سید‌ستار صید: پول بورسیه‌ام را کامل به من نمی‌دهند
شرق: سید‌ستار صید، مرد اول اسکی صحرانوردی ایران، به احتمال فراوان یکی از نماینده‌های اعزامی ایران به بازی‌های المپیک زمستانی 2022 پکن است. او اگرچه در رنکینگ جهانی بالاترین امتیاز را بین ایرانی‌های حاضر در این رشته دارد، اما باز هم باید در سه مرحله مسابقه انتخابی تیم ملی شرکت کند. ستار اولین انتخابی را با موفقیت پشت سر گذاشته و در هفته پیش‌رو باید دو انتخابی دیگر هم بدهد تا راهی بزرگ‌ترین رویداد ورزشی زمستانی دنیا شود. او در فاصله کمتر از یک ماه مانده به این بازی‌ها به «شرق» می‌گوید: «با توجه به اینکه ما امسال برفی در ایران نداشتیم، نتوانستیم مسابقه‌ای برگزار کنیم. برای همین چند روز، به یکی از کمپ‌های فرانسه رفتیم تا آنجا تمرین کنیم. از آنجا هم به ترکیه رفتیم (ابتدای دی‌ماه) تا در تورنمنت بین‌المللی این کشور شرکت کنیم؛ بنابراین تنها میدان تدارکاتی که برای المپیک زمستانی داشتیم، همین ترکیه بود. در ترکیه هم می‌توانم بگویم نتیجه خوبی گرفتم. امتیاز جهانی‌ام تا پیش از این مسابقات زیر 140 بود، اما در ترکیه به زیر 93 رسید. در‌حال‌حاضر نیز سه مرحله انتخابی در 15 متر کلاسیک برای ما گذاشته‌اند که همه نفرات از سراسر
ایران بیایند و شانس خودشان را امتحان کنند. خوشبختانه من در مرحله اول که چهارشنبه گذشته بود، اول شدم. اگر در یک مرحله دیگر هم اول شوم، به المپیک اعزام می‌شوم. من در 10 سال گذشته همیشه در رقابت‌های لیگ و کشوری نفر اول ایران بودم. در‌حال‌حاضر هم رنکینگ جهانی‌ام 130 است که بالاترین رتبه بین ایرانی‌هاست».
صید در‌صورتی‌که در فهرست مسافران به پکن قرار بگیرد، چهارمین حضور خود را در بازی‌های المپیک زمستانی تجربه خواهد کرد. او پیش از این در المپیک‌های 2012 ونکوور، 2014 سوچی و 2018 پیونگ‌یانگ حضور داشته که در همه ادوار در جمع صد نفر مسابقات قرار گرفته است. با توجه به شرایط سخت و نابرابری که اسکی‌بازان ایرانی با رقبای خود دارند، او معتقد است برای این دوره از بازی‌ها نیز همین نتیجه را خواهد گرفت: «متأسفانه ما به دلیل اینکه در ایران برف نداریم، از سایر کشورها عقب هستیم. من و سایر بچه‌ها از اردیبهشت تا همین یک ماه پیش فقط در کوه و کمر تمرین می‌کردیم یا رول اسکی انجام می‌دادیم. اصلا شرایط این را که تمرینات تخصصی که همان اسکی روی برف است، انجام بدهیم نداشتیم. برای همین فقط بدن‌هایمان را آماده کردیم. 12 روز به فرانسه رفتیم. آنجا برف داشت و خوب بود؛ اما 12 روز تدارک مناسبی برای بازی‌های المپیک نیست. الان در امامزاده هاشم یک مقدار برف هست و آنجا مشغولم؛ ولی باز هم مشکلات زیادی داریم. پیست امامزاده هاشم متعلق به ارتش است و استانداردهای لازم را ندارد. از طرفی ماشین برف‌کوب هم همیشه در اختیار ما نیست که پیست را برایمان
آماده کند. راننده‌های ارتش پشت ماشین‌های برف‌کوب می‌نشینند که آنها هم گرفتاری‌های خودشان را دارند. کلا در ایران پیستی که مخصوص اسکی استقامت و صحرانوردی باشد، نداریم. دیزین هست که آن هم مسافتش خیلی کوتاه است. بین 700 تا هزارو 200 متر بیشتر نمی‌توانی در آن اسکی کنی. در شمشک چنین پیستی بود؛ اما چون مال اهالی روستای شمشک بود، دورش را فنس کشیدند و خصوصی شد. در
70 سالی که اسکی در ایران فعالیت می‌کند، فقط اسکی آلپاین در اولویت بوده و توجهی به اسکی کوهستان و استقامت نشده است. با توجه به این اوصاف باید بگویم که نمی‌شود خیلی انتظاری داشت که ما در المپیک کاری از پیش ببریم. همیشه بین 120 تا 140 نفر در خط استارت بازی‌های المپیک قرار می‌گیرند. من در سه دوره قبلی این مسابقات زیر صد بودم. برای این دوره هم سعی می‌کنم نتیجه بهتری بگیرم؛ اما اگر همان نتایج قبلی را هم بگیرم کم کاری نکرده‌ام».
