![آن 17 ثانیه لعنتی](https://cdn.sharghdaily.com/thumbnail/NTM1YmYdEY58/f3RIJfgnyU4T0Uu3o7ve-VbT9FKRjpcKI1vgfm4pfv__5FnUbUVuHI1x6a9YMGSvC-4UOxG1c-sX_Np2WV4AG9c54qCsllJjWoO2vfSlzgh7Zk5lGDR61FKfZAWRG6vKq-b7xzo7XJAaoue-UkcPFw,,/NTM1YmYdEY58.jpg)
آن 17 ثانیه لعنتی
حسن یزدانی که مشتهایش را بعد از فینال توکیو از خشم به زمین میکوبید، فریاد سر میداد و اشک میریخت، تکتک ما بودیم؛ حسن را ندیده، اما حس میکردیم. میتوانستیم درد را با تکتک مشتهایی که به زمین میکوبید، حس کنیم؛ و ای کاش دردی جسمی بود و خوب میشد.
این خود ما بودیم؛ همان 96 درصدیهایی که صبحگاه، هنوز خورشید در آسمان جا خوش نکرده باید شال و کلاه کنیم و به دل بیرحم روز بزنیم؛ روزی که مشخص نیست در انتهایش چه چیزی برایمان مقدر شده. «سگدو زدنها» تمامی ندارد و درست در لحظهای که فکر میکنیم «دری» گشوده شده، ناغافل شوکی رعدآسا اندک خیال…