سرزنش به خاطر جسارت

80 سال از آن روزها گذشته است، اما خاطره آن هنوز در ذهن روزنامه‌نگاران زن اروپایی نقش بسته است. دیروز خبرگزاری فرانسه گزارشی درباره حضور 80 سال پیش زنان روزنامه‌نگار در ساحل نرماندی منتشر کرد؛ حضوری که به جای تحسین، با سرزنش و تنبیه همراه شد. 80 سال از عملیات مهم متفقین علیه آلمان در جنگ جهانی دوم می‌گذرد؛ عملیاتی که به فرماندهی ژنرال آیزنهاور آغاز شد. این عملیات جنگی بزرگ‌ترین عملیات آبی-خاکی تاریخ آمریکا محسوب می‌شود. برنامه‌ریزی برای این عملیات از ماه‌ها قبل و به صورت مخفیانه صورت گرفته‌ بود. نیروهایی از ۱۴ کشور جهان مجموعا با توان ۱۶۰ هزار سرباز در این عملیات شرکت داشتند؛ در عملیاتی که به‌عنوان «دی‌ دی‌» یا «روز دی» نامیده می‌شد. طبق گزارش خبرگزاری فرانسه، 80 سال پیش خبرنگاران زن بر محدودیت‌هایی که آنها را از خطوط مقدم دور نگه می‌داشت، غلبه کردند. آنان از مقرراتی که اجازه نمی‌داد فرود متفقین در فرانسه را پوشش خبری بدهند، سرپیچی کردند. یکی از این خبرنگاران «لی کارسون» بود. او پس از متقاعدکردن یک خلبان جنگنده برای پرواز بر فراز سواحل نرماندی در «روز دی» به دلیل «جسارت» مجازات شد. او به همکارش گفته است: «من قطعا می‌دانستم حضور در این منطقه برایم ممنوع است اما وظیفه‌ام بود که اخبار را تهیه کنم». در صبح روز ششم ژوئن 1944، یکی از روزنامه‌نگاران زن با نام «مارتا گلهورن» متوجه شد که متفقین بزرگ‌ترین تهاجم دریایی تاریخ را آغاز کرده‌اند. او پیش از آنکه به منطقه وارد شود، خطاب به مقامات نظامی نوشت: «فکر نمی‌کنم نیازی به التماس برای گرفتن حق حضور در این منطقه باشد. حق خدمتی که به‌عنوان چشمان میلیون‌ها آمریکایی انجام می‌دهم». اما نیروهای متفقین این‌طور فکر نمی‌کردند و با وجود دعوت از خبرنگاران مرد، حضور خبرنگاران زن را در خط مقدم ممنوع کرده بودند. به گفته یک تاریخ‌نگار «مارتا گلهورن» برای دور‌زدن این ممنوعیت، تظاهر کرد که یک «پرستار صلیب سرخ» است و در کشتی بیمارستانی که عازم نرماندی بود، برای خود جا پیدا کرد. البته او بعدا از سوی مقامات نظامی متفقین دستگیر شد و اجازه ندادند به نرماندی برسد. «دنیس رولان»، مورخ روزنامه‌نگاری نیز درباره این محدودیت‌ها گفت که روزنامه‌نگاران زن با تهدیدات مشابه تهدیداتی که هر خبرنگار جنگ با آنها روبه‌رو است، مواجه بودند اما تبعیض جنسی کار آنها را سخت‌تر کرده بود. او گفت: «ارتش از اینکه یک خبرنگار زن در جبهه، جان خود را از دست بدهد، ترس عمیقی داشت و تصور می‌کرد که این مرگ به معنی آن است که مردان نتوانسته‌اند از یک زن محافظت کنند». همچنین مقامات نظامی نگران بودند تا زنان خبرنگار از سوی سربازان مورد تعرض جنسی قرار بگیرند. خبرنگارانی مانند گلهورن، لی کارسون و لی میلر «اغلب مجبور بودند از دستورات ژنرال‌ها و فرماندهان برای انجام وظیفه خود نافرمانی کنند». لی میلر، عکاس بریتانیایی نشریه ووگ، درست قبل از اینکه نیروهای متفقین شهر را از دست آلمان‌ها در آگوست 1944 آزاد کنند، موفق شد از شهر سنت مالو در شمال غربی عکس بگیرد. ارتش او را با حبس خانگی مجازات کرد. ارتش تنها مانعی نبود که خبرنگاران زن باید بر آن غلبه می‌کردند. برخی از همکاران مرد، علاقه‌ای به حضور زنان خبرنگار نداشتند و حتی در کارشان اختلال ایجاد می‌کردند. همچنین رسانه‌ها فقط می‌توانستند یک روزنامه‌نگار معتبر در جبهه داشته باشند، بنابراین ترجیح می‌دادند نویسنده مشهوری مانند «ارنست همینگوی» را انتخاب کنند و روزنامه‌نگار زنی مانند «گلهورن» را به حال خود رها کردند. اما در نهایت گلهورن برخلاف همینگوی که فرود سربازان را فقط از دور می‌دید، عملیات را از نزدیک دید. «کارپنتر»، یکی دیگر از خبرنگاران زن بود که از 10 ژوئن 1944 در نرماندی بود و همچنین آزادسازی اردوگاه‌های کار اجباری بوخنوالد و داخائو را در سال بعد پوشش داد. واقعیت این است که «نام این روزنامه‌نگاران بزرگ فراموش شده است» و برخلاف روزنامه‌نگاران مرد که «پیروزمندانه به خانه بازگشتند و با شغل‌شان مورد ارج و قرب قرار گرفتند»، زنان اغلب به «وظایف کم‌اهمیت‌تر» منصوب می‌شدند. برخی از زنان «از آنچه دیده بودند آسیب دیدند» و «خبرنگاری را ترک کردند». اما حالا و 80 سال پس از آن اتفاق قرار است فیلمی درباره لی میلر با عنوان «لی» و با بازی «کیت وینسلت» در شهریور اکران شود.