مشکلات سریال «ازازیل» چه بودند؟

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق، در این سریال بازیگرانی  مانند پریناز ایزدیار، بابک حمیدیان، پیمان معادی و علی مصفا، توانست توجه بسیاری را جلب کند. اما نه تنها داستان سریال کشش لازم را نداشت، بلکه ضعف‌هایی در فیلمنامه، پردازش شخصیت‌ها و جلوه‌های ویژه نیز باعث شد تا این اثر از استانداردهای ژانر خود فاصله بگیرد.

یکی از مشکلات بزرگ این سریال، کیفیت پایین جلوه‌های ویژه بصری و تدوین نامناسب آن است. با توجه به ژانر وحشت، انتظار می‌رفت که افکت‌های تصویری و صوتی به ایجاد حس ترس و هیجان کمک کنند، اما بسیاری از صحنه‌ها به دلیل اجراهای ضعیف و غیرواقعی، بیشتر تصنعی به نظر می‌رسند. علاوه بر این، کارگردانی حسن فتحی که در آثار تاریخی خود توانسته بود استانداردهای بالایی را رعایت کند، در این سریال دچار ناهماهنگی در ریتم و فضاسازی شده است.

برخی از مخاطبان معتقدند که سریال نه تنها در ایجاد حس ترس موفق نبوده، بلکه به دلیل دیالوگ‌های ضعیف و بازی‌های تصنعی، در برخی صحنه‌ها بیشتر به یک درام سطحی شبیه است تا یک اثر ترسناک واقعی. بنابراین، ضعف در فیلمنامه، پردازش شخصیت‌ها، جلوه‌های ویژه و عدم انسجام روایی باعث شد که این سریال یکی از ناامیدکننده‌ترین آثار سال لقب گیرد.

یکی دیگر از بزرگترین مشکلات سریال، بازی‌های غیرطبیعی و تصنعی بازیگران است. حتی چهره‌های سرشناسی همچون پیمان معادی و مریم سعادت نتوانستند به‌خوبی از عهده نقش‌های خود برآیند. برخی سکانس‌ها به گونه‌ای اجرا شده‌اند که تماشاگر به جای غرق شدن در داستان، متوجه تصنعی بودن بازی‌ها می‌شود.

مشکل دیگر، همان ایرادی است که  حسن فتحی نیز در یادداشت مجازی‌اش به آن اشاره کرده است؛ تدوین و صداگذاری نامناسب. در برخی صحنه‌ها، دیالوگ‌ها نامفهوم یا بی‌صدا هستند و در جاهایی که نیاز به سکوت است، صداگذاری‌های غیرضروری انجام شده است. به‌طور مثال، در یکی از صحنه‌ها، یک شخصیت پا به زمین می‌کوبد، اما صدای آن شنیده نمی‌شود، در حالی‌که صدای دیالوگ شخصیت دیگر کاملاً واضح است. این ایرادات باعث می‌شود که بیننده از فضای داستان فاصله بگیرد.

اشتباهات فنی در یک سریال تلویزیونی همیشه مورد توجه منتقدان قرار می‌گیرد، اما در «ازازیل»، این اشتباهات به حدی زیاد بودند که به وضوح قابل مشاهده بودند. از تغییرات ناگهانی روز و شب در سکانس‌ها گرفته تا نمایان شدن وسایل فیلمبرداری در برخی صحنه‌ها، همه این‌ها نشان از عدم دقت کافی در تولید دارند. برای مثال، در یکی از صحنه‌ها، ساعتی که در موبایل یک شخصیت نشان داده می‌شود، ۴:۳۰ صبح است، در حالی‌که فضای نورپردازی و محیط کاملاً نشان‌دهنده غروب است.