بیایید شبیه پاریس شویم!

سحر طلوعی: پس از برگزاری بازی‌های المپیک پاریس 2024، انگلیسی‌ها کمپینی راه انداختند با عنوان «بیایید شبیه پاریس شویم!». آنها در جریان بازی‌های ورزشی با پاریسی‌ها و از پس تبادل گفت‌و‌گوهای دوستانه متوجه شده بودند مسئولان شهری پاریس در مدیریت پایتخت فرانسه از آفت‌کش‌ها و مواد شیمیایی جز در مواقع خاص استفاده نمی‌کنند. اما مدیران لندنی و دیگر شهرهای بریتانیا برای پاکیزه نگه‌داشتن محیط‌های شهری و باغات و پارک‌ها و پیاده‌‌روها خاصه پس از دوران همه‌گیری حتی در موارد غیرضرور هم انواع سم‌ها و آفت‌کش‌های شیمیایی را به کار می‌گیرند و بیش از پیش به محیط زیست آسیب می‌رسانند. نکته جالب این است که این کمپین را شهروندان عادی انگلیس راه انداخته‌اند و نه مدیران شهری. آنها مسئولیت اجرائی در مدیریت شهری لندن و دیگر شهرها ندارند، اما به عنوان ساکن و شهروند بریتانیا نسبت به جایی که در آن زندگی می‌کنند احساس وظیفه می‌‌کنند و واکنش نشان می‌دهند و از آن مهم‌تر مطالبه‌گر هستند. آنها از بستر مسابقات ورزشی برای تبادل فرهنگی و علمی و سیاسی و تجاری و مدیریتی و... استفاده کرده و در جریان تجربیات دیگران قرار گرفته و خواستار تغییرات داخلی شده‌اند. حالا ما شهروندان عادی ایران هم به کمک دیدن بازی‌های المپیک و پارالمپیک از صفحه تلویزیون دوست داریم شبیه پاریس شویم؛ هرچند برخی مدیران‌مان با داشتن انواع و اقسام رانت‌ها بهتر از ما در جریان این بده‌بستان ورزشی و فرهنگی و ... قرار گرفته‌اند و از نزدیک شاهد دستاوردهای انسانی یک کشور توسعه‌یافته هستند. ما استادیوم‌ها و مکان‌های دیدنی و توریستی و تاریخی پر از تماشاگر پاریس را لابه‌لای تصاویر پر از سانسور و نصفه و نیمه تلویزیون دیده‌ایم و همچون بریتانیایی‌ها می‌خواهیم مطالبه‌‌گر باشیم. ما بیش از هر چیزی از حضور پررنگ کودکان در استادیوم‌‌های پاریس به وجد آمده‌ایم. حضور این کودکان خاصه در استادیوم‌های میزبان مسابقات پارالمپیک اهمیت بیشتری دارد. آنها شاهد فعالیت‌های انسان‌هایی با تفاوت‌های بارز جسمانی هستند و از ابتدای زیست اجتماعی خود با انسان‌هایی که شبیه خودشان نیستند‌، آشنا می‌شوند، تعامل با آنها را یاد می‌گیرند و زندگی در کنارشان را می‌آموزند. دست‌کم اینکه به تفاوت‌ها فکر می‌کنند و از گوناگونی‌ها می‌پرسند و مهم‌تر اینکه به این تنوع احترام می‌گذارند. فرانسوی‌‌ها به اعتبار برگزاری بازی‌های المپیک و پارالمپیک و حضور کودکان در استادیوم‌های میزبان مسابقات، آینده مهربان‌تر و محترمانه‌تری برای افراد با نقص جسمی در پیش‌رو دارند. البته که این آینده تنها در گرو دستاورد المپیک و پارالمپیک نیست. آنها در مدارس و مقاطع تحصیلی مختلف و در مراحل آشنایی با حقوق شهروندی خود به شکلی سیستماتیک تعامل با افراد متفاوت را می‌آموزند و یاد می‌گیرند چگونه به هم‌نوع و حتی غیرهم‌نوع خود احترام بگذارند؛ ورای رنگ‌ها، نژادها، طبقات اجتماعی، دین، مذهب، زبان و تفاوت‌های جسمی و... حالا ما هم از پس این ضیافت 15 روزه پارالمپیک دوست داریم شبیه پاریس شویم و از مدیران شهری و غیرشهری بخواهیم فضا را برای تعامل بیشتر با افراد توان‌یاب آماده کنند. ما می‌خواهیم بیشتر از آنکه به فکر تغییر اسامی از معلول به توان‌یاب هستند، به فکر تغییر فضای شهری و تسهیل رفت‌و‌آمد این قشر از جامعه باشند. ما می‌خواهیم دست‌کم نحوه زیست در کنار افراد متفاوت و درک محدودیت‌‌ها و توانایی‌های متفاوت آنها در مدارس به کودکان آموزش داده شود. ما می‌خواهیم حضور و موجودیت این افراد در فضای شهری به رسمیت شناخته شود و یادکردن از آنها و گفتن از توانایی‌هایشان تنها محدود به یک روز خاص و مسابقات ورزشی نباشد. ما می‌خواهیم احترام‌گذاشتن به افراد متفاوت چه جسمی و چه ذهنی و رفتاری نه فقط امری اخلاقی و وابسته به وجدان فردی بلکه عملی قانونی باشد.