این بار ورزشگاه آزادی محیطی خانوادگی بود

مهدی حجوانی: پنجشنبه گذشته اتفاق جالبی افتاد. به سرم زد که به یاد دوران جوانی و سال‌های دهه 50 به استادیوم آزادی بروم. به عیال گفتم حالا که ورود زنان به‌طور محدود آزاد شده بیا هر دو بلیت بگیریم و برویم تماشای بازی. او هم که استاد چرخ‌زدن در سایت‌هاست فوری است، برای خرید بلیت اقدام کرد اما 500 بلیتی که سهمیه خانم‌ها بود، تماما فروش رفته بود. برای من بلیت گرفت و من با ریش سفید و لباس آبی و کتانی سبز، تک‌و‌تنها به استادیوم رفتم. غیر از تماشای بازی می‌خواستم ببینم حضور زنان در استادیوم چه تأثیری در شعارهای مردان دارد. کمی عقب که بروم، از حدود سال‌ 1350 یعنی بیش از 50 سال پیش که هنوز استادیوم آزادی و دهکده المپیک ساخته نشده بود، بنده و بچه‌های فامیل و محله، با عشقی سوزان و وصف‌ناشدنی می‌رفتیم استادیوم امجدیه (شیرودی). از همان سال‌ها تا امروز بعضی شعارهای خاص و محبت‌آمیز گروهی از هواداران سینه‌چاک استقلال و پرسپولیس هنوز بدون تغییر حواله می‌شوند. البته عزیزان ما شعارهای تازه‌ای هم ابداع کرده‌اند که از عمق جگرشان بی‌دریغ نثار طرف مقابل و گاه داور می‌کنند. اما شعارهای سنتی هنوز بدون تغییر و به همان شکل استاندارد و کلاسیک زنده مانده‌اند. روز پنجشنبه برای اولین‌بار شاهد حضور خانم‌ها در محیطی تعریف‌شده و دور از خودمان (جماعت مذکر) بودیم. با این‌همه بی‌اغراق دیروز پنجشنبه سوم شهریور 1401 سالم‌ترین فضا را طی این 50 سال در ورزشگاه تجربه کردم. مسئولان دولتی و فدراسیون یا آنها که موظف به ارائه گزارش از وضعیت ورزشگاه بود‌ه‌اند هم به این واقعیت گواهی خواهند داد. در بازی دیشب اگرچه برخی تماشاگران به‌طور فردی و پراکنده واژه‌ها و عباراتی خاص علیه دیگران به کار بردند اما آن شعارهای کلاسیک، خشمگینانه و دسته‌جمعی به گوش نرسید. حتی در دو مورد که بازی به خشونت و اندکی درگیری فیزیکی انجامید، مردان تماشاگر ورزشگاه به حرمت حضور زنانی که خواهران، همسران، مادران و دختران خودشان و خودمان بودند، خویشتن‌داری کردند و به شعارهایی هم‌سنگ و هم‌سو با «داور دقت کن» بسنده کردند! گویی حواس‌شان بود فضا را طوری نسازند که حق حضور بانوان در ورزشگاه از آنان پس گرفته شود.