ستار جزء ورزشکارانی است که از سوی کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) بورسیه شده و ماهانه مبلغی به‌عنوان کمک‌هزینه از سوی بالاترین نهاد اجرائی ورزش جهان به او اختصاص داده می‌شود؛ اما این هزینه آن‌طور که باید به طور تمام و کمال به دست صید نرسیده است: «بورسیه‌ای که IOC به ما می‌دهد هزارو 500 دلار آمریکا است که هر چهار ماه یک بار به کمیته ملی المپیک می‌دهد و کمیته هم آن را به فدراسیون اسکی می‌دهد تا به حساب من بریزد؛ اما متأسفانه در این دو سالی که من بورسیه شدم، مبلغ ناچیزی از این پول را به من داده‌اند. بخشی از این پول را کمیته برمیدارد، بخشی از آن را هم فدراسیون برمیدارد و در آخر سر مابقی‌اش به دست من می‌رسد. من حتی در این زمینه با رئیس کمیته ملی المپیک صحبت کردم؛ اما به نتیجه‌ای نرسیدم. حدودا در این مدت دو سال 160 میلیون تومان بیشتر دستم را نگرفته است. اگر دوستان تمام این پول را به من می‌دادند، من حداقل از اردیبهشت یک برنامه تمرینی برای خودم ترتیب می‌دادم تا بتوانم به یکی از کشورهای اطراف بروم و آنجا تمرین کنم.
ما برای تمرین‌کردن در کوه و کمر هر 10 روز یک جفت کتانی پاره می‌کنیم؛ آن‌هم کتانی برند سالامون که حداقل سه‌میلیون‌و 500 هزار تومان پولش است. هزینه مکمل و تجهیزات دیگر هم بماند. اگر همین پول‌هایی را که مربوط به بورسیه است به من بدهند، همین فردا به ترکیه یا ارمنستان می‌روم تا حداقل در فاصله باقی‌مانده تا المپیک آنجا تمرین کنم. این هزارو 500 دلار برای هر چهار ماه 40 میلیون تومان می‌شود. همین مبلغ را هم من اگر داشته باشم، خیلی از مشکلاتم حل می‌شود. ترکیه و ارمنستان با وجود اینکه کشورهایی هستند که از متدهای روز دنیا برای پیشرفت اسکی‌بازانش استفاده می‌کنند، باز هم از ما عقب هستند. در همین تورنمنت ترکیه که چند وقت پیش شرکت کردیم، اسکی‌بازان ایرانی بیشتر مدال‌ها را به دست آوردند. می‌خواهم بگویم که با وجود این ما چقدر غیرت و تعصب داریم».
شرق: سید‌ستار صید، مرد اول اسکی صحرانوردی ایران، به احتمال فراوان یکی از نماینده‌های اعزامی ایران به بازی‌های المپیک زمستانی 2022 پکن است. او اگرچه در رنکینگ جهانی بالاترین امتیاز را بین ایرانی‌های حاضر در این رشته دارد، اما باز هم باید در سه مرحله مسابقه انتخابی تیم ملی شرکت کند. ستار اولین انتخابی را با موفقیت پشت سر گذاشته و در هفته پیش‌رو باید دو انتخابی دیگر هم بدهد تا راهی بزرگ‌ترین رویداد ورزشی زمستانی دنیا شود. او در فاصله کمتر از یک ماه مانده به این بازی‌ها به «شرق» می‌گوید: «با توجه به اینکه ما امسال برفی در ایران نداشتیم، نتوانستیم مسابقه‌ای برگزار کنیم. برای همین چند روز، به یکی از کمپ‌های فرانسه رفتیم تا آنجا تمرین کنیم. از آنجا هم به ترکیه رفتیم (ابتدای دی‌ماه) تا در تورنمنت بین‌المللی این کشور شرکت کنیم؛ بنابراین تنها میدان تدارکاتی که برای المپیک زمستانی داشتیم، همین ترکیه بود. در ترکیه هم می‌توانم بگویم نتیجه خوبی گرفتم. امتیاز جهانی‌ام تا پیش از این مسابقات زیر 140 بود، اما در ترکیه به زیر 93 رسید. در‌حال‌حاضر نیز سه مرحله انتخابی در 15 متر کلاسیک برای ما گذاشته‌اند که همه نفرات از سراسر
ایران بیایند و شانس خودشان را امتحان کنند. خوشبختانه من در مرحله اول که چهارشنبه گذشته بود، اول شدم. اگر در یک مرحله دیگر هم اول شوم، به المپیک اعزام می‌شوم. من در 10 سال گذشته همیشه در رقابت‌های لیگ و کشوری نفر اول ایران بودم. در‌حال‌حاضر هم رنکینگ جهانی‌ام 130 است که بالاترین رتبه بین ایرانی‌هاست».
