آیا مسئولان ورزش دردشان می‌گیرد؟
واقعیتی تلخ از زبان پرافتخارترین بانوی المپیکی ایران
ساره جوانمردی که طلای پارالمپیک ۲۰۲۴ در رشته تپانچه را تصاحب کرد و با کسب چهار مدال طلا و یک مدال برنز در چهار دوره حضور خود در بازی‌های پارالمپیک، عنوان پرافتخارترین بانوی المپیکی ایران را از آن خود کرد، از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
عبدالله دارابی: ساره جوانمردی که طلای پارالمپیک ۲۰۲۴ در رشته تپانچه را تصاحب کرد و با کسب چهار مدال طلا و یک مدال برنز در چهار دوره حضور خود در بازی‌های پارالمپیک، عنوان پرافتخارترین بانوی المپیکی ایران را از آن خود کرد، از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. معمولا قهرمانان پس از کسب مدال و به واسطه شوروشعف ناشی از آن، همه‌چیز و همه‌کس را خوب توصیف می‌کنند و گاه در بیان آن به اغراق نیز روی می‌آورند، اما پرافتخارترین بانوی المپیکی کشور هنگام خداحافظی از دنیای قهرمانی که با کسب مدال طلا توأمان بود، چنین عکس‌العملی را نداشت و حتی واقعیتی تلخ را ابراز داشت: «هرچه به دست آوردم حاصل همت و غیرت خودم بود، وگرنه از کمبود امکانات و مشکلات ما که همه باخبرند!». سخن ساره جوانمردی، واقعیتی تلخ و دردناک اما کتمان‌ناپذیر است و دردناک‌تر اینکه چنین سخنی را قهرمانی پرافتخار بیان می‌کند، نه ورزشکاری شکست‌خورده که بخواهیم سخنش را توجیه و بهانه در عدم توفیقش تلقی کنیم.
در همین پارالمپیک عکسی از دیگر قهرمان مدال‌آور کشورمان، امیرحسین علیپور، مخابره شد که با کفش پاره طلای رقابت‌های پرتاب وزنه را از آن خود کرد. در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ که مدت زیادی از اتمام آن نمی‌گذرد هم رضا علیپور، صخره‌نورد با‌اراده کشورمان که با صدم ثانیه از رسیدن به عنوان قهرمانی بازماند، با چشمانی اشک‌بار از نبود امکانات حداقلی تمرینی به‌شدت گلایه داشت. در ورزش ما، از این حقایق تلخ به وفور یافت می‌شود. دردناک‌ترین وجه ماجرا آنجاست که کشوری هستیم دارای ثروت و در‌عین‌حال، هدر‌رفت نامقبول آن. هر‌ازگاهی از اختلاس‌های کلان و ریخت‌وپاش‌های حیرت‌آور توسط «متنفذین بعضا بی‌خاصیت جامعه» پرده‌ای برداشته می‌شود، اما سهم افتخارآفرینان کشور از داشتن امکاناتی شایسته برای به اهتزاز درآوردن پرچم ایران، کمترین‌هاست. لابد جایز نبوده است که بخشی از آن بالغ بر ۹۰ تریلیون پولی که بانک‌ها به کارمندانشان وام داده‌اند و وزیر فعلی اقتصاد در توجیه آن از حق‌وحقوق همکاران بانکی‌اش می‌گوید خرج ورزش و امکانات افتخارآفرینانش شود تا قهرمانانمان حتی پس از کسب مدال طلا در مهم‌ترین عرصه جهانی، این‌چنین شاکی و گلایه‌مند نباشند یا کفش پاره قهرمانی سوژه عکاسان جهانی نشود.
از فقر بدیهی امکانات و اماکن ورزش کشور به‌رغم وجود چنین پول‌هایی، مثنوی‌ها می‌توان نوشت و مرثیه‌ها باید سرود، اما چون گوش شنوایی نیست، این نیز اتلاف نوشته‌ها و سروده‌هاست. آیا درد دیرینه ورزش و ورزشکاران ایرانی منجر به آگاهی واقعی و تغییر عملی رویکردها در دستگاه ورزش کشور و شخص احمد دنیامالی، وزیر فعلی ورزش، خواهد شد یا سیاست‌های کنونی با قدرت از افتخارآفرینی‌های بیشتر، اصلاح امور و رساندن ورزش به جایگاه شایسته‌اش جلوگیری خواهد کرد؟
