لیلا رجبی: شاید برگشتم و دوباره پرتاب کردم

لیلا رجبی، پرافتخارترین بانوی دوومیدانی‌کار ایران در حالی چهار سال است از ورزش قهرمانی دور بوده که ممکن است دوباره فعالیت حرفه‌ای خود را در رشته پرتاب وزنه از سر بگیرد. تغییر تیم مدیریتی فدراسیون دوومیدانی که به ادعای بسیاری از اهالی این رشته ناکارآمد بود، باعث شده تا او به بازگشت دوباره فکر کند. البته لیلا هنوز تصمیم قطعی خود را در این زمینه نگرفته و منتظر نتیجه انتخابات است. اینکه آیا افکار و عقایدش با رئیس جدید جور در‌می‌آید یا نه. آخرین حضور لیلا در تیم ملی پرتاب وزنه به بازی‌های المپیک 2016 ریودوژانیرو بر‌می‌گردد. رجبی که در این بازی‌ها عملکرد ناموفقی داشت، در اعتراض به مدیریت نامناسب حاکم بر فدراسیون دوومیدانی، ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشت. البته ناگفته نماند که رجبی قبل از المپیک ریو هم به دلیل نداشتن امکانات کافی قصد انصراف از دوومیدانی را داشت؛ اما مسئولان فدراسیون او را به‌نوعی مجاب کردند تا نماینده آنها در ریو باشد. رجبی که بیشتر از 10 سال از حضورش در تیم ملی دوومیدانی زنان ایران می‌گذرد، در تمام این سال‌ها همیشه از کمبود امکانات گلایه می‌کرد که این نارضایتی‌ها در دوره ریاست مجید کیهانی به اوج خودش رسید؛ به‌طوری‌که او عطای پرتاب‌کردن را به لقایش بخشید و به مربیگری در رشته بدن‌سازی روی آورد. نایب‌قهرمان بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون کره جنوبی ابتدا از اوضاع و احوالش بعد از کناره‌گیری از تیم ملی دوومیدانی به «شرق» می‌گوید: «خدا را شکر از شرایطی که دارم راضی هستم. من بعد از اینکه از دوومیدانی بیرون آمدم، ورزش را کنار نگذاشتم. سعی کردم از تجربه‌ای که در این سال‌ها به دست آورده بودم، استفاده کنم. برای همین کارم را در زمینه مربیگری رشته‌های بدن‌سازی و آمادگی جسمانی ادامه دادم. مربیگری با ورزش حرفه‌ای دو فضای کاملا متفاوت است. در مربیگری برای خودم کار می‌کنم و شرایطم در مقایسه با زمانی که ورزشکار بودم، از همه نظر بهتر است. اینجا حداقل مزد زحماتی را که می‌کشی، می‌گیری. من هیچ وقت آدم مادی نبودم و به خاطر پول کار نکردم؛ اما به‌هر‌حال مادیات هم بخشی از زندگی است. من سال‌ها عضو تیم ملی دوومیدانی بودم؛ اما هیچ وقت دیده نشده و نتوانستم آن‌طور که می‌خواهم، زندگی کنم». دارنده دو مدال برنز رقابت‌های دوومیدانی قهرمانی آسیا هیچ وقت در این سال‌هایی که از دوومیدانی دور بوده، دلش برای این رشته تنگ نشده است. او در واکنش به این سؤال که چرا در رشته‌های دوومیدانی کار مربیگری را انجام نمی‌دهی، ادامه می‌دهد: «اگر می‌خواستم در دوومیدانی مربیگری کنم، برمی‌گشتم و خودم تمرین می‌کردم. همین مربی‌هایی که الان هدایت تیم ملی را برعهده دارند، پول نمی‌گیرند و حقوقی ندارند. آن وقت من چطور دوباره سمت این رشته برگردم. بدون حقوق و بیمه که نمی‌توان زندگی