صید در‌صورتی‌که در فهرست مسافران به پکن قرار بگیرد، چهارمین حضور خود را در بازی‌های المپیک زمستانی تجربه خواهد کرد. او پیش از این در المپیک‌های 2012 ونکوور، 2014 سوچی و 2018 پیونگ‌یانگ حضور داشته که در همه ادوار در جمع صد نفر مسابقات قرار گرفته است. با توجه به شرایط سخت و نابرابری که اسکی‌بازان ایرانی با رقبای خود دارند، او معتقد است برای این دوره از بازی‌ها نیز همین نتیجه را خواهد گرفت: «متأسفانه ما به دلیل اینکه در ایران برف نداریم، از سایر کشورها عقب هستیم. من و سایر بچه‌ها از اردیبهشت تا همین یک ماه پیش فقط در کوه و کمر تمرین می‌کردیم یا رول اسکی انجام می‌دادیم. اصلا شرایط این را که تمرینات تخصصی که همان اسکی روی برف است، انجام بدهیم نداشتیم. برای همین فقط بدن‌هایمان را آماده کردیم. 12 روز به فرانسه رفتیم. آنجا برف داشت و خوب بود؛ اما 12 روز تدارک مناسبی برای بازی‌های المپیک نیست. الان در امامزاده هاشم یک مقدار برف هست و آنجا مشغولم؛ ولی باز هم مشکلات زیادی داریم. پیست امامزاده هاشم متعلق به ارتش است و استانداردهای لازم را ندارد. از طرفی ماشین برف‌کوب هم همیشه در اختیار ما نیست که پیست را برایمان
آماده کند. راننده‌های ارتش پشت ماشین‌های برف‌کوب می‌نشینند که آنها هم گرفتاری‌های خودشان را دارند. کلا در ایران پیستی که مخصوص اسکی استقامت و صحرانوردی باشد، نداریم. دیزین هست که آن هم مسافتش خیلی کوتاه است. بین 700 تا هزارو 200 متر بیشتر نمی‌توانی در آن اسکی کنی. در شمشک چنین پیستی بود؛ اما چون مال اهالی روستای شمشک بود، دورش را فنس کشیدند و خصوصی شد. در
70 سالی که اسکی در ایران فعالیت می‌کند، فقط اسکی آلپاین در اولویت بوده و توجهی به اسکی کوهستان و استقامت نشده است. با توجه به این اوصاف باید بگویم که نمی‌شود خیلی انتظاری داشت که ما در المپیک کاری از پیش ببریم. همیشه بین 120 تا 140 نفر در خط استارت بازی‌های المپیک قرار می‌گیرند. من در سه دوره قبلی این مسابقات زیر صد بودم. برای این دوره هم سعی می‌کنم نتیجه بهتری بگیرم؛ اما اگر همان نتایج قبلی را هم بگیرم کم کاری نکرده‌ام».
ستار جزء ورزشکارانی است که از سوی کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) بورسیه شده و ماهانه مبلغی به‌عنوان کمک‌هزینه از سوی بالاترین نهاد اجرائی ورزش جهان به او اختصاص داده می‌شود؛ اما این هزینه آن‌طور که باید به طور تمام و کمال به دست صید نرسیده است: «بورسیه‌ای که IOC به ما می‌دهد هزارو 500 دلار آمریکا است که هر چهار ماه یک بار به کمیته ملی المپیک می‌دهد و کمیته هم آن را به فدراسیون اسکی می‌دهد تا به حساب من بریزد؛ اما متأسفانه در این دو سالی که من بورسیه شدم، مبلغ ناچیزی از این پول را به من داده‌اند. بخشی از این پول را کمیته برمیدارد، بخشی از آن را هم فدراسیون برمیدارد و در آخر سر مابقی‌اش به دست من می‌رسد. من حتی در این زمینه با رئیس کمیته ملی المپیک صحبت کردم؛ اما به نتیجه‌ای نرسیدم. حدودا در این مدت دو سال 160 میلیون تومان بیشتر دستم را نگرفته است. اگر دوستان تمام این پول را به من می‌دادند، من حداقل از اردیبهشت یک برنامه تمرینی برای خودم ترتیب می‌دادم تا بتوانم به یکی از کشورهای اطراف بروم و آنجا تمرین کنم.
ما برای تمرین‌کردن در کوه و کمر هر 10 روز یک جفت کتانی پاره می‌کنیم؛ آن‌هم کتانی برند سالامون که حداقل سه‌میلیون‌و 500 هزار تومان پولش است. هزینه مکمل و تجهیزات دیگر هم بماند. اگر همین پول‌هایی را که مربوط به بورسیه است به من بدهند، همین فردا به ترکیه یا ارمنستان می‌روم تا حداقل در فاصله باقی‌مانده تا المپیک آنجا تمرین کنم. این هزارو 500 دلار برای هر چهار ماه 40 میلیون تومان می‌شود. همین مبلغ را هم من اگر داشته باشم، خیلی از مشکلاتم حل می‌شود. ترکیه و ارمنستان با وجود اینکه کشورهایی هستند که از متدهای روز دنیا برای پیشرفت اسکی‌بازانش استفاده می‌کنند، باز هم از ما عقب هستند. در همین تورنمنت ترکیه که چند وقت پیش شرکت کردیم، اسکی‌بازان ایرانی بیشتر مدال‌ها را به دست آوردند. می‌خواهم بگویم که با وجود این ما چقدر غیرت و تعصب داریم».