تختی زمانه نداریم

بعد از 52 سال از مرگ جهان‌پهلوان تختی، مسئولان ورزش کشور هنوز به رفتن سر خاک او اکتفا می‌کنند. جز افسوس و حسرت، چیز دیگری نمی‌توان گفت. چرا باید با یک قهرمان و اسطوره ملی به این شکل برخورد شود. چرا نباید مورخان که دستی بر قلم دارند، درباره منش و بزرگی تختی، قلم‌سرایی کنند. چرا آموزش‌و‌پرورش که سهم اصلی را در تربیت نوجوانان و جوانان این سرزمین دارد، این‌قدر نسبت به شناساندن جهان‌پهلوان در کتاب‌های درسی بی‌تفاوت عمل می‌کند؟ زندگی‌نامه تختی اگر بخواهد به رشته تحریر دربیاید، خودش به تنهایی یک کتاب می‌شود. محبوبیتی که تختی در بین مردم به دست آورد به‌خاطر مدال‌هایش نبود؛ محبوبیت او به این خاطر بود که از جنس مردم و برای مردم بود. برای ایرانیان پوریای ولی، اولین اسطوره پهلوانی است. او در روزگار خود کارهایی کرده بود که مختص خودش بود. همان‌ رفتارها برای ورزشکاران و مردم به یک الگو تبدیل شد. بعد از پوریای ولی، جهان‌پهلوان تختی، تنها ورزشکاری بود که توانست جایش را در ذهن مردم بگیرد. امروزه قهرمانان ورزشی زیادی داریم که مورد قبول مردم هستند، اما هنوز هیچ‌کدام از آنها نتوانسته‌اند جایی را که تختی در دل مردم دارد پیدا کنند. ما الان تختی زمانه نداریم. ای‌کاش علی حاتمی، بزرگمرد سینمای ایران که تمام آثارش جاودانه و تاریخی است، عمرش به این دنیا بود تا با ساختن فیلم زندگی‌نامه تختی، حداقل این اسطوره را آن‌طور که باید به همه معرفی می‌کرد، اما دریغ که نیمه راه این فیلم، بار سفر بست. امروز رفتارهایی را می‌بینیم که همان یک روز 17 دی را هم کم‌رنگ کرده‌اند تا در نهایت به فراموشی سپرده شود. دارند تلاش می‌کنند تا نام خیابانی را که به اسم جهان‌پهلوان است تغییر دهند. اگر زورشان می‌رسید تا پیش از این ورزشگاه‌هایی را هم که به اسم تختی بود، از بین برده بودند!

بعد از 52 سال از مرگ جهان‌پهلوان تختی، مسئولان ورزش کشور هنوز به رفتن سر خاک او اکتفا می‌کنند. جز افسوس و حسرت، چیز دیگری نمی‌توان گفت. چرا باید با یک قهرمان و اسطوره ملی به این شکل برخورد شود. چرا نباید مورخان که دستی بر قلم دارند، درباره منش و بزرگی تختی، قلم‌سرایی کنند. چرا آموزش‌و‌پرورش که سهم اصلی را در تربیت نوجوانان و جوانان این سرزمین دارد، این‌قدر نسبت به شناساندن جهان‌پهلوان در کتاب‌های درسی بی‌تفاوت عمل می‌کند؟ زندگی‌نامه تختی اگر بخواهد به رشته تحریر دربیاید، خودش به تنهایی یک کتاب می‌شود. محبوبیتی که تختی در بین مردم به دست آورد به‌خاطر مدال‌هایش نبود؛ محبوبیت او به این خاطر بود که از جنس مردم و برای مردم بود. برای ایرانیان پوریای ولی، اولین اسطوره پهلوانی است. او در روزگار خود کارهایی کرده بود که مختص خودش بود. همان‌ رفتارها برای ورزشکاران و مردم به یک الگو تبدیل شد. بعد از پوریای ولی، جهان‌پهلوان تختی، تنها ورزشکاری بود که توانست جایش را در ذهن مردم بگیرد. امروزه قهرمانان ورزشی زیادی داریم که مورد قبول مردم هستند، اما هنوز هیچ‌کدام از آنها نتوانسته‌اند جایی را که تختی در دل مردم دارد پیدا کنند. ما الان تختی زمانه نداریم. ای‌کاش علی حاتمی، بزرگمرد سینمای ایران که تمام آثارش جاودانه و تاریخی است، عمرش به این دنیا بود تا با ساختن فیلم زندگی‌نامه تختی، حداقل این اسطوره را آن‌طور که باید به همه معرفی می‌کرد، اما دریغ که نیمه راه این فیلم، بار سفر بست. امروز رفتارهایی را می‌بینیم که همان یک روز 17 دی را هم کم‌رنگ کرده‌اند تا در نهایت به فراموشی سپرده شود. دارند تلاش می‌کنند تا نام خیابانی را که به اسم جهان‌پهلوان است تغییر دهند. اگر زورشان می‌رسید تا پیش از این ورزشگاه‌هایی را هم که به اسم تختی بود، از بین برده بودند!