نقد ۷۰سی کمدی ناامیدکننده و نازل
فیلم سینمایی «۷۰سی» که بر اساس طرحی از بهرام افشاری و به کارگردانی خود او ساخته شده، روایتگر زندگی سه خانواده از قشر ضعیف و آسیب‌پذیر است که در آستانه تحول مالی عظیمی قرار دارند.
محمدرضا دلیر: فیلم سینمایی «۷۰سی» که بر اساس طرحی از بهرام افشاری و به کارگردانی خود او ساخته شده، روایتگر زندگی سه خانواده از قشر ضعیف و آسیب‌پذیر است که در آستانه تحول مالی عظیمی قرار دارند. این سه خانواده سعی می‌کنند از فرصت پیش‌آمده، کمال بهره را ببرند و هر طور شده صاحب ۳۰ میلیارد پول نقد بشوند. فیلم، دغدغه قشر کم‌بضاعت و مشکلات آنها را دارد، اما به دلیل تجاری‌بودن فیلم‌نامه، به‌خوبی توانسته پیام خود را به مخاطب منتقل کند و صرفا فضایی خنده‌دار، به دور از شوخی‌های جنسی و ناهنجار را برای خانواده خلق کرده است. ۷۰سی فیلمی است که بیننده صرفا به حال موسیقی‌های مجلسی در آن شاد می‌شود. فیلم‌نامه ۷۰سی برگرفته از جایزه بزرگ مهران مدیری است که هیچ منطقی در فیلم‌نامه آن رعایت نشده است؛ چراکه کدام بانک است که جایزه ۳۰ میلیارد تومانی بدهد؟ و اینکه در فیلم قصه حسینی‌نیا و الهه حصاری چرا تمام شد؟ به نظرم فیلم ۷۰سی نتیجه نوستالژی‌های دیداری بهرام افشاری است. قصه آن نخ‌نما شده و افشاری سعی دارد با استفاده از جنبه‌های کاریزماتیک خود و دیگر سلبریتی‌های فیلم، مردم را سرگرم کند. تناقضات در فیلم ۷۰سی تمامی ندارد و این پرسش مطرح می‌شود که چگونه کسی می‌تواند با فروختن النگو و حلقه همسرش بتواند خرج بیمارستان، مراسم ازدواج و... را بدهد؟ فیلم‌نامه دچار ساختارگریزی مفرط است؛ چراکه در سینمای ایران لودگی و خنداندن مخاطب به هر شیوه و هر قیمتی در اولویت فیلم‌سازان و فیلم‌نامه‌نویسان قرار دارد و ۷۰سی هم سعی دارد از قافله عقب نماند.
در ۷۰سی، کارگردان تلاش کرده کمدی خانوادگی را روی پرده ببرد. این فیلم که با تکیه بر کمدی موقعیت که به تئاتر نزدیک‌تر است، تلاش می‌کند کمدی متفاوت‌تر از کمدی‌های هم‌سبک‌و‌سیاق خود ارائه دهد. این فیلم سعی کرده بدنه فیلم‌های کمدی چند سال اخیر سینمای ایران را حفظ کند اما برای خنداندن تماشاگر دست به استفاده از ادبیات و تصویرسازی غیر‌اخلاقی نزده و تن به لودگی‌های پوچ نداده است. از سوی دیگر، فیلم تلاش می‌کند خود را با کمدی روز جامعه که بیشتر در فضای مجازی خلاصه می‌شود، معرفی کند و از اتفاقات واقع‌گرایانه کمدی که شاید در روزمره زیستی آدم‌ها اتفاق می‌افتد، فاصله بگیرد؛ چیزی که سال‌هاست نه در ژانر کمدی، بلکه در باقی ژانرها هم شاهد آن هستیم. نکته آخر اینکه داستان و شیوه پرداخت موقعیت‌ها صحنه‌های کمدی را دچار پستی و بلندی‌هایی می‌کند که مخاطب را برای لحظاتی شاد می‌کند و بعد خیلی زود تمام می‌شود. با پیشروی فیلم، فیلم‌نامه و شخصیت‌ها عمق پیدا نمی‌کند و صرفا کاریکاتوری از وضعیت قشر پایین و متوسط جامعه ارائه می‌شود.
