طرح فضای مجازی و جفا به نیروهای مسلح
برای اولین‌بار است که طرح «حمایت از حقوق کاربران و خدمات پایه کاربردی فضای مجازی» پای نیروهای مسلح را به تمشیت امور اداری باز کرده است. حال آنکه بنا به تصریح اصل شصتم قانون اساسی، اعمال قوه مجریه از طریق رئیسجمهور و وزرا است. این طرح نیروهای مسلح را روبه‌روی مردم قرار می‌دهد. این کار بزرگ‌ترین جفا به نیروهای مدافع تمامیت ارضی و امنیت نظامی جمهوری اسلامی است که در جنگ تحمیلی رشادت‌ها و فداکاری‌های بی‌دریغ داشتند و ده‌ها هزار شهید تقدیم ملت کردند. فارغ از آشفتگی بیش از حد این طرح و تشکیل کمیسیونی طی آن با ترکیبی از سه قوه که همه‌جور اختیارات دارد و منابع مالی فراوانی که بدون فرایندهای مشخص تخصیص و بدون پاسخ‌گویی روشن به هیچ مرجعی و برخلاف قانون اساسی در اختیارش قرار می‌گیرد و درعین‌حال تحت امر رئیسجمهور به‌عنوان هماهنگ‌کننده قوه مجریه نیست. همچنین فارغ از دستاویزی به قاعده نکوهیده جرم‌انگاری که تنها باید در مواقع ضرورت و در جهت توقف و بهبود روندها و رفتارهای نابهنجار به کار بسته شود و استفاده بیجا از آن بخش اعظمی از مردم را در دایره حقوق کیفری قرار می‌دهد و نتیجه آن نه‌تنها بهبود رفتار نیست که مجرم‌انگاشتن گروه عظیمی از ملت است و در پیِ خود، گسترش تخلف و امنیتی‌کردن جامعه، سلب آزادی و امنیت شهروندان را به‌همراه دارد. حقوق‌دانان اجماع دارند که اگر جرم‌انگاری براساس سیاستی معقول و منطقی و مبانی مستحکمی صورت نگیرد، نه‌تنها نتیجه مطلوب به دست نخواهد آمد، بلکه خود موجب پیدایش معضلات اجتماعی بسیاری خواهد شد. به این نکته نیز توجه داشته باشیم که طراحان این ایده عاجز از درک ابتدایی از ماهیت و روند پیشرفت فناوری و هوشمندسازی در جهان هستند. درست است که پیشرفت فناوری در این ساحت، جهانی از اطلاعات را در اختیار پدیدآورندگان و کنترل‌کنندگان این شبکه‌ها قرار می‌دهد و چنانچه از سکوی یک شهروند به آن نگاه کنیم یک جهنم اطلاعاتی را برای آحاد آدمیان فراهم می‌آورد؛ اما واقعیت این است که ماهیت این فناوری خلق مسیل‌های سیل اطلاعات است و کسی نمی‌تواند جلوی حرکت سیل اطلاعات را در آنها بگیرد.
پدیدآورندگان می‌توانند بفهمند که سیل اطلاعات به کدام سو و چگونه در جریان است، اما حتی نمی‌توانند روبه‌روی سیل بایستند. وقتی این شبکه‌ها و به‌عبارت دیگر پلتفرم‌ها شکل گرفتند، ماهیت آنها مستقل از آفرینندگان و پدیدآورندگان آنها می‌شود. اشتباه طراحان این طرح این است که می‌خواهند در برابر حرکت و سیل جابه‌جایی اطلاعات بایستند و این ناشدنی است. بی‌گمان این سیل آنان را در هم خواهد پیچید. با تمام شرح فوق، نکته کانونی توجه نگارنده، هیچ‌یک از مسئله‌های پیش‌گفته نبود،زیرا اقلیتی که به قدرت رسیده از این دست طرح‌های شتاب‌زده و خام زیاد ارائه داده و بیش از این ارائه خواهد داد. هرچند هریک از آنها هزینه‌های فراوانی برای این ملت به بار خواهد آورد، اما چون بی‌نتیجه هستند، در نهایت شکست خواهند خورد. مشکل این طرح درگیر‌کردن بی‌مورد نیروهای مسلح که از شأن اجتماعی والایی برخوردار هستند در طرحی است که آشکارا برخلاف مصالح ملی است و شکست آن پیشاپیش روشن است. مشکل اصلی این طرح وارد‌کردن نیروهای مسلح به فرایندهایی است که خارج از چارچوب دفاع ملی هستند و تنها براساس اغراض سیاسی طراحی شده‌اند. این قلم از سر فروتنی و ملت‌خواهی، عرض می‌کنم که قدری به این کشور و این ملت رحم کنید و خدا را خدا را که نیروهای مسلح را وارد بازی‌های خود نکنید. نیروهای مسلح شأن و منزلتی بسیار فراتر از آن دارند که شما بخواهید آنان را هزینه هدف‌های خود بکنید.