود؟ اگر خانه شما زیر آب باشد چه می‌شود؟ اگر جزیره‌ای که خانواده و مردم شما قرن‌ها در آن سکونت داشته‌اند، با طغیان اقیانوس غرق شود، چطور؟ برای کمک به چه کسی مراجعه می‌کنید؟ چه اتفاقی برای فرهنگ، معیشت، تابعیت و ادامه زندگی در کشور شما می‌افتد؟
ما در یک لحظه بی‌نظیر از تاریخ هستیم. با پیشروی بیابان‌ها، جنگل‌ها از بین می‌روند و ارتفاع دریا افزایش می‌یابد. اقدامات زیادی برای جلوگیری و کمک به کاهش سناریوهای بدترین حالت، وجود دارد: کمک به کشورها به منظور کمک به مردم آسیب‌دیده که ناگزیر از ترک خانه‌های خود به دلیل بلایای ناگهانی یا بحران‌های ناگهانی آب و هوا شده‌اند. ایالات متحده باید علاقه‌مند به توسعه راه‌حل‌ها باشد. امنیت ما تحت تأثیر بی‌ثباتی جهانی قرار گرفته و ما نسل‌ها در توسعه ملل فقیر سرمایه‌گذاری کرده‌ایم، درحالی‌که آمریکا قصد خود را برای خروج از توافق‌نامه پاریس اعلام کرده است؛ به احتمال زیاد ما صندلی و رأی خود را برای تأثیرگذاری و مشارکت در تصمیمات بین‌المللی در مورد این موضوعات از دست می‌دهیم. درنتیجه در بسیاری از کشورها، تعهدات دیرینه در مورد حمایت از پناهندگان زیر سؤال می‌رود. اثرات تغییرات آب و هوا به طور فزاینده‌ای اوضاع پناهندگان را در کشورهایی مانند چاد، سودان و سومالی دچار مشکل می‌کند. در چنین شرایطی، ممکن است چارچوب قانون پناهندگی اعمال شود. اما نادیده‌گرفتن مسئولیت‌های حقوقی ما در قبال پناهندگان، فقط رنج‌های بشر را عمیق‌تر و
آوارگی جهانی را بیشتر می‌کند.