خدای «دیگو» با «لئو » بود

  وقتی با جادویش دنیای فوتبال را خیره می‌کرد، همه انگشت بر دهان مانده بودند؛ می‌گفتند مارادونا گرسنگی را از یاد مردم فقیر آرژانتین برده و آنها را در داشتن یک مذهب متحد کرده است. آرژانتینی‌ها تا مدت‌ها فوتبال و مارادونایش را مثل یک قدیس بزرگ می‌پرستیدند. البته وقتی مارادونا را در زمین می‌دیدند، برای انتخاب عقایدشان کار دشواری نداشتند. می‌گویند مارادونا مذهب جدیدی در آرژانتین بود. او همین مردم را در جام جهانی رستگار کرد و کلی لقب و عنوان برای خودش خرید؛ از «دست خدا» گرفته تا «گل قرن». برای دوست داشتن او دیگر نیاز نبود فقط به دریبل‌هایش در زمین چشم دوخت؛ مارادونا دیگر تبدیل به «خدای فوتبال» شده بود. حتی زمانی که بازی نمی‌کرد و اسیر حشیش و مواد شده بود، باز هم برای هوادارانش، برای مردم آرژانتین که آنها را به اوج لذت رسانده بود، قدیس به نظر می‌رسید. حتی وقتی چاوز و فیدل کاسترو را انتخاب کرد و با آنها نشست و برخاست داشت، باز می‌گفتند خدای فوتبال به دیدار سیاست رفت. با‌این‌حال، خدای فوتبال بعد از آن همه داستان عاشقانه فوتبالی، دریبل‌های چشم‌نواز و جام جهانی‌ای که برای آرژانتینی‌ها به ارمغان آورده بود، خیلی زود چشم از جهان بست؛ آن‌قدر زود که نتواند قهرمانی مجدد آرژانتین در دنیا را ببیند. تیترها تقریبا در همه جای دنیا یکسان بود: «خدای فوتبال مُرد». پس از مارادونا دیگر کسی فکرش را هم نمی‌کرد فوتبال، خدای دیگری به خودش ببیند؛ اندیشه‌ای که در قطر رنگ باخت تا خدای فوتبال دیگری متولد شود: لیونل مسی. شاید همان زمان که مارادونا بود، مسی می‌توانست به او نزدیک شود، ولی یک بار پایش در فینال جام جهانی 2014 لغزید و فرصت را از دست داد. این بار اما همه چیز فرق می‌کرد. لئو دیگر نمی‌خواست در سایه دُن دیگو بزرگ باشد. او می‌خواست مارادونا را رد کند و خدای جدید فوتبال باشد. چنین اتفاقی رقم خورد؛ شب گذشته در ورزشگاه لوسیل در یکی از دیوانه‌ترین فینال‌های تاریخ جام جهانی، آرژانتین با لیونل مسی بر بام جهان ایستاد. لئو دوباره در فینال گل‌زنی کرد تا پس از تساوی 3-3 در وقت‌های معمول و اضافی، آرژانتین را در ضربات پنالتی قهرمان دنیا کند. او حالا مردم آرژانتین را دوباره از سایه به بیرون کشانده و فوتبال را یک بار دیگر مذهب مشترک «آلبی‌سلسته» کرده است. چه کسی می‌خواهد جلوی این تفکر را بگیرد که مسی بزرگ‌تر از دیگو مارادونا‌ست؟ لئو بیشتر از مارادونا گل زده، جام گرفته، توپ طلا برده و حالا به چیزی که مارادونا به آن دلخوش بود و افتخار می‌کرد هم رسیده است: قهرمانی در دنیا. او برای سومین بار آرژانتین را قهرمان دنیا کرده و همان‌طور که خودش گفته، آخرین جام جهانی‌اش را هم برگزار کرده است. چه کسی فکر می‌کرد خدای جدید فوتبال در خاورمیانه متولد شود؟ شاید فقط یکی مثل ساموئل اتوئو که روزگاری گفته بود: «‌خوشحالم که توانستم تولد خدای فوتبال را ببینم. خدایان فوتبالی کمی در دنیا وجود دارند، ولی آرژانتین دو خدا داشت؛ اول دیگو مارادونا بود که حالا در کنار پدرش در خاک آرمیده و دیگری مسی است که هنوز در کنار ما در این دنیا وجود دارد».