اعجاز صندوق

رحیم  خستو: صندوق رأی وزن‌کشی سیاسی است و به هر کسی می‌آموزد به اندازه وزن خود صحبت کند. همین انتخابات اخیر با صد زبان واقعیت را آشکار کرد که هیچ زبانی به گویایی آن نبود. این محصول انتخاب آگاهانه همه کسانی بود که رأی دادند یا رأی ندادند. هر دو بخشی جدایی‌ناپذیر از ایران هستند. روی سخنم با کسانی است که سال‌ها بدون هیچ تراز و معیاری از زبان مردم سخن می‌گویند، آرمان و ارزش و نیاز خلق می‌کنند و داغ داغ به حلق مردم می‌ریزند. در روز ۸ تیر فیلم‌های بسیاری منتشر شد که عده‌ای با رکیک‌ترین ادبیات و فیلم‌گرفتن از رأی‌دهندگان و دختران ایرانی در اروپا ابتدایی‌ترین حقوق آنان را نادیده گرفته و فضای ارعاب به وجود می‌آوردند تا مانع رأی‌دادن شوند. آنها هیچ تفاوتی با نمونه‌های داخلی ندارند که به خاطر سلیقه‌‌های شخصی به زنان و دختران توهین کرده و فیلم می‌گیرند. این دو سر طیف بازتولیدکننده هم هستند، یکی سایه‌نشین داخلی است و دیگری با امنیت کامل در غرب، هر دو اراده خود را به نام ملت مطرح می‌کنند. یکی ملت را گروگان گرفته و دیگری در خارج می‌خواهد مردم در ایران فرش قرمزی از خون جوانان زیر پایشان پهن کنند تا به عنوان قهرمان و‌ منجی قدم‌رنجه فرموده، ایرانیان را مفتخر کرده و بر اریکه قدرت جلوس کنند. یکی در ایران می‌گوید مملکت مال ماست، نمی‌خواهی برو، آن دیگری در غرب می‌گوید اگر می‌خواهی رأی بدهی، برو. این دو طیف همچون کودک نارس کتاب «طبل حلبی»، تشنه خشونت‌اند و جیغشان گوش فلک را کر می‌کند. اما مردم می‌خواهند زندگی کنند، نه این را می‌پسندند و نه آن را، مردم از ایسم‌ها، آرمان‌های کذایی و جنگ خسته و متنفرند. قهرمانان مردم فرزندانشان هستند، لبخند و شادی و موفقیتشان را آرزو دارند، مردم از «چه کنم» در وطن و «غربت در غرب» خسته‌اند. هنوز صندوق رأی می‌تواند تعادل و تراز باشد. بیاییم صندوق رأی را با همه نارسایی‌ها عزیزتر بداریم تا صندوق‌هایی که (خدای ناکرده) جنازه عزیزانمان را حمل می‌کنند. برخی جنازه‌های ما را بیشتر می‌پسندند تا آن را پرچم حقانیت خود کنند. دوستان عزیز فکر نمی‌کنید این دو اقلیت به عمد تلاش دارند تنها معیار وزن‌کشی (صندوق) را بی‌اعتبار کنند؟ تا با فریاد گوش‌خراش خود بگویند همه ملت هستند.

میان مسجد و میخانه راهی‌ست عزیزان بجویید آن ره کدام است؟

هنوز اندک فرصتی باقی‌ست... .