پرتغال خونی!

5 منهای یک نفر

همین فصل در فوتبال پرتغال پنج بازیکن ایرانی حضور دارند؛ مهدی طارمی، علی علیپور، علیرضا بیرانوند، پیام نیازمند و محمد محبی. از این پنج نفر فقط مهدی طارمی است که درخشیده و یکی از پنج بازیکن برتر لیگ پرتغال شده است؛ بقیه یا هنوز بازی نکرده‌اند یا اگر هم بازی‌ای داشته‌اند، توفیق چندانی به دست نیاورده‌اند. علی علیپور مهاجم ماریتیمو است؛ او از پرسپولیس راهی این تیم شد تا جا پای مهدی طارمی بگذارد، ولی تا به الان توفیقی به دست نیاورده است. علیپور فصل گذشته را کابوس‌وار سپری کرد و تازه از اواخر فصل بود که با تغییرات صورت‌گرفته فرصت حضور در زمین را به دست آورد. در این فصل اما شرایط برای او بهتر شده و تا‌به‌حال هفت‌بار برای ماریتیمو به میدان رفته که در این مدت دو گل زده و یک پاس گل هم داده است. نکته مهم درباره علیپور این است که در این فصل فعلا 70 درصد بازی‌ها را از ابتدا بازی کرده که خودش موضوع ارزشمندی است. با‌این‌حال، او همچنان برای اثبات توانایی‌هایش در لیگ پرتغال نیاز به زدن گل‌های بیشتری دارد. از علیپور که عبور شود، وضعیت برای سه بازیکن ایرانی دیگر در این لیگ اصلا تعریفی ندارد. علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان اصلی تیم ملی ایران، در این فصل به بواویشتا پیوسته و هنوز در لیگ پرتغال بازی نکرده و نیمکت‌نشین است. او به‌‌تازگی فقط در یکی از دیدارهای حذفی برای بواویشتا به میدان رفته که اصلا کارنامه درخوری برایش محسوب نمی‌شود. پیام نیازمند هم دیگر دروازه‌بان ملی‌پوش ایران است که این فصل راهی پورتیموننزه شده و هنوز کمترین دقیقه‌ای فرصت بازی به دست نیاورده است. در کنار این دو، محمد محبی، دیگر بازیکن ایرانی نیز در لیگ پرتغال حضور دارد که شرایط این بازیکن در سانتاکلارا دقیقا مشابه با دو دروازه‌بان تیم ملی است. محبی که یکی از مهره‌های تأثیرگذار سپاهان در فصل اخیر بود، همچنان روی نیمکت سانتاکلارا می‌نشیند. با همین بررسی کوتاه مشخص می‌شود که به‌جز مهدی طارمی، بقیه بازیکنان ایرانی کنونی لیگ پرتغال کار بسیار دشواری برای تحمیل توانایی‌هایشان دارند.

2 تا خوب 2 تا بد

البته بازیکنانی که در بالا از آنها حرف زده شد، تنها ایرانی‌هایی نیستند که پایشان به لیگ پرتغال باز شده است؛ برای مثال می‌توان از چند نفر دیگر هم نام برد که آنها هم روزگار متفاوتی در پرتغال داشته‌اند. به غیر از مهدی طارمی، سرشناس‌ترین ایرانی که فوتبال پرتغال در سال‌های اخیر به خود دیده، امیر عابدزاده است. دیگر دروازه‌بان ملی‌پوش ایرانی تا همین فصل پیش هم در پرتغال و باشگاه ماریتیمو بازی می‌کرد. با وجود تیم ضعیفی که آنها داشتند، درخشش امیر عابدزاده مشهود بود و او نهایتا در انتهای فصل به‌‌عنوان یکی از برترین‌های لیگ انتخاب شد. ثبات، سیوهای فراوان، کلین‌شیت‌های تأثیرگذار و البته بازی در چند فصل متوالی برای ماریتیمو، امیر عابدزاده را تبدیل به چهره‌ای متفاوت در فوتبال پرتغال کرده بود. به‌جز امیر، باید از مهرداد محمدی نیز به‌عنوان یکی از چهره‌های برتر فوتبال ایران در پرتغال نام برد؛ او یک فصل بسیار درخشان در آوِس پرتغال داشت، ولی باشگاهش آن‌قدر با مشکلات مالی دست‌و‌‌پنجه نرم کرد که با وجود درخشش بازیکن ایرانی، راه به جایی نبرد. حضور مهرداد در این تیم کوتاه بود و او بعدها به قطر رفت. برخلاف این دو که تجربه نسبتا موفقی در فوتبال پرتغال داشتند، ولی اوضاع تیم‌شان نامساعد بود، دو بازیکن دیگر که اتفاقا این روزها حسابی سروصدا به پا کرده‌اند، اصلا موفقیتی نداشته‌اند. ابتدا باید به شرایط جعفر سلمانی اشاره شود؛ بازیکنی که از صنعت نفت به پورتیموننزه رفت ولی هرگز نتوانست خودش را ثابت کند. او با وجود عدم موفقیت در پرتغال از‌سوی اسکوچیچ به تیم ملی دعوت شد و همین فصل از سوی فرهاد مجیدی برای باشگاه استقلال خریداری شده ولی بازی‌های بحث‌برانگیز ملی‌اش از یک‌سو و نمایش یک‌نیمه‌ای و ناامیدکننده‌اش با استقلال در آسیا از سوی دیگر، کیفیت فنی‌اش را زیر سؤال برده است. دیگر بازیکن ناکام فوتبال ایران در پرتغال، شهریار مغانلو است؛ مهاجمی که با درخشش در پیکان، نظر باشگاه سانتاکلارا را به خود جلب کرد، نیم‌فصل ناموفقی در لیگ پرتغال داشت و فقط یک گل در جام حذفی زد تا خیلی زود به فوتبال ایران برگردد. او احیای نصف‌و‌نیمه‌ای در پرسپولیس داشت و در این فصل با سروصدای زیاد به سپاهان منتقل شد. حال با بررسی کوتاه همین موارد می‌شود به این نکته رسید که به غیر از یکی، دو بازیکن، بقیه ایرانی‌هایی که به فوتبال پرتغال رفته‌اند، یا موفق نبوده‌اند یا هرگز فرصتی برای درخشیدن به دست نیاورده‌اند. هرچند شاید در ادامه فصل بتوان امیدوار بود با فرصت‌دادن به بیرانوند، نیازمند و محبی، زخمی که لیگ این کشور بر دل بازیکنان ایرانی گذاشته است، التیام یابد.