تبدیل پسماندهای پلاستیکی به سوخت زیستی جت
اتیل‌بنزن مایعی اشتعال‌پذیر، سمی و بی‌رنگ است که بویی شبیه به بنزین دارد و یک افزودنی حیاتی برای سوخت‌های پایدار هوانوردی به‌شمار می‌رود.
به گزارش ایرنا از وبگاه سای‌تِک‌دیلی، اتیل‌بنزن مایعی اشتعال‌پذیر، سمی و بی‌رنگ است که بویی شبیه به بنزین دارد و یک افزودنی حیاتی برای سوخت‌های پایدار هوانوردی به‌شمار می‌رود.
این نوآوری ممکن است به‌طور چشمگیری ردپای کربن صنعت هوانوردی و اتکا به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد و باعث صرفه‌جویی چشمگیری در هزینه‌های سفرهای هوایی و کاهش ۵۰ تا ۶۰ درصدی انتشار کربن شود و آینده‌ای پاک‌تر و سبزتر را نوید می‌دهد. ردپای کربن میزان کل گاز گلخانه‌ای منتشرشده توسط یک فعالیت، محصول، شخص، شرکت یا کشور است.
پلی‌استایرن در انواع محصولات مصرفی استفاده می‌شود که عاقبت بیشتر آنها به محل دفن زباله ختم می‌شود. روش جدیدی که هونگ لو (Hong Lu) و همکارانش در مرکز فناوری پایدار ایلینوی در آمریکا برای پسماند این محصول یافتند، در راستای تلاش‌های صورت‌گرفته برای تبدیل سوخت هواپیماها از سوخت‌های فسیلی به سوخت‌های پایدار هوانوردی است. سوخت‌های پایدار هوانوردی یا سوخت زیستی جت از سوخت‌های زیست‌توده‌ای هستند که از گیاهان یا پسماندها به دست آمده‌اند.
بهبود عملکرد سوخت با اتیل‌بنزن
سوخت‌های ساخته‌شده از منابع غیرنفتی، مانند پسماند روغن، نفت، گریس یا زیست‌توده گیاهی، معمولا فاقد مقدار کافی هیدروکربن‌های معطر هستند. هونگ لو توضیح داد: این ترکیبات برای حفظ عملکرد سامانه سوخت به وسیله روغن‌کاری اجزای مکانیکی و درزگیری برای جلوگیری از نشتی، در طول عملیات عادی ضروری هستند. در حالی که اتیل‌بنزن یک هیدروکربن معطر است و از سوخت‌های فسیلی مشتق می‌شود، یافتن راهی پایدار برای تولید آن، کمکی برای تبدیل سوخت فسیلی به سوخت جت پایدار در صنعت هوانوردی به‌شمار می‌رود.
لو و همکارانش اتیل‌بنزن را انتخاب کردند؛ زیرا در مقایسه با سایر ترکیبات بسیار معطر تمایل کمتری به تشکیل دوده در هنگام سوختن دارد. آنها تصمیم گرفتند با پلی‌استایرن شروع کنند؛ زیرا غنی از هیدروکربن بوده و به وفور در جریان زباله موجود است. لو گفت: در آمریکا سالانه حدود ۲.۵ میلیون تُن پلی‌استایرن تولید می‌کنیم و تقریبا همه آن به محل‌های دفن زباله منتقل می‌شوند.
این گروه پژوهشی برای تبدیل پلی‌استایرن به اتیل‌بنزن، از تجزیه حرارتی استفاده و آن را گرم کردند تا پلیمر را به مایع غنی از استایرن تجزیه کنند. در مرحله دوم با هیدروژناسیون (هیدروژنه‌کردن) آن را به یک اتیل‌بنزن خام تبدیل کردند و با تقطیر، محصولی به دست آوردند که ۹۰ درصد خالص بود.
لو گفت: هنگامی که اتیل‌بنزن مشتق‌شده از پلی‌استایرن با یک سوخت پایدار هوانوردی مخلوط شد، تقریبا به خوبی اتیل‌بنزن مشتق‌شده از سوخت‌های فسیلی عمل کرد. تصفیه بیشتر، عملکرد آن را بهبود می‌بخشد. وی توضیح داد: بررسی اولیه هزینه به ما نشان داد که اتیل‌بنزن تولیدشده از ضایعات پلی‌استایرن، در مقایسه با اتیل‌بنزن تولیدشده از نفت خام ارزان‌تر است. همچنین بررسی چرخه حیات اتیل‌بنزنی که تولید کردیم به ما نشان داد در مقایسه با اتیل‌بنزن تولیدشده از نفت خام، انتشار کربن را ۵۰ تا ۶۰ درصد کاهش می‌دهد.
لو و همکارانش امیدوارند این افزودنی را برای کمک به گسترش استفاده از سوخت‌های پایدار در حمل‌ونقل هوایی بسازند. چندی پیش نیز ایرنا نوشته بود در حالی که برخی از فعالان محیط زیست به دلیل انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان شمال (کشورهای توسعه‌یافته)، در تلاش برای عقبگرد از اقتصاد کربنی هستند، در کشورهای تولیدکننده نفت در جهان جنوب (کشورهای در حال توسعه) جایی که زیرساخت‌های انرژی ده‌ها سال است جوامع را تغذیه کرده، رویکردی متفاوت حاکم است. در این کشورها همچنان تأکید اصلی بر حفظ و نهادینه‌سازی است.
بررسی مالزی و ایران که نفت به میزان قابل توجهی به رشد اقتصادی آنها کمک کرده است، تصویری اجمالی از نحوه برخورد با میراث سوخت‌های فسیلی در این کشورها ارائه می‌کند. در قرن بیستم، ورود شرکت‌های نفتی بین‌المللی به شهرهای بزرگ بندری خلیج فارس در ایران و دریای چین جنوبی در مالزی، ساخت‌وسازها را متحول کرد، شهرنشینی را سرعت بخشید و زندگی روزمره مردم را تحت تأثیر قرار داد. حتی امروزه، نفت و بازیگران آن در ایران و مالزی همچنان به شکل‌دهی صنعت، جامعه، فرهنگ و سیاست ادامه می‌دهند و در عین حال اثر خود را روی محیط و فضاهای شهری بر جای می‌گذارند.