خاکسپاری با نوای نی و گریه دوستداران

زینب همتی- هنگامی که خبر درگذشت گلپا (اکبر گلپایگانی) آمد، بسیاری تعجب کردند. بسیاری این سؤال برایشان مطرح بود که مگر او در ایران زندگی می‌کرد؟ مگر او هنوز زنده بود؟ جواب این سؤال حکایت از اتفاقی غریب داشت؛ حکایت از طرد هنرمندان. حکایت از هنرمندانی که حتی جایی که آرزو دارند، نمی‌توانند به خاک سپرده شوند. وصیت «گلپا» آرمیدن در ظهیرالاسلام بود؛ خواسته‌ای که گفته شد اجرائی نخواهد شد. دیروز صبح جمعیت زیادی که به بهشت زهرا رفته بودند، در سوگ او و صدایش اشک ریختند و برخی از قطعه‌های هنرمند 90ساله موسیقی ایران را تکرار کردند. بیشتر افرادی که بر سر مزار او سخن گفتند، به رسم دیگر خاکسپاری‌های اهالی موسیقی، قطعه‌ای نیز اجرا کردند. خانه ابدی‌ گلپا در قطعه هنرمندان و در همسایگی داریوش مهرجویی بزرگ شد.

ماندیم و خواندیم

یکی دیگر از آرزوهای برآورده‌نشده «اکبر گلپایگانی» اجرا در تخت جمشید بود؛ هرچند آرزوی بسیاری از هنرمندان موسیقی ایران به‌ندرت برآورده می‌شود. یکی از هم‌نسلان او «ایرج خواجه‌امیری» است که حضورش با تشویق بسیار همراه شد. او که حال مساعدی نداشت، در سخنانی گفت: «من و او ماندیم و خواندیم. من به دوستی با گلپا افتخار می‌کنم. صدایش خیلی خوب و گرم بود. شعرهایی را که انتخاب می‌کرد، خیلی خوب می‌خواند». او نیز وداعی تأثیرگذار با دوستش داشت و قطعه‌ای همراه با نوای نی خواند که بر اندوه مراسم افزود.

66 سال رفاقت

اولین کسی که در مراسم خاکسپاری «گلپا» سخن گفت، فضل‌الله توکل، موسیقی‌دان و از دوستان قدیمی گلپا بود. او که قدمت دوستی‌اش با گلپا به ۶۶ سال می‌رسید، گفت: «اکبر، هنرمند بی‌جانشین و بی‌بدیل، به سوی عرش کبریایی پرواز کرد. رحمت خدا شامل حالش باشد. نام و یادش در تاریخ ما جاودان و خدایش او را رحمت کند. ۶۶ سال افتخار دوستی با او را داشتم و آثار ماندگاری با هم خلق کردیم. تا ابد نامش در موسیقی فاخر ایران جاودان باشد».

کوه انسانیت

به گزارش خبرگزاری مهر، مصطفی راغب، خواننده پاپ، سخنران دیگر این مراسم بود که در توصیف صفات انسانی گلپا گفت: «من از بزرگواری و بزرگ‌منشی و قلب بزرگ او هرچه بگویم، کم گفته‌ام. او دست جوانان زیادی را گرفت و تشویق می‌کرد. سعادت داشتم در محضر او باشم و کوهی از انسانیت را در او دیدم».

سراسر عشق و احساس

یکی دیگر از سخنرانان مراسم علیرضا میرعلی‌نقی بود که گفت: «او بی‌نیاز از لقب استاد بود. اکبر گلپا بزرگ‌تر از یک خواننده و هنرمند خلاق محسوب می‌شد. او همیشه گفته بود دوست دارم مراسم تشییع من مانند فردین و تختی باشد. او خود نیز شمایلی مانند آنان داشت. او یک خواننده نخبه‌گرا در آواز و مردمی در ترانه محسوب می‌شد. کمتر خواننده‌ای داریم که هر دو اینها را به اوج و کمال رسانده باشد». میرعلی‌نقی تأکید کرد: «گلپا با تمام احساسش می‌خواند و حتی یک واژه را بی‌تفاوت نخواند و در سراسر زندگی، عشق و احساس بود». در این مراسم هنرمندان موسیقی حضوری فعال داشتند؛ هرچند جای خالی خانه موسیقی مشهود بود. به گزارش ایسنا سالار عقیلی و محمد معتمدی نیز در این مراسم قطعاتی را اجرا کردند. گیتا گرایلی نیز به نمایندگی از خانواده متنی را برای سپاس از طرفداران و دوستداران گلپا خواند.

برادران عزادار

خانواده گلپایگانی صدای خوبی داشتند. در سال‌های اول انقلاب برادر کوچک‌تر با نام هنری «محمد گلریز» به‌عنوان خواننده سرودهای انقلابی شناخته می‌شد و آثارش بارها و بارها از رادیو و تلویزیون پخش می‌شد. در این مراسم نیز او قطعه‌ای به یاد برادرش خواند. او در رثای برادرش گفت: «برادرم یکی از ارادتمندان مولا علی‌(ع) بودند که درباره ایشان شعری را هم خوانده‌اند». در این مراسم برادر دیگر گلپا، «حسن گلپایگانی»، از کسانی که در مراسم حاضر شدند تشکر کرد و قطعه‌ای خواند و «محمود گلپایگانی» نیز گفت: «‌دست کسانی را که به مراسم برادرم آمدند، می‌بوسم. ما رسم داریم وقتی یکی از عزیزان خود را به خاک می‌سپاریم، دو بیت آواز می‌خوانیم».

مجلس ترحیم

مراسم یادبود مرحوم گلپایگانی فردا پنجشنبه از ساعت ۱۷ تا ۱۹ در مسجد جامع شهرک غرب برگزار می‌شود.