آقای دبیر! با این وضعیت کشتی به استقبال شهادت نروید

مسابقات جهانی کشتی در بلگراد با نایب‌قهرمانی ایران به پایان رسید. اگرچه مدیران می‌توانند روی عبارت دهن‌پرکن نایب‌قهرمانی مانور زیادی دهند و تک مدال طلای زارع را برگ زرینی در کارنامه‌شان بدانند؛ اما همه علاقه‌مندان به کشتی می‌دانند که بلگراد یک زنگ خطر بزرگ برای کشتی ایران در آستانه المپیک بود. 

ایران در حالی عنوان نایب‌قهرمانی رقابت‌های جهانی کشتی را به دست آورد که روسیه با سه طلا و یک نقره به دلیل اینکه بدون پرچم و سرود در این رقابت‌ها شرکت کرده بود، جایی در رده‌بندی نهایی نیافت. همین حضور روس‌ها در رقابت‌های جهانی، یک سال مانده به المپیک بزرگ‌ترین زنگ خطر برای کشتی ماست. آنها که چند سالی از حضور در عرصه جهانی و المپیک محروم بودند، حضور قدرتمندانه‌ا‌ی در مسابقات داشتند و چهار مدال را درو کردند و چند کشتی‌گیر از ایران را هم شکست دادند. این محور یکی از انتقادات به عملکرد مدیریت کشتی ایران در رقابت‌های جهانی است. 

علیرضا دبیر که در ماه‌های گذشته مرد اول و تا حدودی حاشیه‌ساز در کشتی ایران بود، بد نیست حالا هم مثل همان روزها که زیاد مقابل دوربین بود، در مقابل انتقادها پاسخ‌گو باشد که چگونه کشتی‌گیران ایرانی هفت رقابت مهم را به کشتی‌گیران روس و آمریکا واگذار کرده‌اند. همیشه رقابت‌های کشتی یک سال مانده به المپیک از اهمیت بالایی برخوردار است؛ چراکه به جز ماجرای سهمیه المپیک شما می‌توانید شمایل کشتی‌گیران المپیکی را در نزدیک‌ترین رقابت‌ها به این رویداد جهانی کشتی ببینید. حالا کشتی ایران در این رقابت‌ها چه نمایشی از خود بر جای گذاشت؟ فقط کافی است به نتایج روز دوم رقابت‌های کشتی نگاهی بیندازیم. 

در روز دوم این رقابت‌ها هر چهار کشتی‌گیر ما یعنی والی‌زاده در ۵۷ کیلو، یونس امامی در ۷۴ کیلو، محمد نخودی در ۷۹ کیلو و آذرپیرا در ۹۲ کیلوگرم شکست خوردند. از بین این چهار کشتی‌گیر تنها محمد نخودی موفق به کسب یک مدال برنز شد و دیگران حتی به دیدار رده‌بندی هم نرسیدند. البته این نتیجه ضعیف روز دوم زیر بار پمپاژ خبری فینال حسن یزدانی و دیوید تیلور فراموش شد و علیرضا دبیر هم ترجیح داد در آن روز به آن واکنشی نشان ندهد؛ اما حالا که از دور به این رقابت‌ها نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که آماده‌سازی بسیاری از اوزان ایران در فاصله کمی تا المپیک به‌هیچ‌وجه در حد و اندازه جایگاه کشتی ایران نیست. 

به نظر می‌رسد علیرضا دبیر و تیمش همه توش و توان‌شان را روی کشتی یزدانی و تیلور گذاشته بودند تا با پیروزی احتمالی در این کشتی و پیش‌کشیدن حرف‌های غیرورزشی درباره ایران و آمریکا عملکرد قابل قبولی از کشتی را در رسانه‌ها به نمایش بگذارند؛ اما این ترفند هم راه به جایی نبرد و حسن یزدانی یک بار دیگر مغلوب تیلور شد. درباره این کشتی هم حرف‌های فراوانی برای گفتن وجود دارد.

 بعید است که حسن یزدانی نتواند تیلور را ببرد؛ اما بردن یک کشتی‌گیر در میدان رقابت‌ها فقط به توانایی‌های بدنی و فنی خودش در میدان کشتی بستگی ندارد و باید تیم فنی هم از او حمایت کنند. چیزی که به‌هیچ‌وجه در نمایش کشتی یزدانی و تیلور بروز و ظهوری نداشت و تیم فنی ایران هیچ کمکی به یزدانی نکرد تا او این کشتی را به بی‌برنامگی‌اش ببازد. یکی دیگر از موضوعاتی که بد نیست علیرضا دبیر به آن پاسخ بدهد، همین عملکرد ضعیف کادر فنی و دوست صمیمی‌اش پژمان درستکار است.

 علیرضا دبیر چند هفته پیش و در جریان بازدید محمد‌باقر قالیباف از اردوی تیم ملی با اشاره به عصاهایی که باید با آنها تردد کند، گفته بود: «دفعه اول که دو سال پیش به فدراسیون آمدید یک عصا داشتم، امروز هر دو پایم عمل شده و ان‌شاءالله دفعه بعد که می‌آیید اینجا درباره شهادت من سخنرانی کنید!». حالا باید به آقای رئیس گفت که اگرچه عمل پرانتزی‌بودن پا را به شهادت مرتبط کردید؛ اما دست‌کم با این وضعیت کشتی به استقبال شهادت نروید و ابتدا کشتی را به سروسامان برسانید که دعای خیر بیشتری پشت سرتان خواهد بود.