رأی فردا مجلس فردا

فردا صبح، جمعه یازدهم اسفند 1402مردم برای انتخاب وکلای خود در مجلس شورای اسلامی روی به صندوق‌های رأی خواهند آورد و نتیجه آنکه مجلس دوازدهم را شکل خواهند داد. برآنیم که ببینیم این مجلس چگونه خواهد بود و اگر کاستی در مجلس فعلی یا مجلس‌های قبل از آن دیده شده است چگونه می‌تواند روزی نوتر از روزهای گذشته مجلس را در آستانه بهار شکل دهد. بر آن نیستیم که در این فاصله کوتاه 24 ساعته به مردم ارائه طریق کنیم و دلیل و استدلال بر حضور یا چگونگی رأی مردم بدهیم، زیرا که نوعا مردم تصمیم خود را گرفته‌اند و تغییر آن نه ممکن است و نه چندان کارا. برعکس می‌خواهیم بر مجلسیان آینده تصویری هرچند نادقیق از سابقه کار داده و ببینیم مجلس آینده چه شکل و محتوایی باید داشته باشد. می‌گویند دوست‌داشتنِ خود (نه به معنی خودپسندی) پایه دوست‌داشتنِ دیگران است؛ یعنی ابتدا باید انسان نزدیک‌ترین فرد به خود را دوست داشته باشد تا بتواند دیگران دورتر از خود را دوست بدارد. آنکه به انسان نزدیک‌ترین است خویشتن خویش است که انسان باید آن را دوست داشته باشد و طبیعی است دوست‌داشتنِ خود، مانع بزرگی در انحراف، ضعف، سستی و در یک کلمه مانع انجام گناه در انسان می‌شود چه این قبیل امور خلاف دوست‌داشتن خود است. مجلسی که تشکیل می‌شود ابتدا باید خود را دوست داشته باشد. یعنی مجلس باید شأن خود را قبول داشته باشد و بر حفظ آن پای بفشارد.

1- مجلس قانون‌گذار است یعنی هر آنچه از اقتصاد و فرهنگ و علم و دانش در کشور می‌گذرد باید تحت قوانین موضوعه مجلس باشد و درست است که لوایح را دولت به مجلس تقدیم می‌کند اما مجلس هم می‌تواند اصلاحات لازم را به عمل آورد و هم می‌تواند طرح‌های لازم را رأسا آماده کند و به تصویب برساند. مجلس باید این شأن را درک کند که اقدامات صورت‌گرفته در کشور ناشی از مصوبات خوب یا مصوبات ناکافی یا عمل‌نکردن به آنهاست و خود را مسئول آنچه در کشور می‌گذرد بداند.

2- مجلس به بیان امام خمینی (ره) در رأس امور است. به نظر می‌رسد مجلس و شاید دیگران این مهم را فراموش کرده باشند و گاه و بیگاه از زبان برخی نمایندگان شنیده می‌شود که این تنزیل را پذیرفته‌اند و به مرور زمان به یک نهاد معمولی و تماشاگر جامعه تبدیل شده است.

3- ریاست محترم مجلس چند بار گفته‌اند که باید تصمیمات مهم و سخت اتخاذ شود و البته نگفته‌اند که عامل این تصمیمات سخت کدام نهاد یا فرد است اما در مقام ریاست قانون‌گذاری طبعا می‌دانند که تصمیمات سخت و مهم نوعا توسط مجلس باید اتخاذ شود. ایشان اشاراتی هم راجع به هدر دادن (نه بدمصرفی) سالانه مقادیر معتنابهی ارز داشته‌اند اما هرگز چنین مسائلی در مجلس مطرح نشده و هیچ تصمیم مهم و مشخصی در مجلس اتخاذ نشده است. البته گاهی تحت شرایط سیاسی و غوغاسالاری مصوبه‌ای از مجلس می‌گذرد که معلوم نیست تا چه حد کشورمان از آن منتفع یا متضرر شده است. در مجلس جدید باید معلوم شود تصمیمات مهم و سخت کدام است و درمورد آن از طریق لایحه یا طرح اقدام شود تا کلام رئیس مجلس عملا منعقد شود.

