حرص کدام را باید خورد کیفیت بازی تیم ملی یا کیفیت زمین؟
تیم ملی فوتبال ایران برابر تیم ملی قرقیزستان با ارائه یک بازی پرانتقاد، یک بر صفر پیروز شد. زور تیم ما در برابر بازی بسته قرقیزستانی‌ها بیش از یک گل نبود.
تیم ملی فوتبال ایران برابر تیم ملی قرقیزستان با ارائه یک بازی پرانتقاد، یک بر صفر پیروز شد. زور تیم ما در برابر بازی بسته قرقیزستانی‌ها بیش از یک گل نبود. وقتی به توقف تیم‌های قدر کره جنوبی و عربستان مقابل فلسطین جنگ‌زده و اندونزی نگاه می‌کنیم، این برد -هرچند خفیف- را پاس می‌داریم، اما کیفیت نمایش تیم ملی را که مرور می‌کنیم، نگران و دلسرد می‌شویم؛ خاصه اینکه کیفیت تیم ملی مدت‌هاست در همین مدار سیر می‌کند و متأسفانه اثری از بهبود و حتی میل به تغییر در آن مشاهده نمی‌شود.
این معضل را باید در نگاه و توان کادر فنی جست‌وجو کرد؛ کادری که به رهبری امیر قلعه‌نویی وعده تغییر نوع بازی تیم ملی در زمان کی‌روش را به فوتبالی هجومی و هماهنگ داده بود که البته تاکنون چنین روندی همراه با پایداری در تیم دیده نشده و با این فرایند نیز دیده نخواهد شد. حال آنکه با وجود افزایش سهمیه‌ها برای حضور در جام جهانی، آسان‌شدن و به نوعی حتمی‌بودن وضعیت صعود ما، انتظار می‌رفت بازی‌های تیم ملی با کیفیت بهتر، بدون دغدغه و استرس و با ریتمی موزون و تماشاگرپسندتر ارائه شود؛ اما گویا یک‌سری ایرادها، قصدی بر وداع با تیم ملی ندارند. در این شرایط که همگان منتقد و برخی نیز به دنبال صید ماهی مد‌نظر از این آب گل‌آلودند، قصدی بر تخریب تیم ملی نیست ولی خطر را باید جدی دانست؛ چراکه پس از چندین تجربه حضور در جام جهانی که برخی با حضوری آبرومند نیز همراه بوده و با عنایت به افزایش تیم‌های حاضر در این رقابت‌ها، توقع صعود از دور گروهی بازی‌های جام جهانی، جای خود را به صعود از مراحل حذفی مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی دنیا داده است، اما با این روند محقق‌شدن این موضوع خیال خامی بیش نیست. از بحث فنی تیم ملی که جای بسیار دارد عبور شود، به معضل اساسی و آبروبر این روزهای فوتبال می‌رسیم: خرابی چمن برخی ورزشگاه‌های مهم کشور و کیفیت نازل زمین‌های تأیید‌شده؛ مشکل مهمی که جدا از آبرو‌ریزی بین‌المللی، فوتبال ایران و جایگاه و آینده آن را به مخاطره جدی انداخته و عزمی اساسی برای حل پایدار و اصولی آن به چشم نمی‌خورد. گویا اگر برخی فقط در زمستان به خواب عمیق می‌روند، برای مسئولان ما همیشه ایام زمستان است و موسم خواب ناز.
اگر از تساوی ارزشمند فلسطین جنگ‌زده در زمین کره جنوبی سخنی به میان آمد، باید از زمین باکیفیت عراقِ مبتلا به ناآرامی و خرابی‌های چندین سال اشغال و جنگ در شهر بصره نیز گفته شود که بهت بسیاری را نیز موجب شده است. حال آنکه شایعه شده مسئول کشت و نگهداری زمین‌های باکیفیت برخی استادیوم‌های آنها، شرکتی ایرانی است؛ اینجاست که اگر چنین خبری صحت داشته باشد باید مثال معروف «آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم» را با جدیت بیشتری درک کرد. به هر روی، در فوتبال قدمت‌دار ایران، با هواداران عاشق و دل‌سوختگان واقعی فوتبال، این پرسش مطرح می‌شود که حرص کدام‌یک را باید خورد؛ کیفیت تیم ملی یا زمین بازی؟ آیا واقعا وقت عبور از این عقب‌ماندگی‌ها نرسیده است؟ واضح است که مدت‌هاست وقتش رسیده اما به قرار، مسئولان توانایی ارتقای چنین جایگاهی را ندارند.
ورزشگاه آزادی به دیدار تیم ملی می‌رسد؟
کادر فنی تیم ملی در تلاش است بازی مقابل قطر در ورزشگاه آزادی برگزار شود. تیم ملی فوتبال ایران در هفته چهارم انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ در حالی باید از تیم ملی قطر میزبانی کند که هنوز مکان برگزاری بازی مشخص نشده است. تیم ملی فوتبال ایران ۲۴ مهر باید با قطر بازی کند که کادر فنی تیم ملی علاقه دارد این بازی در ورزشگاه آزادی برگزار شود. طی روزها و ماه‌های اخیر تاریخ‌های مختلفی برای آماده‌سازی ورزشگاه آزادی بیان شده که همین باعث نامشخص‌بودن زمان استفاده از این ورزشگاه شده است. باید دید بالاخره چه زمانی ورزشگاه آزادی میزبان بازی‌های تیم ملی و لیگ برتر خواهد شد.
