کودکان زیر تیغ بمب و محدودیت

روز جهانی کودک فرصتی بود تا بار دیگر به یاد جهان بیاید که در افغانستان و غزه کودکان و زنان در چه شرایطی زندگی می‌کنند. 

غزه گورستان کودکان: طبق گزارش الجزیره، هر روز 10 کودک یک یا هر دو پای خود را از دست می‌دهند. عمل جراحی و قطع عضو آنها با کمترین مواد بیهوشی یا در مواردی بدون بیهوشی رخ می‌دهد. سازمان ملل متحد گفته است نوار غزه گورستان هزاران کودک است. به گفته مقامات فلسطینی، اسرائیل از هفتم اکتبر 2023 حداقل 17هزارو 400 کودک را در غزه کشته است، یعنی هر 30 دقیقه یک کودک کشته می‌شود. هزاران نفر دیگر در زیر آوار مفقود شده‌اند که گمان می‌رود اکثر آنها مرده‌اند.

در میان کودکان، ۷۱۰ نوزاد زیر یک سال، هزارو 793 کودک نوپا (یک تا سه سال)، هزارو 205 کودک چهار تا پنج‌ساله، چهارهزارو 205 کودک دبستانی و سه‌هزارو 442 دانش‌آموز دبیرستانی زیر 18 سال کشته شده‌اند.

جایزه برای دختر افغانستانی: «نِیلا ابراهیمی» دختر 17ساله‌ای که توانسته همراه خانواده‌اش از افغانستان بگریزد، به دلیل تلاش‌هایش برای تقویت صدای زنان، برنده جایزه بین‌المللی صلح کودکان ۲۰۲۴ شد. او در حالی برنده این جایزه شد که پیش‌تر‌ چهره‌های شاخصی مانند «گرتا تونبرگ» فعال محیط زیست و «ملاله یوسف‌زی» فعال مبارزه‌ برای آموزش دختران، آن را دریافت کرده بودند. دلیل اهدای این جایزه به او «فعالیت شجاعانه‌اش در راه مبارزه برای حقوق دختران در افغانستان» بیان شده است. افغانستان کشوری است که پس از خروج ناگهانی نیروهای آمریکایی، صدای زنان تحت قوانین سرکوبگرانه طالبان خاموش شده است. «نیلا ابراهیمی» پیش از تسلط طالبان نیز چهره شناخته‌شده‌ای بود. او برای لغو ممنوعیت خواندن دختران، ویدئویی منتشر کرده بود. آن زمان او از حساب کاربری برادرش استفاده و کمپین «من ترانه‌ام» را راه‌اندازی کرده بود. استقبال از این کمپین سبب شد تا طی چند هفته، این ممنوعیت لغو شود.

کمپین از کانادا: «نیلا» ۱۵ساله بود که طالبان وارد کابل شدند. او با کمک بنیادی به همراه خانواده‌اش ابتدا به پاکستان و سپس به کانادا رفت. در کانادا بود که کمپین «داستان او» را آغاز کرد. کمپینی که دختران افغان را به اشتراک‌گذاری داستان‌هایشان تشویق می‌کند و تمرکز آن انعکاس صدای کسانی است که هنوز در افغانستان هستند. او به سی‌ان‌ان می‌گوید: «هر روز به دخترانی فکر می‌کنم که در افغانستان بدون هیچ امیدی رها شده‌اند. من این امکان را دارم که برای زندگی‌ام تصمیم می‌گیرم، اما آنها چه می‌شوند؟». 

وضعیت زنان: طالبان پس از به قدرت رسیدن، مدارس را به روی دختران بالای ۱۲ سال بسته‌اند. دختران نوجوان و زنان اجازه تحصیل یا کار ندارند و فقط می‌توانند با یک مرد خانواده از خانه خارج شوند. آنها نمی‌توانند در ملأ عام صحبت کنند و باید چشمانشان پایین باشد تا سالم به خانه بازگردند. آنها دیگر اجازه استفاده از پارک‌ها، باشگاه‌های ورزشی و سایر امکانات عمومی را ندارند. همچنین نمی‌توانند بدون اجازه سفر کنند.

واکنش نهادها: ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور افغانستان، امکان حضور در این کشور را ندارد و تنها با انتشار توییت و واکنش‌های این‌گونه، شرایط در افغانستان را بررسی می‌کند. آلمان، استرالیا، کانادا و هلند نیز از راه دور و در موارد معدود به تبعیض‌ها واکنش نشان می‌دهند. در این مدت واکنش طالبان این بوده که نگرانی‌های کشورها را نسبت به تبعیض جنسیتی «پوچ» بداند. حمدالله فطرت، سخنگوی طالبان، گفت: «حقوق بشر در افغانستان محافظت می‌شود و به هیچ‌کس تبعیض نمی‌شود».