اگر یزد دور است، گز که دور نیست

‌ورزش در عصر حاضر و در جهان مدرن با گذشته‌ها بسیار تفاوت دارد. حتی با صد سال پیش هم بسیار فرق دارد؛ طوری که امروزه بسیاری نمی‌دانند که یک قرن پیش بازی‌های المپیک فقط مختص ورزشکاران غیرحرفه‌ای و آماتور بود و حتی در اولین دوره المپیک در سال 1896 فقط آقایان در مسابقات شرکت داشتند و تا سال‌ها اگر معلوم می‌شد ورزشکاری برای شرکت در یک مسابقه ورزشی، حتی فقط هدیه‌ای دریافت کرده، از شرکت در مسابقات المپیک محروم می‌شد، چنان‌که وقتی معلوم شد «جیم تورپ» آمریکایی و قهرمان پنج‌گانه و ده‌گانه المپیک ۱۹۱۲ که در استکهلم سوئد برگزار شد، قبل از به‌دست‌آوردن این عناوین به‌صورت نیمه‌حرفه‌ای بیسبال بازی می‌کرده‌، عناوین قهرمانی‌اش از وی گرفته شد و تازه همان ورزش آماتور یا آماتوریسم نیز فاصله‌ای بسیار بعید با ورزش در اعصار گذشته داشت. اما به مرور ورزش به یک تجارت بسیار بزرگ تبدیل شد و به ورزش قهرمانی تغییر یافت؛ تا جایی که امروزه نزدیک به ۷۵۰ میلیارد یورو گردش مالی سالانه مجموع ورزش‌ها در سطح جهان است. این‌طور است که ساختن ورزشگاه‌ها برای حضور تماشاگران اهمیت ویژه پیدا می‌کند و پای تکنولوژی و «وی‌ای‌آر» به آن باز می‌شود و این حضور تماشاگر آن‌قدر اهمیت می‌یابد که وقتی می‌خواهند یک تیم ورزشی را تنبیه کنند، بازی‌هایش بدون تماشاگر برگزار می‌شود و پوشش تلویزیونی و رسانه‌ای هم اهمیت ماجرا را چندین برابر می‌کند و مردم با حضور دوربین‌های مختلف، از همه جزئیات باخبر می‌شوند. حکومت در جهان مدرن نیز همین‌گونه است و حاکمان برعکس گذشته، در پیش چشم مردم حکومت می‌کنند و هر روز که می‌گذرد، این وضعیت گسترش بیشتری می‌یابد و برای سنجش کارهای حاکمان، متر و معیارهای مختلفی در نظر گرفته می‌شود و بر اساس آمارها و نمودارهایی که مراکز معتبر تهیه می‌کنند، کار حاکمان قضاوت می‌شود که این خود جدا از امکانات جدیدی است که در عصر دیجیتال برای مردم جهت رصد اعمال حاکمان در جهان امروز پدید آمده است. برای همین هم وقتی یک نفر ادعایی می‌کند، به سرعت می‌شود با مراجعه به آمار، دریافت که تا چه حد این ادعا مقرون به صحت است و تنها بر اساس ادعای افراد درباره اعمال آنها داوری نمی‌شود. درست مانند داستان آن مثل معروف که «پهلوانی ادعا می‌کرد در یزد از روی نهری به عرض 10 گز پریده است. یکی که ادعای او را شنید، گفت اگر یزد دور است، گز که دور نیست؛ اینجا 10 گز بپر». این داستان مانند داستان دولت سیزدهم و گفته‌های جناب ریاست‌جمهور محترم آقای رئیسی است. ایشان قبل از رسیدن به مسند ریاست‌جمهوری ادعاهای بسیاری داشتند؛ از سامان‌دادن یک‌هفته‌ای بورس تا ساخت یک میلیون مسکن و ایجاد یک میلیون شغل جدید در سال و مهار تورم و نصف‌کردن و تک‌رقمی‌کردن آن، تا امروز که بسیار از قطار پیشرفت می‌گویند و اینکه دولت در این دو سال موفق بوده‌ است.‌
مسئله این است که این موفقیت کجاست؟ آیا نه اینکه مردم هم باید این موفقیت را که جناب ریاست‌جمهور می‌گویند، ببینند؟ یا اینکه آیا نباید آمارها هم این موفقیت ادعا‌شده را نشان دهد؟ شاید مهم‌ترین چیزی که می‌تواند برای مردم نشانگر این ادعای موفقیت باشد، در مهار و کاستن از تورم دیده می‌شود که آخرین آمار ارائه‌شده از سوی مرکز آمار ایران نشان می‌دهد نرخ تورم در پایان شهریور 1400، یعنی آغاز به کار دولت سیزدهم، 45/8 درصد بوده و بعد از دو سال، در پایان شهریور 1402، به 46/1 رسیده است؛ یعنی نه‌تنها در این فرصت دو‌ساله، دولت سیزدهم نتوانسته آن ادعای تک‌رقمی‌کردن تورم را عملی کند و نه‌تنها نتوانسته تورم را به نصف کاهش دهد، بلکه حتی نتوانسته تورم را در همان حد پایان دولت دوازدهم نگه دارد و تورم از آن هم بالاتر رفته است. شاید ما و جناب رئیس‌جمهور و دولت سیزدهم در جهان‌های موازی زندگی می‌کنیم. شاید ما در جهانی دیگر و در ورزشگاهی دیگر مشغول تماشای بازی تیم دولت هستیم و نتیجه‌ای که می‌بینیم چیز دیگری است و دولت سیزدهم در جهانی دیگر و ورزشگاهی دیگر مشغول گل‌زدن است. اما هر‌چه هست، اگر ما تماشاگران این استادیوم، مشغول تماشای بازی متفاوت با نتایجی متفاوت هستیم، مرکز آمار کشور به‌عنوان «وی‌ای‌آر» مشغول نشان‌دادن بازی در همان ورزشگاهی است که تیم دولت مدعی موفقیت و پیروزی در آن است. اگر یزد دور است، گز که دور نیست.