اینجا هنوز تن‌های بسیاری مفقودند

علی پاکزاد- لحظات تا این حد هراسناک نبوده‌اند. حتی به قلبت فرمان می‌دهی که نکوبد، چرا که شاید صدایی، ناله ای، خس خس گنگی از عمق آوار به گوش آید. 

اینجا غازی انتپ است، یک شهر بزرگ در جنوب مرکزی ترکیه. در غربی ترین قسمت آناتولی جنوب شرقی و تا حدی در منطقه مدیترانه . شهری بر روی رودخانه ساجور...

وقتی امدادگران، میکروفن را به اعماق مخروبه ها می فرستند، همه منتظرند ، چه آنسوی نوارهای زرد هشدار باشی و چه این سو. همه دست به دست هم داده اند تا نجات دهنده باشند. هر چند با گذشت روزها، دیگر امیدی نیست. با اینهمه نجات جنازه ها هم خدمت به مردم و بازمانده هاست .غریب ترین مرگها...

در کوچه های سرد، هیچ خبری موج نمی زند. هیچ سخنی تکرار نمی شود. پلیس ها همه جا هستند. هر  دکمه دوربینی که زده می شود باید پاسخگو باشی.ماموران دولتی بیشتر از اینکه در فکر امداد باشند، در فکر کنترل و مراقبت و رصد هستند. آنهم در جایی که همه از همه جای دنیا برای امداد و کمک و اطلاع رسانی آمده اند‌.

نظم بیداد میکند این همبستگی میتواند درسی بزرگ باشد برای ما که با بلاهای طبیعی همواره در مواجه هستیم

وسواس سکوت و گوش تیز کردن در همین یکی دو روزه خوره جانم شده است. کوچکترین ارتعاشی آدمی را از جا بر می خیزاند و همچون جدا افتاده ای که خویش خود را می جوید، به کندوکاو در آوارها می پردازد. اینجا هیچ تلاشی عبث نیست.

باید این خبر را به تمام جهان مخابره کرد: های مردم؛از تلاش و کمک باز نایستید... اینجا هنوز تن های بسیاری مفقودند.