تیم امید؛ نیمکتی که کسی دوستش ندارد

‌‌تیم امید ایران که دهه‌ها از حضور و صعودش به بازی‌های المپیک می‌گذرد، بالاخره سرمربی‌اش را پیدا کرد. روز گذشته بود که مسئولان فدراسیون فوتبال با انتشار خبری کوتاه نوشتند که رضا عنایتی به‌عنوان سرمربی جدید تیم المپیک ایران انتخاب شده است. رضا عنایتی در حالی به این مهم رسیده است که قریب به دو ماه فرایند انتخاب مربی جدید طول کشید. آن‌هم درحالی‌که مسئولان امر هر روز وعده می‌دادند که قرار است به‌زودی سرمربی مشخص شود. اینکه چرا پروسه انتخاب سرمربی برای تیم امید ایران این‌قدر طولانی شده، یکی، دو دلیل ساده دارد.

اختلاف بین مسئولان تصمیم‌گیر

ساده‌ترین دلیلی که باعث شد انتخاب سرمربی امید زمان‌بر و حتی در مواقعی تبدیل به محل اختلاف شود، چنددستگی در تصمیم‌گیری بود. فدراسیون فوتبال، حبیب کاشانی و البته کمیته ملی المپیک هرکدام در تلاش بودند تا گزینه مدنظر خودشان را به‌عنوان سرمربی روی نیمکت بنشانند. فدراسیون می‌خواست گزینه‌ای که مورد علاقه امیر قلعه‌نویی، سرمربی تیم ملی بزرگسالان ایران است، روی نیمکت بنشیند. از سوی دیگر، حبیب کاشانی به‌عنوان فردی که به‌تازگی مدیر ورزشی این تیم شده بود، تلاش داشت تا گزینه مورد علاقه‌اش را به تیم وارد کند. این دوگانگی باعث شد تا در برهه‌های مختلف اسامی متفاوتی به گوش برسد که مطرح‌شدن نام تعدادی از آنها چندان خالی از غافلگیری هم نبود. مجتبی حسینی، محمد ربیعی، افشین قطبی، سعید دقیقی، رسول خطیبی و مهدی تارتار در کنار رضا عنایتی سرمربیانی بودند که نام‌شان به‌عنوان گزینه پیرامون نیمکت تیم امید مطرح شد و انتظار می‌رفت که از بین آنها یکی، خیلی سریع به‌عنوان سرمربی معرفی شود. تعدادی از این چهره‌ها گزینه مورد علاقه امیر قلعه‌نویی بودند و تعدادی دیگر هم به انتخاب حبیب کاشانی ربط داده شده بودند. قلعه‌نویی از روز نخست تمایل داشت فدراسیون فوتبال برای مذاکره با مجتبی حسینی وارد عمل شود که نهایتا مذاکرات به نتیجه نرسید تا قرعه دست آخر به اسم رضا عنایتی بیفتد.

کسی این نیمکت را دوست نداشت

مورد دوم که می‌تواند دلیل مهم‌تری برای تعویق مداوم انتخاب سرمربی تیم امید باشد، جذابیت‌نداشتن این نیمکت برای گزینه‌های اصلی بود. درست است که هدایت تیم امیدهای ایران می‌تواند موضوع جالبی به نظر بیاید؛ ولی این صندلی معمولا برای مربیانی که در لیگ ایران صاحب تیم هستند، جذاب نیست. هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ فنی این صندلی چالش چندان جذابی برای آنها محسوب نمی‌شود. مثلا پذیرش اینکه محمد ربیعی مربی آینده‌دار مس رفسنجان، مجموعه‌ای را که خودش پرورانده و قاعدتا قرارداد مالی مناسبی هم دارد، رها کرده و به تیم امید بیاید، تصور غریبی است. از لحاظ فنی هم تجربه ثابت کرده همکاری‌نکردن به‌موقع باشگاه‌های لیگ‌برتری برای در اختیار گذاشتن بازیکنان‌شان به این تیم، می‌تواند جدالی جدی در پی داشته باشد و نتیجه‌نگرفتن در این تیم تبدیل به نقطه‌ای منفی در کارنامه مربیان مذکور شود. از این رو است که مربیان شاغل در لیگ برتر چندان تمایلی، فارغ از دلیل‌های خاص خودشان، به پذیرش این صندلی نداشته و ندارند. در چنین فضایی چاره‌ای به غیر از سپردن این نیمکت به مربیانی که بیرون از گود مانده‌اند، نیست. هرچند که بیرون از گود مانده‌ها هم نمی‌توانند همیشه گزینه بدی باشند. همین حالا تعدادی از مربیان صاحب‌نام ایرانی بدون تیم مانده و می‌توانستند گزینه تیم امید باشند؛ ولی آنها احتمالا منتظر فصل جدید هستند تا کارشان را در عرصه باشگاهی شروع کنند.

رضا عنایتی گزینه بدی است؟

واقعیت این است که با در نظر گرفتن دلایل بالا، نمی‌شود زیاد درباره انتخاب سرمربی تیم امید اظهارنظر فنی کرد. اگر فدراسیون راضی می‌شد که سر کیسه را شل کند و با رقم درخورتوجهی مربیان بنام‌تر را جذب کند، می‌شد امیدوار بود که این تیم به ناکامی‌های سریالی‌اش پایان دهد. با این حال از آنجا که فدراسیون و کمیته ملی المپیک حاضر به صرف هزینه هنگفت برای نیمکت این تیم نمی‌شوند، نباید زیاد به اسم و رسم‌دار بودن سرمربی دل داد. با چنین پارامترهایی رضا عنایتی گزینه معمولی محسوب می‌شود؛ یعنی نمی‌شود عنوان کرد که او مربی بدی است و نه اینکه می‌شود او را در زمره مربیان تاپ فوتبال ایران گنجاند. عنایتی در کارنامه مربیگری خود سابقه حضور در تیم‌های سیاه‌جامگان خراسان، قشقایی شیراز، هوادار تهران و نفت مسجدسلیمان را دارد که بهترین دوره سرمربیگری عنایتی با تیم هوادار بود که توانست این تیم را به لیگ برتر بیاورد و فصل گذشته همراه این تیم با کسب 34 امتیاز در رتبه یازدهم جدول قرار گرفت. او حتی در برهه‌ای کاندیدای سرمربیگری در تیم استقلال هم شد که این موضوع با مخالفت هواداران این باشگاه مواجه شد و خیلی سریع چنین گزینه‌ای از روی میز مسئولان باشگاه استقلال برداشته شد. درباره حضور عنایتی در نفت مسجدسلیمان هم که حرف‌وحدیث زیاد است؛ او شش بار روی نیمکت این تیم بود و فقط چهار امتیاز به دست آورد؛ ولی خودش اعتقاد داشت شرایط بیرونی روی نتایج این باشگاه تأثیر مستقیم گذاشته بود و اگر آن عوامل حذف می‌شد، نفت در لیگ برتر می‌ماند و عنایتی هم کارنامه پربارتری داشت. به هر روی، خوب یا بد، این روزها هدایت تیم المپیک ایران به دستان رضا عنایتی سپرده شده است. این تیم حالا باید خود را برای حضور در بازی‌های آسیایی هانگژو که از 19 شهریور تا 3 مهر به میزبانی کشور چین برگزار خواهد شد، آماده کند و بعد از این مسابقات هم رقابت‌های انتخابی المپیک 2024 پاریس که مأموریت اصلی است، در پیش است.