تضمینی بالاتر از وعده‌های تکراری
«اگر سازنده‌ای، خانه را بسازد و خانه ویران شده و موجب مرگ مالک شود، سازنده باید کشته شود»؛ این قانون را حمورابی، ششمین پادشاه بابل، حدود سه‌هزار‌و 800 سال پیش بر ستونی سنگی از جنس بازالت نوشت و در یک مکان عمومی در شهر بابل قرار داد. نسیم نیکلاس‌طالب، نویسنده لبنانی-آمریکایی، در کتاب «پوست در بازی»، از این قانون استفاده می‌کند تا به موضوع عدم‌تقارن‌های پنهان در زندگی بپردازد.
ایمان نریمانی
«اگر سازنده‌ای، خانه را بسازد و خانه ویران شده و موجب مرگ مالک شود، سازنده باید کشته شود»؛ این قانون را حمورابی، ششمین پادشاه بابل، حدود سه‌هزار‌و 800 سال پیش بر ستونی سنگی از جنس بازالت نوشت و در یک مکان عمومی در شهر بابل قرار داد. نسیم نیکلاس‌طالب، نویسنده لبنانی-آمریکایی، در کتاب «پوست در بازی»، از این قانون استفاده می‌کند تا به موضوع عدم‌تقارن‌های پنهان در زندگی بپردازد. پوست در بازی یک اصطلاح انگلیسی است و به آن معناست که وقتی کسی در کاری پوست در بازی دارد، یعنی هم در معرض منافع مثبت آن کار است و هم در معرض مضراتش.
در فاصله چند روز مانده تا انتخابات سرنوشت‌ساز 15 تیر‌ماه، واضح است که نتایج انتخابات پیش رو در گرو تصمیم 60 درصدی است که در انتخابات هشتم تیر شرکت نکردند؛ کسانی که از آنها به‌عنوان آرای خاموش یاد می‌شود. این موضوع به‌خصوص برای جناح اصلاح‌طلب حداقل روی کاغذ (اگر تصور کنیم که همه آنهایی که به آقای قالیباف رأی دادند، 15 تیر‌ماه به آقای جلیلی رأی خواهند داد) بسیار حیاتی‌تر است؛ چرا‌که می‌دانیم جناح مقابل از همه ظرفیت‌های خود مثل فرستادن مبلغان چهره‌به‌چهره و تماس تلفنی با مردم استفاده می‌کند تا رأی خود را افزایش دهد.
در چنین شرایطی چه باید کرد تا آرای خاموش را به مشارکت دعوت کنیم؟ همان‌طور که مسعود پزشکیان نیز در مناظرات به آن اشاره کرد، بسیاری از مردم معتقدند مشکلاتی مثل تحریم و فشار اقتصادی، نبود دارو و... در سال‌های اخیر تنها مردم را زیر فشار بیشتر قرار داده و مسئولان چه در دولت نهم و دهم که تحریم‌ها را کاغذ‌پاره می‌خواندند و چه در دولت یازدهم و دوازدهم که با شعار رفع تحریم از مردم رأی اعتماد گرفتند و درنهایت دولت را با افزایش فشارها و تحریم‌های بیشتر ترک کردند، حداقل به اندازه مردم تحت فشار نبوده و نیستند. در نتیجه این تفکر، فرقی نمی‌کند که چه کسی در پاستور باشد؛ چون در نهایت چه به واسطه توهم‌ها و خیال‌بافی‌ها و چه گره‌زدن سرنوشت مردم به مذاکره و در نهایت انداختن تقصیر‌ها بر گردن حکومت، این مردم هستند که هزینه تحریم‌های بیشتر را می‌دهند.
در چنین شرایطی، نامزدی که می‌خواهد این رأی خاموش را به مشارکت دعوت کند باید مثل معمار قانون حمورابی که در صورت ویرانی خانه باید کشته می‌شد، تضمینی بالاتر از وعده‌های تکراری به مردم بدهد و به قول نسیم نیکلاس‌طالب، پوست خود را در بازی بگذارد. به عبارت دیگر، فارغ از شخصیت و پیشینه مسعود پزشکیان که از او شخصیتی صادق، پاکدست و حق‌گو در نظر بسیاری از مردم ساخته است، وعده‌های انتخاباتی او چیزی بیشتر از آنچه روحانی در انتخابات‌های 92 و 96 گفت، نیست و افرادی هم که قرار است این وعده‌ها را محقق کنند، همان افراد هستند، پس چه تضمینی وجود دارد که همان اتفاقات تکرار نشوند؟ به نظر می‌رسد صرفا ترساندن مردم از روی کار آمدن تندروها در ایران و آمریکا نمی‌تواند 60 درصد ناراضی جامعه را راضی به اعتماد دوباره به اصلاح‌طلبان کند و آنچه در شرایط فعلی به آن نیاز داریم، نشانه‌هایی از تضمینی واقعی است که نشان دهد پزشکیان و دولت او حداقل در طول چهار سال پیش‌رو پشت مردم را خالی نمی‌کنند و در صورت رخ‌دادن جنگ‌های پشت پرده قدرت، پوست و روح خود را در بازی می‌گذارند و مثل مردم هزینه می‌دهند.
