وضعیت 10 سال آینده رسانه چه می‌شود؟
آنا نیکولائو در نشریه فایننشال‌تایمز به بررسی شرایط رسانه‌های سنتی در 10 سال آینده پرداخت. در مبارزات انتخاباتی برای ریاست‌جمهوری، ترامپ دعوت برنامه ۶۰ دقیقه شبکه سی‌بی‌اس را رد کرد و سنت چند دهه اخیر را زیر پا گذاشت. در عوض، حدود ۱۷ ساعت -یا حدود هزار دقیقه- را با گروهی از پادکستر‌هایی که به ستاره‌های رسانه‌های جدید تبدیل شده‌اند، گپ زد.
آنا نیکولائو در نشریه فایننشال‌تایمز به بررسی شرایط رسانه‌های سنتی در 10 سال آینده پرداخت. در مبارزات انتخاباتی برای ریاست‌جمهوری، ترامپ دعوت برنامه ۶۰ دقیقه شبکه سی‌بی‌اس را رد کرد و سنت چند دهه اخیر را زیر پا گذاشت. در عوض، حدود ۱۷ ساعت -یا حدود هزار دقیقه- را با گروهی از پادکستر‌هایی که به ستاره‌های رسانه‌های جدید تبدیل شده‌اند، گپ زد. این گروه، مجموعه‌ای از اینفلوئنسر‌های آنلاین و کمدین‌هایی هستند که دور ابرستاره‌ای به نام روگان می‌چرخند و بر مردان جوان آمریکایی تسلط دارند. روگان در کنار میلیاردر‌های فناوری و رؤسای جمهور سابق ایالات متحده، باراک اوباما و جورج دبلیو بوش نشست تا سوگند ترامپ را تماشا کند. درحالی‌که ترامپ صحبت می‌کرد، اینفلوئنسر‌های معروفی مانند جیک و لوگان پاول با وان شوخی کردند و باعث شدند او از روی صندلی‌اش بیفتد. آن شب این گروه از پادکستر‌ها در میان کارآفرینان کریپتو، تأمین‌کنندگان مالی و افراد مشهور حضور داشتند. تحولات رسانه‌ای معمولا از یک قالب یا فناوری جدید سرچشمه می‌گیرند. اما پادکست‌ها و یوتیوب از اوایل دهه ۲۰۰۰ وجود داشته‌اند. در عوض، ما در‌حال تجربه تغییرات رادیکالی هستیم که به طور فزاینده‌ای به علایق مخاطبانی خاص پاسخ می‌دهد و به مردم اجازه می‌دهد رژیم‌های رسانه‌ای و منابع اطلاعاتی خود را با آنها تنظیم کنند.
گابریل کان، استاد رسانه در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، می‌گوید: نتیجه این روند «پیکربندی مجدد رادیکال اعتماد و اعتبار در رسانه‌ها» است. یک دنیای رسانه‌ای بزرگ و رو به رشد وجود دارد که از دید مخاطبان جریان اصلی پنهان مانده است. ستاره‌های پادکست امروزی بسیار مشهور هستند، اما برای کسانی که هنوز اخبار را در تلویزیون خود در تمام طول روز تماشا می‌کنند، ناشناخته‌اند. برای نسل‌های جوان، یوتیوب جایگزین تلویزیون شده است.
برخلاف بازیگران یا روزنامه‌نگاران هالیوودی که از دسترس عموم خارج هستند، این ستاره‌های جدید با میزان دسترسی‌پذیری خود تعریف می‌شوند.
صدای آنها درحالی‌که ظرف می‌شویید یا به سمت محل کار رانندگی می‌کنید، در گوش شما‌ست. آنها درحالی‌که کار می‌کنید یا شام می‌خورید، در پس‌زمینه تلویزیون هستند. هر هفته یک -یا دو، سه- ساعت محتوا تولید می‌کنند. آنها به نظرات شما پاسخ می‌دهند و حتی نظرات را روی آنتن می‌خوانند. آنها غیررسمی و خام صحبت می‌کنند. برخی از آنها به دلیل استفاده از توهین‌های نفرت‌انگیز یا دیگر جنجال‌ها از حضور در پلتفرم‌های مختلف منع شده‌اند.
به عنوان روزنامه‌نگاران، از ما خواسته می‌شود که مختصر و مفید باشیم. اخبار تلویزیونی یک محصول براق و گسترده است: مجریان آرایش می‌کنند، در صحنه‌های استادانه می‌نشینند، رسمی و شمرده‌شمرده صحبت می‌کنند.
در مقابل، این نمایش‌های جدید عمدتا شامل گفت‌وگوهای سرگردان هستند. یک پخش زنده می‌تواند هشت ساعت یا بیشتر طول بکشد. میزبانان روزنامه‌نگار نیستند و نمی‌خواهند باشند.
این پادکستر‌ها یک خط ممتد از تحقیر «نظام حاکم» و مقاومت در برابر نزاکت سیاسی را دنبال می‌کنند.
پادکستر‌ها به استاندارد‌های دقیق مطبوعات سنتی پایبند نیستند، بنابراین تأکید کمی بر بررسی حقایق وجود دارد. پادکست‌ها در درجه اول از طریق تبلیغات درآمد کسب می‌کنند. افرادی که در بین ۱۰ پادکست محبوب برتر قرار دارند، سالانه ۱۰ تا ۵۰ میلیون دلار درآمد دارند.
بدون هزینه‌های زیرساختی -نظیر دفتر مرکزی، وکلا، حسابداران و تأمین امنیت- میزان سود «بسیار زیاد» است. «فقط روشن‌کردن چراغ‌ها برای یک نمایش [تلویزیونی] احتمالا حداقل دو یا سه میلیون دلار در سال هزینه دارد. اما شما می‌توانید یک پادکست را با ده‌ها هزار دلار شروع کنید».
می‌توان گفت رسانه‌های قدیمی و جدید در کنار هم به فعالیت خود ادامه خواهند داد. پادکستر‌ها دعوت‌نامه‌های ارزشمند را برای تحلیف ترامپ دریافت کردند، اما روپرت مرداک نیز همین‌طور. ترامپ حداقل ۱۹ کارمند سابق فاکس‌نیوز را برای تصدی سمت‌های مختلف در کاخ سفید استخدام کرده است که نشان می‌دهد تلویزیون کابلی هنوز برای قدرتمندترین فرد جهان بسیار مهم هستند.
