تنهاترین افراد بشر

بعد از وقوع همه‌گیری کووید ‌ ۱۹ وقتی مدارس تعطیل شدند، دختران سعی کردند به خود اطمینان بدهند که پس از پایان قرنطینه ناشی از آن، همه چیز دوباره درست خواهد شد. آنها پیش‌بینی نمی‌کردند وقتی به کلاس بازمی‌گردند، تا چه اندازه وضعیت عجیب به نظر می‌رسد و چگونه درنهایت احساس گناه می‌کنند، حتی زمانی که قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی را زیر پا نگذاشته بودند. این وضعیت عجیب‌و‌غریبی از یک گروه  ۱۴، ۱۵، ۱۶‌ساله بود که در قرنطینه غوطه‌ور بودند و نمی‌توانستند در دوره قرنطینه با یکدیگر تماسی داشته باشند، جز با تلفن و ناگهان زمانی که از قرنطنیه خارج شدند، به آنها گفته شد: «خب، دوباره انسان‌های عادی باشید، اما به آنها نگفتند چگونه می‌توانید این کار را انجام بدهید؟». نائومی که اکنون ۱۸‌ساله است و در شمال غربی انگلستان سکونت دارد، می‌گوید: «ما نسل گم‌شده‌ای هستیم». فرارو گزارشی را که درباره نوجوانان دوران همه‌گیری و جوانان کنونی در نشریه نیواستیتسمن منتشر شده، ترجمه کرده است که در ادامه بخش‌هایی از آن می‌آید. طبق این گزارش، سال گذشته تعداد کودکان و نوجوانان مراجعه‌کننده به خدمات بهداشت روان، رکورد بالایی داشت. ارقام سرویس سلامت ملی بریتانیا نشان می‌دهد در سال ۲۰۲۳ میلادی، ۲۰.۸ درصد از زن‌های ۱۷ تا ۱۹‌ساله دچار اختلال غذاخوردن بودند؛ در‌حالی‌‌که این رقم در سال ۲۰۱۷، ۱.۶ درصد بود. در میان دختران و زنان جوان، میزان پذیرش در بیمارستان برای آسیب‌رساندن به خود نیز به‌ طور چشمگیری افزایش یافته است. در میان پسران و مردان جوان نیز میزان ابتلا به بیماری روانی و خودآزاری افزایش یافته است، البته نه به اندازه دختران. آمار تنها بخشی از داستان را بیان می‌کند، شروع به پرسیدن کنید؛ سپس متوجه خواهید شد آن نوجوانان تا چه اندازه مضطرب، ناراضی و از نظر اجتماعی گوشه‌گیر به نظر می‌رسند. تعداد دانش‌آموزانی که می‌گویند در مدرسه احساس تنهایی می‌کنند، در فاصله سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۸ میلادی افزایشی دوبرابری یافته است و بریتانیایی‌های ۱۶ تا ۲۹‌ساله، دو برابر بیشتر از افراد بالای ۷۰ سال احساس تنهایی می‌کنند. نتایج گزارش اندیشکده‌ای بریتانیایی نشان داد از هر پنج بریتانیایی ۱۸ تا ۲۴ساله، یک نفر هیچ دوست صمیمی‌‌ای ندارد. این میزان در مقایسه با دهه گذشته، افزایشی سه‌برابری یافته است.

 از لحاظ تاریخی، شبکه اجتماعی دوستان افراد با افزایش سن آنها کمتر می‌شود، اما امروزه جوانان بریتانیایی دوستان کمتری در مقایسه با افراد مسن‌تر دارند. شواهد از بریتانیا و دیگر کشور‌های غربی نشان می‌دهد نسل Z، افرادی که بعد از سال ۱۹۹۷ به دنیا آمده‌اند، نه‌تنها تنهاترین گروه در آن کشور‌ها هستند؛ بلکه ممکن است تنهاترین نسل تاریخ بشریت باشند. چرا نوجوان‌بودن در سال ۲۰۲۴ چنین تجربه تنهایی است؟  کودکانی که در فقر نسبی زندگی می‌کنند، دو برابر بیش از همسالان مرفه‌تر خود تنها هستند آیا استفاده بیش از حد از رسانه‌های اجتماعی، افراد را افسرده می‌کند؟ در حقیقت برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی که نوجوانان برای در ارتباط باقی‌ماندن از آن استفاده می‌کنند، هرگز برای کمک به ما در ایجاد و حفظ روابط خوب طراحی نشده‌اند. آن برنامه‌ها ساخته شده‌اند تا توجه ما را به خود جلب و کسب درآمد کنند و ما آموخته‌ایم شرکت‌های فناوری تقریبا هر آن چیزی را که می‌تواند توجه و نگاه‌مان را به سمت آنها نگه دارد، به نوجوانان و همه ما نشان می‌دهند. دروغی که شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی فروخته‌اند، این است که همبستگی و مراقبت از راه دور امکان‌پذیر است؛ درحالی‌که تجسم آن دو به‌ صورت فیزیکی امکان‌پذیر است. وقتی جوان هستید، احساس می‌کنید آسیب‌ناپذیر هستید، اما دیر یا زود همه ما یاد می‌گیریم که مراقبت یک هشتگ یا رشته‌ای از ایموجی‌های قلبی نیست؛ بلکه لمس‌کردن، حضور و در عمل کنار دیگران‌ بودن است. جای تعجب نیست که اتصال دیجیتال موجب می‌شود بسیاری از ما احساس ناقصی داشته باشیم. رسانه‌های اجتماعی به دور از «جمع‌کردن جهان»، آن‌گونه که فیس‌بوک زمانی وعده داده بود، به موتوری برای قطع ارتباط جمعی تبدیل شده‌اند. وقتی بدانیم دوستی و ارتباط با فضائلی مانند فروتنی، تفاهم و مهربانی پرورش می‌یابد، آن زمان متوجه می‌شویم سایت‌ها و رسانه‌های اجتماعی بدترین را درباره همه ما به نمایش می‌گذارند و به‌ طور نامتناسبی به جوانان آسیب می‌رسانند، کسانی که هنوز در تلاش هستند جایگاه خود را در جهان پیدا کنند.