نقش استادان دانشگاه در سیستم بهداشت و درمان
اعضای هیئت علمی دانشگاههای علوم پزشکی با تخصصها و تجربیات گستردهای که دارند، نقش بسیار مهمی در پیشبرد اهداف سیستم درمان دارند. این اعضا با داشتن دسترسی به دانش روز دنیا و تجربیات بالینی، میتوانند بهبود درخور توجهی در سیستم درمانی ایجاد کنند.
اعضای هیئت علمی دانشگاههای علوم پزشکی با تخصصها و تجربیات گستردهای که دارند، نقش بسیار مهمی در پیشبرد اهداف سیستم درمان دارند. این اعضا با داشتن دسترسی به دانش روز دنیا و تجربیات بالینی، میتوانند بهبود درخور توجهی در سیستم درمانی ایجاد کنند. یکی از نقشهای مهم اعضای هیئت علمی، آموزش دانشجویان پزشکی و رشتههای مرتبط است. آنها با ارائه مباحث علمی و بالینی به دانشجویان، آنان را برای ارائه خدمات بهداشتی و درمانی بهتر آماده میکنند. همچنین اعضای هیئت علمی با انجام تحقیقات بالینی و پایهای، به ارتقای دانش پزشکی و بهبود روشهای درمانی کمک میکنند. این تحقیقات میتوانند به بهبود کیفیت خدمات درمانی و کاهش هزینههای سلامت منجر شوند. در طرف مقابل ویژگیهای یک هیئت علمی ناکارآمد میتواند شامل کیفیت پایین تدریس، تحقیقات ناکارآمد، مشارکتنکردن در تدوین سیاستها، نقص در تعامل با صنعت و بیتوجهی به توسعه حرفهای باشد. همچنین اعضای هیئت علمی ناکارآمد ممکن است از تجربیات و دانش جدید بیاطلاع باشند و نتوانند به بهترین شکل از فرصتهای آموزشی و پژوهشی استفاده کنند. این اعضا ممکن است از تکنولوژیهای نوین در زمینه پزشکی و بهداشت غافل باشند و توانایی همکاری و ارتباط مؤثر با دیگران را نداشته باشند. این ویژگیها میتوانند منجر به کاهش کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی، ارتقانیافتن دانش علمی و تکنولوژی پزشکی و کاهش اعتماد عمومی به سیستم درمانی شوند. برای اصلاح وضعیت، لازم است اعضای هیئت علمی کنونی با داشتن تعهد به کیفیت، ارتقای دانش و مهارتهای خود، مشارکت فعال در تحقیقات و آموزش و ایجاد ارتباط مؤثر با دیگر اعضا و صنعت، بهبود در سیستم درمانی را فراهم کنند. گزینش مناسب اعضای هیئت علمی برای دانشگاههای علوم پزشکی نیز باید بر اساس معیارهای دقیق و شفاف انجام شود تا افرادی با تواناییها و تجربههای مناسب انتخاب شوند. برای این منظور، مراحل گزینش میتواند شامل تجربههای بالینی و عملی، تواناییهای ارتباطی و همکاری و علاقه به توسعه حرفهای باشد. همچنین مصاحبههای فردی و تستهای استنتاجی میتواند بهعنوان بخشی از فرایند گزینش استفاده شود تا از تطابق افراد با فرهنگ و اهداف دانشگاه اطمینان حاصل شود. بهویژه توجه به تواناییهای آموزشی، تحقیقاتی و مهارتهای بالینی افراد در زمینههای مورد نیاز دانشگاه از اهمیت ویژهای برخوردار است.