طنز تلخ تنهایی

شرق: «هم‌نوایی در پاییز» نوشته‌ باربارا پیم با ترجمه مزدک بلوری، به‌عنوان برگزیده‌ هشتمین دوره‌ جایزه‌ ابوالحسن نجفی انتخاب شد. هیئت داوران این جایزه از میان هفت ترجمه‌ راه‌یافته به مرحله‌ نهایی شامل «خشک‌سالی طولانی» ترجمه زینب آرمند، «هم‌نوایی در پاییز» ترجمه مزدک بلوری، «مغز اندرو» ترجمه محمدرضا ترک‌تتاری، «دری در کار نیست» ترجمه امین مدی، «پاییز فلوبر» ترجمه ساناز ساعی‌دیباور، «مزاح بی‌پایان» ترجمه معین فرخی و «هنر فرانسوی جنگ» ترجمه مریم خراسانی، رمان «هم‌نوایی در پاییز» را برگزید. جایزه‌‌ «ابوالحسن نجفی» هر سال به‌ منظور پاسداشت خدماتی که او به فرهنگ و ادب و‌ ترجمه‌ این مرز‌و‌بوم کرده، به بهترین ترجمه رمان و مجموعه‌ داستانی که در یک سال گذشته منتشر شده، اهدا می‌شود.

داوری این دوره را ضیاء موحد، مهستی بحرینی، عبدالله کوثری، حسین معصومی‌همدانی، موسی اسوار، امید طبیب‌زاده و آبتین گلکار با دبیری علی‌اصغر محمدخانی بر‌عهده داشتند. عبدالله کوثری در بخشی از پیامی که برای مراسم هشتمین دوره جایره ابوالحسن نجفی فرستاده بود، به ضعف فارسی‌نویسی اشاره کرد و گفت: «کار مترجم، خواندن و نوشتن است. چیزی که توجه من را جلب کرده و توجه اغلب همکاران من را در هیئت داوران جلب کرده، این بود که مترجم در دریافت مطلب مشکلی نداشته اما ضعف مترجمان ما هنوز در فارسی‌نویسی است. ما یک توهمی داریم و آن این است که فارسی زبان مادری ما است، بنابراین آن را بلدیم. اما واقعیت این است که بلد نیستیم». او همچنین اشاره کرد که کار ترجمه با آموختن زبان مبدأ راه نمی‌افتد و مترجمان جوان باید زبان مقصد را هم بیاموزند. «ادبیات هنر کلام است. ترجمه هنر است به شرطی که در شرایط خودش کامل باشد.

و شرط اصلی ترجمه این است که خواننده زبان شما را باور کند. زبان توصیف از یک‌ سو و زبان دیالوگ از سوی دیگر. جوانان هنوز در نوشتن دیالوگ‌ها اشکال دارند. شکستن زبان به‌ نظرم خیلی جرم نیست و لازم است که گاهی اوقات آن را بشکنید. اما با شکستن زبان، به زبان محاوره نمی‌رسید. زبان محاوره واژه‌ها و نحو خودش را دارد». مزدک بلوری، برگزیده این دوره از جایزه، نیز در سخنانی گفت: «این جایزه برای من افتخار بزرگی است. نجفی از مترجمان بسیار دقیق و منحصربه‌فرد معاصر است و همه ما به‌ نوعی آثارش را خوانده‌ایم؛ ترجمه «شازده کوچولو»، «خانواده تیبو»، «ادبیات چیست؟» ژان پل سارتر و تألیفات او «فرهنگ اصطلاحات عامیانه» که عصای دست بنده است و «غلط ننویسیم» او که من در کلاس ترجمه، آن را به‌عنوان کتاب مکمل به دانشجویان معرفی می‌کنم». بلوری، استاد مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه علامه، درباره باربارا پیم نیز گفت او از نویسندگان برجسته‌ای است که خیلی دیر شناخته شد. «او از دهه ۱۹۵۰ می‌نویسد و چند کتابش با استقبال روبه‌رو می‌شود، اما ناشری یکی از کتاب‌هاش را رد می‌کند و این جواب منفی ناشر باعث می‌شود او سکوت طولانی در پیش بگیرد.

برخی از بهترین آثار باربارا پیم مربوط به دوره دوم نویسندگی او می‌شود و کتابش نامزد بوکر نیز شد. باربارا پیم موفقیت خود را در زمان حیات خود دید و پیش از مرگش متوجه شد که قدر زحماتش دانسته شده است». رمان «هم‌نوایی در پاییز» چنان‌که در مقدمه آن آمده به‌یادماندنی‌ترین و در‌عین‌حال غم‌انگیزترین رمان پیم است که به مضامین پیری، تنهایی و انزوا می‌پردازد. اما آنچه از تأثیر وضعیت یأس‌آور رمان می‌کاهد، طنز پیم است که غریب‌ترین وجوه زندگی روزمره را نشان می‌دهد.