4- ریاست محترم مجلس گفته‌اند از 22 قول مجلس 20 قول به نتیجه رسیده است و دو قول دیگر هم به‌زودی عملی می‌شود. اولا ما تاکنون قول‌هایی از مجلس دریافت نکرده‌ایم. مجلس هم قولی را به تصویب نرسانیده مگر رئیس مجلس چنین کاری کرده باشند که البته نمی‌تواند به‌عنوان قول مجلس تلقی شود. شاید قول‌هایی که ایشان در زمان نامزدی ریاست‌جمهوری داده‌اند منظور نظر ایشان بوده که البته هیچ‌یک عملی نشده است. مجلس جدید و رئیس آن به یاد داشته باشد که مجلس جای قول‌دادن نیست بلکه مجلس محل وضع قوانین تأثیرگذار بر حفظ و صیانت از کشور و ارائه امید به آینده برای آحاد مردم ایران است. قول‌هایی که نامزدها به مردم در هنگام انتخابات می‌دهند همه و همه برای اخذ رأی بیشتر است و خود می‌دانند که به‌عنوان قول مجلس نمی‌تواند تلقی شود.

5- کلمه مجلس یعنی محل جلوس یعنی محل نشستن. بنابراین مجلسیان جدید به یاد داشته باشند که در جلسات رسمی و غیررسمی یا محرمانه در مجلس نباید راه بروند و از جمله در پشت سر هیئت‌رئیسه جمع شوند یا تظاهرات کنند و پلاکارد ارائه دهند و آتش‌بازی راه بیندازند.

 بلکه باید بنشینند و به کلام دیگران گوش دهند و با زبان خود اعلام نظر کنند. امری که عمدتا در مجلس فعلی نقض شده است و بسیاری اوقات دیده شده که وقتی نماینده‌ای صحبت می‌کند دیگران به سخنان او بی‌توجه‌اند و به کار دیگری جز گوش‌دادن مشغول هستند. متأسفانه سنت حمله کلامی، فریاد و حتی پرخاش و قیافه حمله بدنی گرفتن از همان مجالس اول مطرح شده است، نمایندگان مجلس باید احساس امنیت در بیان مطالب خود را داشته باشند.

6- دغدغه اصلی مجلس علی‌الاصول باید حفظ ایران و نظام جمهوری اسلامی باشد. در طول سخنان نمایندگان مجلس اعم از نطق قبل از دستور یا اظهار نظر در طرح لوایح و طرح‌ها این دغدغه دیده نشده است. اگر در این امر تشکیکی باشد کافی است به سخنان نمایندگان، ریاست مجلس و سایر کسانی که میکروفن مجلس در چهار سال اخیر در اختیار آنها قرار گرفته دقت کرده و کلمه «حفظ ایران» را در آن جست‌وجو کنیم تا ببینیم چند بار این عبارت را به زبان آورده‌اند. گمانم اگر هیچ نباشد، به زحمت به تعداد انگشتان یک دست برسد. تصویب برنامه‌های توسعه همه‌جانبه که از ابتدا و زمان تصویب اجرای آن مبهم است و عملی نیز نشده و بودجه‌های سالانه انبساطی که اعتراف به کسر بودجه کلان آن دارند، از نشانه‌های توجه‌نکردن به سرنوشت آینده کشور و نبود دغدغه «حفظ ایران» است. اگر دغدغه حفظ سرزمین ایران و پایداری مام میهن و زیربناهای اصلی سکونت، رشد و باروری اقتصادی و فرهنگی در مجلس نباشد، کدام مرجع باید این دغدغه را داشته باشد. آیا سخنان مختلفی که بیشتر برای جلب توجه همشهریان برای ذخیره آرا دوره آینده مجلس است، شایسته نمایندگانی است که وظیفه اصلی آنها وضع قوانین برای پایداری کشور و نظارت بر اجرای آن است. وظیفه نمایندگی مجلس بسیار خطیر است و وظیفه نمایندگان است که در درجه اول به وظیفه خود آگاه و معترف و پایبند باشند تا با تصمیمات لازم امید به حفظ و ارتقای ایران و آینده ایران و جوانان آن جامه عمل بپوشد. به امید داشتن چنین مجلسی.