روایت‌های جنگی که زندگی می‌کنند

‌نیویورک‌تایمز گزارشی درباره به اشتراک گذاشتن تجربیات و احساساتی منتشر کرده که مردم غزه در اینستاگرام به اشتراک می‌گذارند. فلسطینی‌هایی که در این منطقه محصور شده‌اند، در بستر رسانه‌های اجتماعی تجربیات دلخراش خود را از زندگی زیر حملات هوایی و تهاجم زمینی اسرائیل ثبت کرده و به اشتراک می‌گذارند. طبق این گزارش «فیلم‌ها توسط فلسطینی‌هایی که با تلفن‌های همراه می‌گیرند، ضبط و روایت می‌شوند. در حالی که اسرائیل و مصر از ورود روزنامه‌نگاران به غزه جلوگیری می‌کنند، این فلسطینی‌های ساکن غزه هستند که ویرانی‌های حملات هوایی و تهاجم زمینی اسرائیل را با تصاویر و گفته‌هایشان ثبت می‌کنند. پست‌های آنها صمیمی و خام هستند، تصاویری را می‌گیرند که رسانه‌های اصلی ممکن است آنها را برای انتشار خیلی نپسندند. آنها جنگی را پوشش می‌دهند که زندگی می‌کنند: زنده‌ماندن از بمباران، جیره‌بندی غذا و آب، و داشتن سرپناهی در بیمارستان‌ها. آنها ناظرهای بی‌طرف نیستند و در پست‌های پرشور خود، ادعا نمی‌کنند که تنها راوی بی‌طرفی هستند».

به گفته وزارت بهداشت غزه، اسرائیل در پاسخ به حملات حماس در 7 اکتبر، بمباران شدیدی را در غزه آغاز کرد که تاکنون منجر به کشته‌شدن بیش از 11 هزار نفر شده است و سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده در هر 10 دقیقه یک کودک می‌میرد. حتی اعتراض مکرون به اسرائیل برای پایان کشتن زنان و کودکان نیز بی‌نتیجه بوده است. کارشناسان سازمان ملل اعلام کرده‌اند که «مردم فلسطین در معرض خطر جدی نسل‌کشی هستند».

به گفته کمیته حفاظت از خبرنگاران، دست‌کم 46 خبرنگار تاکنون کشته شده‌اند.

نیویورک‌تایمز در ادامه گزارش سه حساب کاربری را که به انعکاس اتفاقات در غزه به زبان انگلیسی می‌پردازند معرفی کرده و به برخی از پست‌های آنان اشاره کرده است.

@motaz_azaiza یکی از آنان است. ساعت چهار صبح بود که معتز عزیزه به خواب رفت. این جوان 24ساله در حال ویرایش ویدئو برای یک آژانس سازمان ملل بود. او تهیه‌کننده پاره‌وقت این سازمان بود، دو ساعت بعد با صدای انفجار از خواب بیدار شد و به سمت پشت بام دوید تا رگبار موشک‌ها را بالای سرش ببیند. هیچ هشداری وجود نداشت، هیچ تبادل آتشی که معمولا نشان‌‌دهنده یک جنگ تمام‌عیار بود، وجود نداشت. اما جنگ در حالی که او خواب بود شروع شده بود. در پاسخ، اسرائیل یک جنگ تمام‌عیار را علیه حماس به راه انداخت. آقای عزیزه که قبلا چهار جنگ را پشت سر گذاشته بود، دوربینش را برداشت و به دنیای جدیدی وارد شد. او فیلمی از سه اسیر اسرائیلی که در جیپی جلوی بقیه به نمایش گذاشته شده بودند در اینستاگرامش منتشر کرد. او به یاد می‌آورد: «من حتی نمی‌دانستم چه احساسی داشته باشم». او چشمان ترسیده آن اسیر را هنوز به یاد دارد. حالا اینستاگرام او از 24 هزار دنبال‌کننده به 13 میلیون دنبال‌کننده رسیده است. او علاقه زیادی به عکاسی داشت. اگر پیش‌تر از زیبایی‌های غزه فیلم و عکس می‌گرفت حالا جنگ در غزه او را به یک خبرنگار جنگی برای عصر رسانه‌های اجتماعی تبدیل کرده است. او تأثیر بمباران‌های اسرائیل را به معمولی‌ترین شکل برای نسل خود مستند می‌کند: فیلم‌هایش خام و بدون روتوش است و با روایتی به زبان انگلیسی از زندگی روزمره آن را منتشر می‌کند. ویدئوهای او کاملا متفاوت است. در 9 اکتبر، آقای عزیزه پس از زنده‌ماندن از یک انفجار از خودش در حال گریه‌کردن فیلم منتشر کرد.

