دردانه‌ای به نام حسن یزدانی

بازی‌های المپیک پاریس در شرایطی به روز آخر رسیده که کاروان ایران 48 ساعت قبل با شوک بزرگی روبه‌رو شد؛ حسن یزدانی، کاپیتان تیم ملی کشتی آزاد ایران که بسیاری او را بخت اصلی کسب مدال طلا در وزن 86 کیلوگرم می‌دانستند، در فینال همین وزن شکست خورد تا با نقره‌ای که به دست آورد، موجی از ناراحتی را برای هوادارانش رقم بزند. مصدومیت کهنه حسن یزدانی در همین دیدار عود کرد و او نتوانست کار زیادی برابر رقیب بلغارش انجامش بدهد و سرانجام با اختلاف شش امتیازی بازی را واگذار کرد. حسن یزدانی چندین ماه قبل از شروع بازی‌های المپیک پاریس کتف آسیب‌دیده‌اش را به دست جراحان سپرد تا آن‌طور که پزشکان معالجش ادعا کردند، از سه ناحیه جراحی شود. بعد از آن، در شرایطی که حضور یزدانی در پاریس تبدیل به یک معمای مهم شده بود، فدراسیون کشتی کامران قاسم‌پور را در آب‌نمک نگه داشت تا اگر شرایط بدنی یزدانی جواب ندهد، آنها کامران را راهی المپیک کنند. یزدانی اگرچه اندکی با تأخیر ولی سرانجام خودش را به پاریس رساند. از آنجا که رقیب اصلی او یعنی دیوید تیلور آمریکایی هم از پیش نتوانسته بود سهمیه حضور در این بازی‌ها را به دست بیاورد، یک طلا برای کاپیتان تیم ملی کشتی آزاد ایران از قبل کنار گذاشته شد. این طلا وقتی بیشتر رنگ واقعیت به خود گرفت که جانشین دیوید تیلور آمریکایی یعنی آرون بروکس هم از رسیدن به فینال المپیک بازماند. باوجود‌این در همان ثانیه‌های نخست بازی فینال کتف حسن یزدانی دوباره صدمه دید تا او نهایتا نتواند به دومین مدال طلایش در تاریخ بازی‌های المپیک برسد. حسن که پیش ‌از این در تلاش بود تا رکورد جهان‌پهلوان تختی، هادی ساعی و حسین رضازاده را در کشتی و المپیک بشکند، دست آخر فقط به یک مدال نقره رسید تا همسایه جهان‌پهلوان تختی در تاریخ کشتی ایران شود. این دو نفر حالا تنها کشتی‌گیرانی هستند که یک طلا و دو نقره در تاریخ بازی‌های المپیک دارند. حسن انگیزه و شرایط مساعدی داشت تا با کسب دومین مدال طلایش، بالاتر از هادی ساعی و حسین رضازاده که آنها به ترتیب دو مدال طلا و یک برنز و دو مدال طلا داشتند، قرار بگیرد که این امر محقق نشد. فارغ از به جریان افتادن این بحث که با توجه به مصدومیت کتف حسن یزدانی آیا فرستادن او به المپیک تصمیم درستی بود یا خیر و اینکه بهتر نبود فرصت در اختیار فرد دیگری قرار می‌گرفت، اتفاقی که این روزها اندکی خبرساز شده، رفتار متفاوتی است که مسعود پزشکیان در قبال حسن یزدانی و دو چهره نقره‌ای دیگر کاروان ایران داشته است. پزشکیان از روزی که بازی‌های المپیک شروع شده، همواره فعالیت پررنگی در شبکه اجتماعی ایکس داشته و در تلاش بوده از آن طریق پیامش را به گوش ورزشکاران ایرانی برساند. دقیقا از همین مسیر بود که او برای دو دختر مدل‌آور ایرانی پیام تبریک ارسال کرد. پیامش برای ناهید و مبینا از آن نظر اهمیت