نابودی روزانه ۵٠٠ هکتار از سطح جنگل‌های کشور در ١۶ سال گذشته
معاون آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: آمارها نشان می‌دهد از سال ١٣٨٣ تا ١٣٩٩ روزانه ۵٠٠ هکتار از سطح جنگل‌ها و مراتع کشور کم شده است.
معاون آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: آمارها نشان می‌دهد از سال ١٣٨٣ تا ١٣٩٩ روزانه ۵٠٠ هکتار از سطح جنگل‌ها و مراتع کشور کم شده است. هادی کیادلیری روز سه‌شنبه در جشنواره ملی تقدیر از پژوهشگران برتر سازمان حفاظت محیط زیست افزود: در همین بازه زمانی سه‌میلیون‌و ۶٠٠ هزار هکتار به اراضی باغی، کشت و دیم کشور اضافه شده است. سؤال این است حالا که این وسعت از طبیعت را از دست دادیم و به باغ و مزرعه تبدیل شدند، آیا به خودکفایی رسیده‌ایم؟ در‌حالی‌که امروزه واگذاری حتی یک وجب از خاک هم اشتباه است، بخش کشاورزی بیش از ٨٠ درصد منابع آبی کشور را مصرف می‌کند که باید در این روند بازبینی شود. همچنین صد میلیون هکتار از اراضی کشور پروانه اکتشاف و فعالیت معدن گرفته‌اند. حتی برخی اعتراض می‌کنند چرا در مناطق حفاظت‌شده اجازه فعالیت‌های معدنی داده نمی‌شود. این توسعه پایدار نیست که امروز از تمام داشته‌های خود استفاده کنیم و به فکر نسل آینده نباشیم.
معاون آموزش و مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط‌زیست تأکید کرد: علت این است که در حوزه علم و پژوهش خوب عمل نکرده‌ایم. امروزه کشور با چالش‌ها و مشکلات محیط‌زیستی زیادی روبه‌رو است. البته این مشکلات همه جای دنیا وجود دارد، اما کشور ما به علت جغرافیای خاص و قرار‌داشتن در مرحله شتاب توسعه، بیشتر متأثر است؛ به‌طوری که در برخی موارد به ورشکستگی رسیده‌ایم. برای حل این مسائل دیگر روش‌های سنتی جواب نمی‌دهد؛ باید به سمت به‌روز‌کردن علم خود و استفاده از فناوری‌های روز دنیا حرکت کنیم. محیط زیست زیربنای حیات موجودات است، باید از آن به خوبی حفاظت کنیم.
کیادلیری افزود: اگر می‌خواهیم چالش‌های محیط‌زیستی را برطرف کنیم، چاره‌ای جز توسعه پژوهش نداریم. یکی از معضلات در این زمینه، روش سنتی کشاورزی با هدف امنیت غذایی است. البته اگر درست اجرا شود، مشکلی پیش نمی‌آید، اما زمانی که تاب‌آوری محیط زیست در این فرایند نادیده گرفته شود، مشکل‌ساز می‌شود. ما به ضرورت تحقیقات در راستای حفظ محیط زیست پی نبرده‌ایم؛ در‌حالی‌که در کشورهای توسعه‌یافته، هیچ بخش اجرائی‌ای بدون تحقیق کاری انجام نمی‌دهد.
وی تصریح کرد: سؤال این است این همه دانشگاه و مراکز تحقیقاتی داریم، چرا باز با این حجم مشکلات محیط‌زیستی مواجه هستیم؟ به نظر باید به این مسئله با دقت نظر بیشتری پرداخته شود، باید در نظر داشته باشیم که تحقیقات و پژوهشی که انجام می‌شود در فکر رفع حداقل یک مشکل محیط‌زیستی در کشور باشد.
قطعا یک سازمان به‌تنهایی نمی‌تواند از عهده حفاظت از محیط زیست برآید، باید پژوهشگران و محققان در کنار سازمان‌های مربوطه قرار گیرند. از سوی دیگر، کمبود اعتبارات پژوهشی و گاهی مسائل سیاسی هم در این مسیر مشکل‌ساز است.
وی با تأکید بر اینکه تحقیقات در مسائل محیط‌زیستی بی‌رمق شده است، گفت: اگر نتوانیم در چنین شرایطی و با کمبود بودجه تحقیقاتی پژوهش را نظام‌مند کنیم، به نتیجه نخواهیم رسید. متأسفانه شاهد تعطیل‌شدن برخی از دانشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی محیط‌زیستی و منابع طبیعی هستیم؛ آیا مشکلات محیط زیست کشور حل شده که این مراکز تعطیل می‌شوند؟ باید به علم و پژوهش اهمیت بدهیم، در غیر این صورت مشکلات به حدی بزرگ می‌شوند که قابل حل نخواهند بود.
همچنین رئیس پژوهشکده محیط زیست و توسعه پایدار گفت: برای مقابله با چالش‌ها و ابرچالش‌های محیط زیست مانند آلودگی هوا، تغییر اقلیم و انواع بیماری‌های حیات وحش نیازمند تقویت پژوهش و کارهای تحقیقاتی هستیم.
جلیل بادام‌فیروز افزود: در این راستا باید دانش خود را به‌روز کنیم و موضوعات پژوهشی در راستای رفع این چالش‌ها باشد. اعتقاد داریم سازمان حفاظت محیط زیست علاوه بر نقش نظارتی، در ابعاد و سطوح بالاتر باید برای تصمیم‌سازان در زمینه حفظ محیط زیست فکر تولید کند؛ بنابراین برای ایفای درست این نقش باید یافته‌های خود را به‌روز کنیم.
