برد شیرین استقلال ورای واقعیت‌ها
استقلال برخلاف انتظار، گام اول را در گرمای آبادان محکم برداشت؛ آن‌هم در حالی که به واسطه شرایط نامساعد حاکم بر این باشگاه، تساوی و حتی باخت، خرده آنچنانی بر کادر فنی و بازیکنانش وارد نمی‌کرد. اما آبی‌پوشان، هم شیرین بردند و هم به نوعی انتقام دیدار برگشت لیگ قبل را گرفتند. هرچند «از این حسن تا آن حسن، صد گز رسن».
عبدالله دارابی: استقلال برخلاف انتظار، گام اول را در گرمای آبادان محکم برداشت؛ آن‌هم در حالی که به واسطه شرایط نامساعد حاکم بر این باشگاه، تساوی و حتی باخت، خرده آنچنانی بر کادر فنی و بازیکنانش وارد نمی‌کرد. اما آبی‌پوشان، هم شیرین بردند و هم به نوعی انتقام دیدار برگشت لیگ قبل را گرفتند. هرچند «از این حسن تا آن حسن، صد گز رسن».
در ورای این پیروزی پرگل واقعیاتی هست که نباید نادیده گرفته شود:
۱- گرچه کسب سه امتیاز در بازی اول به‌ویژه از منظر روحی و روانی بسیار مهم است، ولی نباید این بازی ملاک کلی قضاوت و مبنای ترسیم آینده‌ای مطلوب قرار گیرد؛ چراکه دیدارهای سخت با حریفان مجهز، مسلح و مرفه در راه است؛ همان‌گونه که ملاک قراردادن بردهای شیرین سا پینتو با چاشنی بازی زیبا، هجومی و مالکانه، متر و معیار ناقصی برای قضاوت بود، حال آنکه تیم او از تیم نکونام هم پرمهره‌تر و غنی‌تر بود.
۲- این صنعت نفت نباید با تیم بازی برگشت فصل قبل که سد راه استقلال شد قیاس شود؛ زیرا آنجا خطر سقوط بیخ گوش‌شان بود و برای فرار از سقوط -که حکم کسب عنوان برای آنها داشت- خود را به آب و آتش می‌زدند و اکنون ابتدای فصل است و با توجه به فرصت‌های کافی، محرکی به نام خطر سقوط وجود ندارد که آنان را به تکاپوی مضاعف وا‌دارد.
۳- استقلال فصل بدنسازی را از دست داد و تیم‌های این‌چنینی در بازی‌های ابتدایی به لحاظ فنی خوب هستند، ولی از هفته چهارم، پنجم به دلیل نقصان بدنسازی، با افت بدنی و تحلیل قوای جسمانی مواجه خواهند بود. بنابراین نباید در باد غرور این پیروزی «البته روحیه‌بخش و لازم» خوابید.
۴- آنچه از چشم هیچ‌کس پنهان نبود جز مدیریت باشگاه، نیاز به وجود چندین مهره کارساز در چندین پست مهم بود.
۵- استقلال رؤیایی خطیر ساختنی است نه خریدنی. پس خریدی در کار نخواهد بود تا نکونام تیم را بسازد. البته اقدام به مذاکره خودسرانه خطیر با چند بازیکن خارجی یا در راستای ساختن استقلال رؤیایی خودش با تکیه بر نظرات شخصی است یا جهت احوالپرسی از بازیکنان مذکور. به هر حال فوتبال زبان مشترک دنیاست و مرز نمی‌شناسد وگرنه آوردن خودسرانه بازیکن آن‌هم خارجی و بدون تأیید مسئول فنی تیم که مغایر با ساختن استقلال رؤیایی است، البته اگر جناب خطیر این شعار را برای فرار از وظایف مسئولیت سختی که پذیرفته، عنوان نکرده باشد.
۶- پس واقع‌بین باشیم و قبول کنیم که این استقلال برای کسب همان مقام پنجمی «مطلوب جناب مدیر» هم کمبود دارد.
۷- ابوالفضل جلالی بهترین بازیکن زمین بود و انتظار تداوم این روند، کمترین توقع با توجه به قابلیت‌های او است، ولی به شرطی که به قول سا پینتو با یک بازی اشباع نشود. او باید این نقیصه بزرگ را برطرف کند تا بهره استعداد عظیمش را ببرد. البته نکونام هم در این بین دارای وظیفه بزرگی است. نکته‌ای هم در باب داوری باید خطاب به رئیس کمیته داوران گفت؛ یک پنالتی واضح استقلال توسط یکی از «داوران سطح بالا از منظر این کمیته» نادیده گرفته شد و لابد توجیهات در تأیید تصمیمات اشتباه داوران طبق روال قبل ادامه خواهد یافت، ولی آیا چیزی هم به رشد و بهره داوران می‌افزاید؟ اگر می‌افزود که افشاریان علی‌رغم میل باطنی‌اش مجبور نمی‌شد در پایان فصل قبل، مهر تأییدی بزند بر وقوع اشتباهات تأثیرگذار داورانش در ۳۰ مسابقه. همان اشتباهاتی که در طول فصل توسط ایشان و همکارانش با شدت و قوت و به تکرار رد شده بود، ولی سرانجام مجبور به پذیرش واقعیت موجود شد. راستی از حق نگذریم نقش حجت کریمی از علی خطیر در بستن این استقلال تا اینجا بیشتر است؛ این پیروزی مرهون تلاش و ایستادگی کادر فنی و بازیکنان استقلال در محاصره مشکلات بود که شاید پز آن را به‌زودی مدیریت منفعل بدهد.