داشت که تأکید چندباره‌اش به اهمیت و جایگاه زنان و صد البته زنان ورزشکار را برجسته کرد. پس از آن هم پزشکیان در چند نوبت به طلایی‌های کشتی ایران تبریک گفت؛ سعید اسماعیلی و هادی ساروی هر دو پیام تبریک مسعود پزشکیان را گرفتند. اتفاق تازه‌تر که انتظارش می‌رفت‌ هم پیام رئیس‌جمهور ایران برای حسن یزدانی بود. او با چند جمله محبت‌آمیز حسن یزدانی را مورد تفقد قرار داد و او را مثالی زنده برای محقق‌کردن شعار تا پای جان برای ایران دانست. درست است که طبق روال و البته شرایطی که حسن یزدانی داشت، چنین انتظاری از ریاست‌جمهوری می‌رفت ولی پرسش اینجاست که چرا مسعود پزشکیان در بین نقره‌ای‌های کاروان ایران تبعیض قائل شده است؟ او پیش ‌از‌ این به طلایی‌ها تبریک گفته بود که امری بدیهی است. پیام تبریکش به دختران مدال‌آور ایران هم قابل درک است. با این حال، پرسشی که ذهن مخاطبان ورزشی را درگیر کرده، این است که چرا در بین سه چهره نقره‌ای کاروان ایران تا 48 ساعت اخیر، پزشکیان (حداقل تا زمان نگارش این مطلب) فقط به حسن یزدانی مدال نقره‌اش را تبریک گفت و بی‌خیال دو نفر دیگر شد؟ ایران در همین کشتی، قبل از یزدانی به همت علیرضا مهمدی به مدال نقره رسید. پس از آن هم مهران برخورداری در تکواندو به این مدال ارزشمند رسید. پرسش اینجاست که چه چیزی مدال نقره حسن یزدانی را برجسته‌تر از دو مدال نقره دیگر کرده بود که اولی رئیس‌جمهور را وادار به واکنش کرده بود و دوتای دیگر نه؟ شاید نزدیکان رئیس‌جمهور دلایل متعددی برای این اتفاق در ذهن داشته باشند یا اینکه حتی آن را پای یک اتفاق بنویسند ولی مشخصا در‌این‌بین تبعیضی صورت گرفته که چنین رفتاری از سوی مسعود پزشکیان را توجیه‌ناپذیر نشان می‌دهد. واضح است که حسن یزدانی به واسطه مدال‌هایی که برای ایران به دست آورده، جایگاه درخوری در کشتی دارد ولی آیا تلاش علیرضا مهمدی و مهران برخورداری برای رسیدن به مدال نقره آن‌قدری چشم رئیس‌جمهور را نگرفته که پیام تبریکی هم به آنها بگوید؟ البته شاید ملاقات چند هفته پیش مسعود پزشکیان با علیرضا دبیر و حسن یزدانی هم بتواند این مورد را توجیه کند. رئیس‌جمهور جدید ایران در آستانه سفر تیم ملی کشتی به بازی‌های پاریس سری به اردوی این تیم زد و با دبیر و دیگر اعضای تیم ملی کشتی، به‌ویژه همین حسن یزدانی عکسی به یادگار گرفت. اگرچه همان روز هم انتقادات ریزی از مسعود پزشکیان شد که چرا فقط به اردوی تیم کشتی آزاد رفته و فرصت سر‌زدن به بقیه ورزشکاران را از دست داده است. شاید نقدهای این‌چنینی در این برهه کمی سخت‌گیرانه به نظر برسد و حتی شاید حسن یزدانی ورزشکار مورد علاقه رئیس‌جمهور هم نباشد ولی روشن است که همین جزئیات می‌تواند روی نگاه کلی درباره عملکرد ریاست‌جمهوری اثرگذار باشد. پسندیده نیست که در همین ابتدای راه مدال‌آوران کاروان ایران حس کنند همه نزد رئیس‌جمهور برابر هستند و بعضی برابرتر.