در سوگ فرهیخته‌ای ساده‌دل
در سوگ دکتر نعمت احمدی‌نسب، وکیل دادگستری و حقوق‌دان نشستیم و متأثریم؛ البته آنچه این مرگ را غریبانه کرده، به ناگهان خاموش‌شدن شخصیتی است که گویی شادابی و پویایی در جوهر جانش نهفته بود. با تمام خرد و هوش و فرهیختگی‌ای که داشت، ساده‌دلی، مهربانی و همدلی زیبایی در وجودش نهفته بود که گویی، با همگان سال‌هاست انیس است و به‌راستی که از دیار کرمان و کریمان بود.
عیسی امینی - رئیس سابق کانون وکلای دادگستری مرکز
در سوگ دکتر نعمت احمدی‌نسب، وکیل دادگستری و حقوق‌دان نشستیم و متأثریم؛ البته آنچه این مرگ را غریبانه کرده، به ناگهان خاموش‌شدن شخصیتی است که گویی شادابی و پویایی در جوهر جانش نهفته بود. با تمام خرد و هوش و فرهیختگی‌ای که داشت، ساده‌دلی، مهربانی و همدلی زیبایی در وجودش نهفته بود که گویی، با همگان سال‌هاست انیس است و به‌راستی که از دیار کرمان و کریمان بود. پس از سال‌ها دوستی در امور مرتبط با حرفه وکالت و همچنین به اعتبار سمت‌های دانشگاهی و صنفی‌ای که داشتم، بیان چند ویژگی از میان صفات پسندیده این بزرگ‌مرد را بجا دیدم. در مقام استاد دانشگاه و با داشتن تحصیلات عالیه و تألیف چندین کتاب و مقاله علمی در دو رشته تاریخ و حقوق، استاد درس تاریخ و آیین دادرسی مدنی بود ولی جالب آنکه دانشجویان، استادان و همکاران هر دو رشته، منش، معلمی و حسن خلقش را دوست داشتند و ازجمله افرادی بود که حس زیبایی به مخاطب و جامعه می‌داد. سال قبل، زمانی که به خدمت ایشان در دانشگاه آزاد تهران مرکز پایان داده شد، اعتراض و پیگیری ایشان راه به جایی نبرد و خود را محروم از دیدار دانشجویان و اخراج‌شده می‌دانست. حدود ۴۵ سال در مقام وکیل دادگستری و عضو کانون وکلای دادگستری مرکز بودند و در کنار وکالت در دعاوی رایج حقوقی و کیفری، وکیل ده‌ها متهم سیاسی و مطبوعاتی بودند و آزادمردانه از موکل‌هایشان دفاع می‌کردند و همین موجب شد در عرصه سیاست هم چهره‌‌ای سرشناس و مردمی از خود به‌جا گذارد و علی‌رغم پیگیری یک خط فکری در سیاست، خود را در انتخاب موکل محدود نمیکرد و حق مردم را در داشتن وکیل دادگستری با محدودیت‌های اندیشه سیاسی درگیر نمیکرد. در عرصه وکالت دادگستری در طول چند دهه و البته چه در دفاع از موکل و چه نگهداری از استقلال این کهن‌نهاد مدنی، مردی بود شجاع، پرتلاش، سرزنده و نستوه و مهم‌تر آنکه مانند مقام معلمی‌اش، عاشق حرفه وکالت هم بود و گویی داشتن این کسوت شریف، به روح وی بسته بود.
در این میان، فراموش نکنیم که نویسندگی و روزنامه‌نگاری ایشان که حضورش در این عرصه محسوس بود، به چشم می‌آمد. ایشان عاشق میهن بود، با قلمی شیوا به دنبال عدالت اجتماعی بود، مطالب حقوقی را با چاشنی تاریخ و علوم اجتماعی و به زبان مردم و بی‌آلایش می‌نوشت و خلاصه اینکه مردم را دوست داشت.
به‌راستی باید برای کوچ زودهنگام چنین حقوق‌دان گران‌سنگ و مهربانی غمگین باشیم. روحش شاد و یاد و نامش ماندگار.
