هنوز هم مسئله یک کلمه است: قانون

‌هنوز بعد از 150 سال در ایران اختلاف بر سر یک کلمه است و این کلمه «قانون» است. قانونی که در برابر آن همه یکسان باشند. مسئله انگار هنوز تن‌دادن به «قانون» است که بسیاری آن را نمی‌خواهند.

حسین شریعتمداری در سرمقاله پنجشنبه خود لایحه‌ای را که دولت مورد تأیید و حمایت همه‌جانبه اصولگرایان تهیه کرده بود، به‌طورکلی رد کرده و آن را به «سیم خارداری» تشبیه کرد که «مانع از آمدن سیل» نمی‌شود.

نکته این بود که درنهایت با توجه به اینکه تمام ارکان نهادهای انتخابی و انتصابی همسو با کیهان هستند اما مدیرمسئول کیهان خواستار پس‌گرفتن این لایحه شده و می‌نویسد: «از این روی با جرئت می‌توان گفت تنها راه عاقلانه و کارساز برای پیشگیری از پدیده عفت‌سوز کشف حجاب و نجات فریب‌خوردگان از چنبره فریب دشمنان، پس‌گرفتن لایحه موسوم به «حمایت از عفاف و حجاب» است.

رساله  یک  کلمه

میرزایوسف مستشارالدوله در حوالی سال‌های 1290 کاردار سفارت ایران در پاریس بود. او در مواجهه با پیشرفت‌های اروپا سعی داشت متوجه شود چرا ملل اروپایی پیشرفت کرده‌اند و ایران از این پیشرفت‌ها به دور مانده است. درنهایت مهم‌ترین دلیل عدم پیشرفت ایران را فقط در یک کلمه و آن‌هم «قانون» ذکر می‌کند. «قانونی که مکتوب باشد. کامل باشد. در برابر آن شاه و گدا یکسان باشند، یعنی استثنا نداشته باشد و ساری و جاری باشد».

او خود در زمان نوشتن این رساله و در باب اهمیت آن گفته بود: «به‌ کار بزرگی که منافع دولتی و ملتی آن زیادتر از وضع الفباست مشغول هستم».

میرزایوسف خان به‌درستی دریافته بود که مشکل کشور کجاست و هنوز هم گویی مشکل ایران همین است و برای همین منظور، کیهان خواهان حذف این لایحه از دستور کار مجلس شده است. در‌این‌باره موارد زیر گفتنی است:

اول: بازی‌ نبودن قانون برای حجاب و عفاف از سوی تندروها کلید زده شد. مجتبی توانگر، از نمایندگان نزدیک به قالیباف، همان ابتدای سال که بحث «خلأ قانونی» تبدیل به کمپین رسانه‌ای برخی شد، خطاب به آقاتهرانی رئیس جبهه پایداری نوشت: گویی آقایان از سیاره دیگری آمده‌اند و در جریان امور کشور و سیاست‌گذاری و تصمیم‌های نهادی بالادستی و عدم نیاز به قانون جدید در این زمینه نیستند. حتی اگر قانونی نیاز باشد نباید مطالبه‌گر باشند بلکه باید پاسخ بدهند که در این 12 سال نمایندگی و هفت سال ریاست کمیسیون فرهنگی برای عفاف و حجاب چه کرده‌اند؟».

دوم: وقتی بنا بر آن شد تا برای مقابله با حجاب قانونی نوشته شد، همان‌ها شروع به انتقاد کردند. قوه قضائیه لایحه‌ای را آماده کرده بود که به دولت فرستاد. آنها به دولت فشار آوردند تا این لایحه تغییر کند. دولت نیز چند ماده به آن اضافه کرد تا خواسته آنها بیشتر تأمین شود.

سوم: فشار بعدی به مجلس وارد شد. اما نه برای تندترکردن قانون بلکه به این دلیل که اساسا هیچ قانونی برای حجاب نوشته نشود.

چهارم: اوایل خردادماه حجت‌الاسلام همدانی امام‌جمعه کرج در مراسم نماز جمعه پنجم خردادماه گفته بود: «لایحه حجاب نمی‌تواند جلوی فروریختن دیوار برلین را بگیرد». او تأکید کرده بود «قالیباف به وظیفه خود عمل نکرد. لوایحی که ارائه می‌شود و به تصویب می‌رسد، باید نقش بازدارندگی قانونی داشته باشد».