کرد. ضمن اینکه ما اصلا در رشته پرتاب وزنه استعداد بالقوه‌ای نداریم که بشود روی آن کار کرد. در بخش مردانش هم پرتابگران وزنه ما کم است، حالا چه برسد به خانم‌ها. سپیده توکلی دوومیدانی‌کار رشته هفت‌گانه است؛ اما در لیگ در رشته پرتاب وزنه مسابقه می‌دهد. می‌خواهم بگویم که بدانید چقدر اوضاع پرتاب وزنه در ایران خراب است. یک هفت‌گانه‌کار که نمی‌تواند در رشته پرتاب وزنه تخصصی کار کند». دوومیدانی ایران در چهار سال گذشته با حضور مجید کیهانی یکی از بدترین دوران‌های خود را سپری کرد. قهرمانان این رشته یکی پس از دیگری از خانه خود دور شدند و روز‌به‌روز ورزش مادر در کشور افت کرد؛ اما حالا قرار است انتخابات برگزار شود تا چهره رئیس جدید معرفی شود. البته کیهانی بار دیگر برای شرکت در این انتخابات ثبت‌نام کرده و آن‌طور که می‌گویند، لابی‌های لازم را انجام داده تا دوباره پشت میز ریاست این فدراسیون بشیند. لیلا در واکنش به این موضوع که آیا احتمال دارد اگر فردی غیر از کیهانی بیاید، دوباره به تیم ملی پرتاب وزنه بر‌گردد یا نه، می‌گوید: «من واقعا در تمام این سال‌ها با سختی تمام تمرین کردم. با دست خالی و بدون مربی در همه مسابقات حضور پیدا کردم و افتخارات زیادی را به دست آوردم. پرتاب وزنه رشته‌ای است که همه مربیان حرفه‌ای آن مرد هستند و هیچ وقت این امکان برای من به وجود نیامد که مربی داشته باشم. هرچه بود، با برنامه‌های خودم به اینجا رسیدم. البته از رؤسای قبلی فدراسیون (کریمی و داوری) راضی هستم؛ چون آنها خودشان دوومیدانی‌کار بودند و حداقل‌ها را برایم مهیا می‌کردند؛ اما با آمدن کیهانی کلا شرایط من دگرگون شد. کیهانی یک کارمند بانک بود؛ اما از فدراسیون سر درآورد. کجا یک کارمند می‌تواند نگاه حرفه‌ای به ورزشی مثل دوومیدانی داشته باشد. کلا تیمی که ایشان بسته بودند، غیر‌حرفه‌ای بودند. از صمیم قلب خیلی دوست دارم که دوباره پرتاب کنم؛ ولی باید ببینیم شرایط به چه صورت پیش می‌رود. من به لحاظ سنی و فیزیکی شرایط برگشت را دارم. کلا عمر ورزش قهرمانی در رشته‌های پرتابی دوومیدانی بالاست و تا 40‌سالگی می‌شود این ورزش را ادامه داد. زمانی که انتخابات برگزار و رئیس معلوم شد، آن وقت باید تصمیم بگیرم. ضمن اینکه من الان منبع درآمد دارم و اموراتم را می‌گذرانم؛ اما اگر دوباره به ورزش برگردم، دیگر نمی‌توانم کار مربیگری کنم. اگر شرایط مثل قبل باشد و حقوق و مزایایی نداشته باشم، باز زندگی برایم سخت می‌شود». پرتابگر بلاروسی‌الاصل کشورمان با انتقاد از سیستم مدیریتی در فدراسیون دوومیدانی می‌گوید: «دوومیدانی مدیری می‌خواهد که اهل این رشته باشد و از همه مهم‌تر اینکه به او فرصت بدهند. هر رئیسی که می‌آید، دوره‌اش چهار سال بیشتر نیست. چهار سال فرصت بسیار کمی است برای اینکه بخواهی در رشته گسترده دوومیدانی که مواد مختلفی دارد و رده‌های سنی آن متعدد است، کار بکنی؛ آن هم بدون هیچ اسپانسر و بودجه‌ای».