در 11 اکتبر، او گفت که بهترین دوستان خود را در حمله هوایی از دست داده است و سپس اعضای خانواده بزرگ او کشته شدند. در 22 اکتبر، او بالای اجساد نوزادان مرده ایستاد. در 23 اکتبر، او از روی آوار گفت: «ما هنوز زنده‌ایم». او گفت: «در ابتدا نمی‌دانستم چه کار می‌کنم یا چه چیزی را پوشش می‌دهم. من فقط می‌خواستم آن را مستند کنم و به مردم بگویم که ما اینجا هستیم. من اینجا هستم». او شاهد کشته‌شدن همکارانش بوده و دوستانش را از زیر آوار بیرون آورده است. آقای عزیزه گفت «نمی‌دانم باید بمانم یا بروم. مادرم پریشان است». در 4 نوامبر، آقای عزیزه ویدئویی را منتشر کرد که در آن خبر داد او دیگر در شهر غزه نیست و بازگشت به آنجا بسیار خطرناک است زیرا توسط نیروهای اسرائیلی محاصره شده است. در حالی که او قول داد که به مستندسازی جنگ ادامه دهد، محدودیت‌های خود را یادآوری کرد: «من سوپرمن نیستم». و ادامه داد: «احساس می‌کنم بدنم در حال فروپاشی است. کاش می‌توانستم همه‌چیز را پوشش دهم، اما سعی می‌کنم آنچه را می‌توانم، بدون به خطر انداختن جانم مستند کنم».

در این گزارش نیویورک‌تایمز به حساب کاربری دو نفر دیگر هم اشاره می‌کند:

 @hindkhoudary و @noor.harazeen

این دو نیز به دلیل آنکه فیلم‌های خود را به زبان انگلیسی منتشر می‌کنند مورد استقبال قرار گرفته‌اند. حمله به اسرائیل خانم هرازین 34ساله را غافلگیر کرد، اما او به سرعت شرایط را تحلیل کرد و به شغل قبلی خود به عنوان خبرنگار تلویزیون در یک شبکه چینی بازگشت.

روی آنتن، او تجسم اعتمادبه‌نفس معمول یک گزارشگر جنگی باتجربه است. به عنوان یک همسر و مادر، امنیت اولویت خانم هرازین است. بنابراین تصمیم گرفت که همراه شوهر و دوقلوهایش به جنوب فرار کند. خانم هرازین به نیویورک‌تایمز گفت: «من بچه‌هایم را در آغوش گرفتم و با پتو و بالش به داخل ماشین هل دادم، بی‌آنکه بدانم چه اتفاقی قرار است بیفتد».

او هنوز برای شبکه خود گزارش می‌دهد و هر روز درباره جنگ اطلاع‌رسانی می‌کند، چه وقتی که نگران پدر و مادرش است که 20 روز از آنها اطلاعی نداشته، چه وقتی که اینترنت قطع شده بود. این روزها خانم هرازین در آپارتمانی با حدود 20 نفر پناه گرفته و با همسر و دوقلوهایش تشک مشترکی دارد. آنها عمدتا با کنسرو ماهی تن زنده می‌مانند و برای استفاده از دستشویی باید به کافی‌‌شاپ بروند.

اما او بیشتر وقت خود را در بیمارستان می‌گذراند و از مجروحان آنجا به زبان انگلیسی گزارش می‌دهد. او معتقد است: «عرب‌ها می‌دانند که چه اتفاقی در حال رخ‌دادن است».

نور به نیویورک‌تایمز گفت که او 15 اکتبر را به خوبی به یاد می‌آورد، زمانی که بیشتر تلفاتی که در بیمارستان دید، کودکان بودند. اجساد کودکانی که برخی‌شان سر و برخی دست و پایشان را گم کرده بودند و برخی دیگر تکه‌تکه شده بودند.

خانم هرازین گفت: «آن روز یکی از چالش‌برانگیزترین روزهایم در این جنگ بود. وقتی جلوی دوربین ایستاده بودم، نتوانستم کلماتی برای بیان صحنه پیدا کنم». او برای امنیت و آینده کودکان نگران است. از نظر او کودک غزه بودن مانند مسئولیتی است که باید بر عهده بگیرند.