حلقه مفقوده آموزش و پرورش

عبدالجلیل کریم‌پور: یکی از دغدغه‌های اصلی در سیستم بلندبالای آموزشی کشور همیشه این واقعیت جدی بوده که افراد اداری، متناسب با تخصص مربوط به شغلی که در آن قرار می‌گیرند، انتخاب نمی‌شوند. اگر انتخاب وزیر، مدیر کل و بقیه اعضای اداری این نهاد را در نظر بگیریم، جدا از بحث وزیر که از سوی رئیس دولت معرفی و با رأی نمایندگان انتخاب می‌شود، بقیه عوامل بدون درنظرگرفتن تخصص، اغلب با میزان وابستگی‌های جناحی در منصب‌های اداری قرار می‌گیرند. این رویه باعث می‌شود فرد همیشه خود را برای فلان موقعیت اداری یا مدیریت فلان مدرسه محق بداند و خروج از هرکدام از این موقعیت‌ها را دهن‌کجی به خودش احساس کند. از آن طرف هم فرادستی که منصب اداری به او اجازه تغییر داده، بی‌گدار به آب زده و فرصت را برای تغییرات متناسب با ایده‌های شخصی و جناحی خود و نه تخصص و فن، غنیمت شمرده و قاعده را به هم بزند. این اتفاق‌ها در مجموعه اداری، تملق‌ها را افزایش داده و چه‌بسا می‌تواند زمینه حضور نیروی ضعیف را فراهم آورد. ای کاش می‌شد در سیستم پذیرش دانشگاه فرهنگیان برای جلوگیری از این وضعیت آسیب‌زا، رشته‌هایی را با عناوین مدیریت آموزشی، معاونت آموزشی، سنجش و همه موقعیت‌های دیگر اداری فعال کرد و همه‌ساله به اندازه نیاز اداری منطقه پذیرش کرد تا خدای ناکرده فردی برای حضور در فلان منصب اداری به رفتاری غیرمنطقی مبتلا نشود؛ چراکه توجه بیش از حد به جایگاه اداری و مدیریتی، آسیب‌های جدی را به بدنه آموزشی وارد کرده و دانش‌آموزی را که تمام این مجموعه برای تربیت او به‌عنوان شهروندی مطلوب وارد عرصه شده‌اند، درگیر مشکلات متعددی می‌کند که بی‌توجهی به آن نمره‌های منفی زیادی برای این نهاد به همراه می‌آورد. امیدواریم روزی برسد که دغدغه و نگاه آموزشی، اولویت اصلی این نهاد شده و تفکر رشد و توسعه آموزشی اولویت اصلی صاحب‌منصبان این مجموعه شود.