در همان روز آیت‌الله علم‌الهدی نماینده ولی فقیه در استان خراسان رضوی توصیه می‌کند با این وضعیت لایحه‌ای اصلا تصویب نشود: «در روزهای اخیر، مجلس در حال بررسی لایحه حجاب و عفاف است. آیا این لایحه حجاب است یا لایحه صیانت از بی‌حجابی؟ امروز همه دین، موقعیت و ارزش اجتماعی ما به حجاب گره خورده است، مجلس محترم با آگاهی از این موضوع، لایحه‌‎ای تصویب نکند که افراد همان‌طورکه اگر کمربند ایمنی نبندند، جریمه مالی می‌شوند، به همین ترتیب اگر هم شعائر دین را زیر پا بگذارند و ارزش‌‎های اخلاقی جامعه را فدای امیال نفسانی کنند، فقط تعزیر مالی نامتناسب در انتظارشان باشد».

مهدی سلحشور، مداح مشهور نیز در توییتی نویسندگان طرح را متهم به نفوذی‌بودن می‌کند: «ان‌شإالله این حرف‌ها درباره لایحه عفاف حجاب شایعه و دروغه. ولی اگه راسته باید اسمش رو گذاشت لایحه حمایت بی‌حجابان! مگه می‌شه دست پلیس رو بست که اگه کسی لخت اومد توی خیابون فقط اجازه داری عکس ازش بگیری و پیامک بهش بزنی تا ما یک میلیووون ریال جریمه‌ش کنیم؟!!! آقایان امنیتی بررسی کنن ببینیم نکنه خانواده آقایون شامل قانون می‌شدن یا شایدم نفوذی داریم توی نظام! با این قوانین فقط شرمندگیش می‌مونه واسه انقلاب».

یک هفته قبل از آن حسین شریعتمداری در کیهان نوشته بود: «انگار لایحه عفاف و حجاب برای گسترش بی‌حجابی تهیه شده، مطابق این لایحه، نیروی انتظامی باید برای کشف‌‌حجاب‌کننده پیامک بفرستد. اگر مراعات نکرد چه؟ پیامک دوم، آیا این ماده خنده‌دار نیست؟ آیا راننده خودرو نسبت به کشف‌ حجاب سرنشینان مسئولیتی ندارد؟».

پنجم: مخالفان قانونی می‌خواهند که آن‌قدر سخت‌گیرانه باشد که حتی نتوان به‌طور‌کامل آن را اجرا کرد. به عبارت روشن‌تر آنها می‌خواهند قانونی داشته باشیم که در آن مجازات آن‌قدر سنگین باشد که همه را به وحشت بیندازد. در مقابل کسانی که قصد دارند آن را اجرا کنند، می‌گویند این نوع قانون‌نویسی قابلیت اجراشدن ندارد. اما افراطی‌ها می‌گویند: کافی است با این قانون چند نفر را مجازات کنید تا دیگران از ترس اینکه در معرض مجازات قرار بگیرند، از آن بترسند.

این دسته همان‌طورکه دو ماه پیش رجانیوز، پایگاه متعلق به جریان پایداری، نوشته بود، خواهان ایفای نقش «پلیس بد» و «شلوغ‌کاری» در خیابان هستند.

نتیجه اینکه: جریانی تلاش می‌کند تا اساسا در زمینه حجاب هیچ قانونی وضع نشود. چون می‌داند چنین قوانینی عمر مفید بسیار کوتاهی دارند و به سرعت از بین خواهند رفت. برای درک موضوع کافی است آن را با ممنوعیت ویدئو و ماهواره مقایسه کرد. بیش از یک دهه با ماهواره‌ها مبارزه شد اما فراگیرشدن استفاده از آن باعث شد نه مجازات‌های قانونی و نه هیچ فشار دیگری نتواند مانع استفاده مردم از آن شود.

حالا و امروز همان وضعیت که روزگاری برای ویدئو و ماهواره به وجود آمد، در زمینه حجاب نیز دیده می‌شود. نکته اما این است که بفهمیم چرا برخی تمایلی به داشتن قانون دراین‌باره ندارند؟ چرا می‌خواهند قانون به‌جای مشخص‌کردن مجازات در زمینه حجاب، دست آنها را برای هر نوع بی‌قانونی باز بگذارد تا ضمن برخورد با مردم در خیابان‌ها حتی به کنسرت‌ها و کافه‌ها نیز حمله کنند؟