برِ انقلاب یا تقاطع جمهوری

محمدحسین لواسانی: آنچه از نخستین برنامه‌‌ای که «مناظره» نبود برمی‌آمد، نامزدهای جناح موسوم به اصولگرا، حال ذیل هر شاخه‌ای که باشند؛ میانه‌رو، تندرو، جبهه پایداری یا...، ایجاد دکانی سه‌‌نبش بر‍‌ِ انقلاب بود تا ضمن حمله‌ورشدن و تشویش ذهن و افکار مغازه‌دارِ تقاطع جمهوری، مقاصد را چنان‌که مطلوب‌شان افتد، پیش ببرند.

گرچه مسعود پزشکیان تا آخرین لحظه فرصت جمع‌بندی هم خویشتن‌دار بود و به دو اخطار جدی در باب دروغ‌پردازی‌ها و رنگ‌آمیزی مهاجمان در زمینه‌های مشکلات بورس، واکسن کرونا، قرارداد چین و تحریم‌ها بسنده کرد، اما به‌نظر می‌رسد باید چاره‌ای کند چه آنکه برنامه رقبای او همین خواهد بود و احتمالا شدیدتر هم بشود.

آنچه در این دکان مستتر، هویدا بود، آقایان زاکانی و قاضی‌زاده، مسئولیت هجوم و زدن مستقیم تفکر و نگاه مسعود پزشکیان را عهده‌دار بودند، آن‌هم با تکیه بر داده‌های دروغ، وعده‌های پوچ، عوام‌فریبی، بی‌توجهی به وضع موجود، تأکید بر راهبرد غلط (کاغذپاره خواندن تلویحی تحریم‌ها) و استفاده از واژه‌های کلیشه‌ای نظیر غرب‌زده و سازشگر که پاسخ سرضرب، کوتاه و خالی از علاقه برای کش‌دارکردن موضوع را از جانب مسعود پزشکیان به همراه داشت؛ خالی از علاقه به این خاطر که احتمالا مهم‌ترین دلیلش را می‌توان در وفاداری به چارچوب‌های اخلاقی به‌واسطه شهادت سید ابراهیم رئیسی و دور از انصاف بودن به چالش کشیدن صریح دولت ایشان در ارزش‌گذاری و مقایسه جست‌وجو کرد.

آقای محمدباقر قالیباف دیگر کاندیدای اصولگرا در لابه‌لای تهاجم خودتخریبگر وینگرها، در راستای حل مشکلات اقتصادی یکی به میخ می‌زد، چند تا به نعل.‌ به‌واقع در مسیر ارائه برنامه‌ها که برخی از آنها در دایره وعده‌های ناشدنی‌ است، (برابری حقوق کارمندان با نرخ رشد تورم که خود تورم‌زاست) ضمن دم‌زدن از حل مشکلات با مدیریت «اقتدارگرایانه» داخلی، یکی، دو بار هم از لزوم رفع تحریم‌ها گفت.

آقای سعید جلیلی هم که آخرین ضلع این دکان سه‌نبش خواسته و ناخواسته را تشکیل می‌داد، سعی داشت تا بی‌توجه به نقش وینگرها در تشویش ذهن رقیبِ اخلاق‌مدار و بی‌اعتنا به تقلای آنها، فکر خود را معطوف به پاسخ پرسش‌ها کند، گرچه مشوش باشد و تکراری.

در هر صورت با همه دو اخطار جدی که مسعود پزشکیان در جمع‌بندی نهایی خطاب به آقایان زاکانی و قاضی‌زاده‌هاشمی داد، به‌نظر می‌رسد در برنامه‌های بعدی که تنها اسمش مناظره است، آش همین آش باشد و کاسه همین کاسه، به این معنا که نامزدهای اصولگرای حاضر در انتخابات ریاست‌جمهوری پیش‌رو تا آخرین ثانیه‌های مناظره‌‌ پایانی هم با همین فرمان پیش بروند.