دومینوی خودکشی پزشکان

 براساس اخبار منتشرشده، در هفته گذشته دو رزیدنت پزشکی دیگر دست به خودکشی زدند. یکی رزیدنت بخش اطفال بیمارستان صدوقی یزد که خود مادر یک فرزند خردسال بوده و دیگری رزیدنتی در بیمارستان مشهد. حال سؤال اینجاست که دومینوی خودکشی رزیدنت‌های پزشکی قرار است تا کجا ادامه پیدا کند و چه زمانی مسئولان به این چالش مهم واکنش نشان خواهند داد؟

به گزارش تجارت‌نیوز، خودکشی رزیدنت‌های پزشکی حالا به یک بحران تبدیل شده است؛ حداقل ۹ پزشک در این چهار ماه خودکشی کرده‌اند.

البته این اخبار همیشه با چند روز تأخیر منتشر می‌شوند و این سؤال مطرح است که آیا وزارت بهداشت و درمان سعی دارد با پنهان‌کاری در این زمینه میزان آشفتگی در این حوزه را به حداقل برساند یا خیر.

از یک طرف فردی با داشتن فوق دیپلم، سال‌ها در یکی از خیابان‌های بالای شهر تهران به‌‌عنوان جراح زیبایی فعالیت می‌کند و میلیاردها پول به جیب می‌زند و از طرف دیگر دانشجویان پزشکی باید در بیمارستان‌های کشور بیشترین فشارها و استرس‌ها را به جان بخرند تا شاید بتوانند روزی تابلوی مطب خودشان را بزنند.

این بی‌توجهی و نبود نظارت قرار است تا کجا ادامه پیدا کند و شمار خودکشی رزیدنت‌های پزشکی باید از چه عددی بگذرد تا برای وزارت بهداشت و درمان حساسیت‌برانگیز شود؟ چرا وزیر بهداشت هنگام سخن‌گفتن از پیشرفت‌ها و دستاوردهای این وزارتخانه، هیچ اشاره‌ای به این معضل نمی‌کند و هیچ راهکاری برای رفع آن ارائه نمی‌دهد؟

به نظر می‌رسد مشکلات روحی و فشارهای روانی که رزیدنت‌های پزشکی مجبور به تحمل آن هستند، مسئله‌ای است که هیچ‌گاه در کانون توجه مسئولان حوزه بهداشت و درمان نبوده است.

مینا مروتی، متخصص روان‌شناسی، در‌این‌باره به تجارت‌نیوز می‌گوید: «متأسفانه این افراد در بسیاری از بیمارستان‌ها از سوی مدیران و مسئولان خود تحقیر می‌شوند. حتی پزشکانی که نقش استاد را دارند، سعی در تحقیرکردن این افراد دارند. متأسفانه هیچ بیمارستانی مسئله رسیدگی به وضعیت روحی دستیاران و رزیدنت‌های پزشکی را جدی نگرفته است. هیچ نظارتی بر میزان فشاری که این افراد تحمل می‌کنند، نیست».

این سؤال نیز مطرح است که چند بیمارستان برای این افراد روتین‌های روان‌درمانی در نظر گرفته است؟

بهمن‌ماه ۱۴۰۲ معاون آموزشی وزیر بهداشت از راه‌اندازی «کمیته رصد منشور دستیاری» خبر داد و مدعی شد: وزارت بهداشت در این زمینه یک دستورالعمل تهیه کرده که در آن میزان ساعت کاری، تعداد کشیک‌ها و اینکه دستیار بعد از کشیک چند ساعت باید بیمارستان بماند، مشخص شده است؛ اما هنوز تا اجرائی‌شدن آن فاصله دارد چرا‌که از رزیدنت‌ها انتظار می‌رود مانند یک متخصص تمام‌عیار فعالیت کنند.

اما آنچه امروز در بسیاری از بیمارستان‌های کشور به آن اشاره می‌شود، فشار کاری مضاعف بر رزیدنت‌های پزشکی، حضور‌‌نداشتن پزشکان متخصص و محول‌کردن مسئولیت‌ها به دستیاران و البته استرس بالای ناشی از مسئولیت مرگ و زندگی بیمار است که بر‌عهده دانشجوی پزشکی قرار دارد.

در همین زمینه، محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار، به تجارت‌نیوز می‌گوید: «اینکه چنین کمیته‌ای در وزارت بهداشت راه‌اندازی شده است یا نه، مسئله نیست. مسئله این است که این کمیته تا چه حد توانسته موفق عمل کند و بر کاهش آمار خودکشی رزیدنت‌های پزشکی تأثیر بگذارد».

دبیرکل خانه پرستار توضیح می‌دهد: «تا زمانی که سیاست حاکم بر بیمارستان‌ها که بر پایه بیگاری‌کشیدن از رزیدنت‌هاست، تغییر نکند، نمی‌توان مدعی شد آمار خودکشی رزیدنت‌ها کاهش یافته است. این سیستم باید تغییر کند. رزیدنت نباید حقوقی اندک دریافت کند اما مسئولیت یک پزشک متخصص را به دوش بکشد. حقوقی که آنها دریافت می‌کنند، حقوق یک دانشجوی پزشکی است اما انتظاری که از آنها می‌رود، کار‌کردن مانند یک متخصص تمام‌عیار است! همین استرسی که آنها به دلیل این تناقض رفتاری باید تحمل کنند، برای اینکه افراد را به مرز خودکشی بکشاند، کافی است».