اُتیسم و شرایط مرتبط

ریحانه ظهیری-مترجم و کارشناس پژوهشگری علوم اجتماعی: افراد اُتیستیک اغلب شرایط ویژه‌ای دارند. به همین دلیل، برای دریافت حمایت با مشکلاتی مواجه می‌شوند که کار را برایشان پیچیده می‌کند. در این مقاله، درباره شرایط پیرامونی فرد اُتیستیک اطلاعات مفیدی در اختیار شما قرار خواهد گرفت.

اختلالات اشتها

بی‌اشتهایی عصبی نوعی اختلال روانی در غذاخوردن است که در زنان اُتیستیک بسیار شایع‌تر از زنان غیراُتیستیک است. تحقیقات نشان داده عواملی که بر این موضوع تأثیرگذارند اضطراب شدید و اختلال در پردازش حسی غذاست.

اختلالات اشتها  و  اُتیسم

بی‌اشتهایی عصبی یک اختلال شدید در خوردن غذاست که زنان و مردان را تحت ‌تأثیر قرار می‌دهد. زنان اُتیستیک بسیار بیشتر از زنان غیراُتیستیک در معرض ابتلا به بی‌اشتهایی عصبی هستند.

تحقیقات نشان می‌دهد که بسیاری از زنان مبتلا به اختلالات غذایی محدودکننده شدید ممکن است اُتیستیک باشند اما تشخیص داده نشده باشند. مشکلات اساسی عبارت‌اند از:

عدم‌تشخیص به‌موقع اُتیسم

دانش ناکافی درمورد اُتیسم

برخی از درمان‌های روان‌شناختی برای افراد اُتیستیک نامناسب هستند.

افرادی که بی‌اشتهایی عصبی دارند با محدودکردن کالری مصرفی، وزن خود را کاهش می‌دهند. اگرچه عواملی که باعث بی‌اشتهایی می‌شوند ممکن است در افراد اُتیستیک متفاوت باشد.

بی‌اشتهایی عصبی نسبت به سایر اختلالات روانی پیامدهای مخرب‌تری دارد، به طوری که از هر پنج نفر یک نفر به دلیل گرسنگی یا خودکشی زود می‌میرد.

علائم  رایج  بی‌اشتهایی  در  اُتیسم

اغلب علامت اصلی بی‌اشتهایی وزن بسیار کم است، به‌خصوص اگر بسیار کمتر از آن چیزی باشد که باید متناسب با سن و قد فرد باشد.

علائم دیگر بی‌اشتهایی:

 حذف وعده‌های غذایی یا بسیار کم غذا خوردن

 اجتناب از خوردن غذاهای پرکالری

 در مورد تغذیه و برنامه غذایی‌شان دروغ می‌گویند

 ورزش بیش‌ازحد

چنین تصور می‌شود که وزن و شکل بدن ممکن است برای زنان اُتیستیک مبتلا به بی‌اشتهایی چندان مهم نباشد و سایر عوامل مرتبط با اُتیسم باعث تداوم این بیماری می‌شوند.

تحقیقات نشان می‌دهد بی‌اشتهایی در افراد اُتیستیک ناشی از:

 اضطراب شدید

 سخت‌گیری درمورد برنامه غذایی و ورزش

 اختلال پردازش حسی غذا

 اختلال در احساس گرسنگی

کارهایی که می‌توانید درمورد بی‌اشتهایی انجام دهید:

مراجعه به پزشک

افراد مبتلا به بی‌اشتهایی می‌توانند با حمایت مناسب رابطه سالم‌تری با غذا ایجاد کنند. اولین قدم برای بهترشدن صحبت با پزشک عمومی است.

افراد اُتیستیک به ما می‌گویند که رفتن به پزشک می‌تواند استرس‌زا باشد زیرا احساس می‌کنند متخصصان سلامت نیازهای آنها را درک نمی‌کنند. اما مراجعه به پزشک زمانی که علائم بی‌اشتهایی را تجربه می‌کنید گام مهمی برای مراقبت از خود است.

گفتار درمانی

تعدادی از درمان‌های روان‌شناختی، معروف به درمان‌های گفتاری، برای کمک به افراد مبتلا به بی‌اشتهایی در دسترس هستند.

صحبت کردن با یک روان‌درمانگر می‌تواند به شما کمک ‌کند راه‌هایی برای کنارآمدن با موقعیت‌های دشوار پیدا کنید، تکنیک‌هایی را شناسایی کنید که به آرامش شما کمک می‌کند یا از شما در روابطتان حمایت می‌کند.

دارو

معمولا دارو به‌تنهایی در درمان بی‌اشتهایی مؤثر نیست. برخی از افراد برای مدیریت اضطراب خود دارو مصرف می‌کنند و پزشک شما می‌تواند تمام گزینه‌ها را با شما در میان بگذارد. حتما در مورد اُتیسم خود به پزشک یا درمانگر بگویید زیرا ممکن است بر درمان تجویزشده و نحوه ارتباط پزشک با شما تأثیر بگذارد.

منبع: Ambitious about Autism