اولین دوره لیگ نخبگان آسیا و سرنوشت نمایندگان ما

عبدالله دارابی

دوشنبه‌شب اولین دوره لیگ نخبگان آسیا آغاز خواهد شد و دو تیم پرطرفدار استقلال و پرسپولیس، نمایندگان ایران در این سری از رقابت‌ها هستند که آبی‌پوشان در اولین بازی میزبان الغرافه قطر و قرمزپوشان میهمان الاهلی عربستان خواهند بود. سالیانی بود که نمایندگان ایران از امیدهای قهرمانی یا کسب عنوان در رقابت‌های باشگاهی آسیا بودند و استقلال و پاس به ترتیب دو و یک بار بر سکوی قهرمانی باشگاه‌های این قاره ایستادند، اما در سال‌های اخیر شاهد ایستادن نمایندگان دیگر کشورها بر این سکو هستیم و حتی بعضا نمایندگان ایران موفق به صعود از دور گروهی نیز نمی‌شوند. چرایی این موضوع خود بحث مفصلی است و البته‌ لازم به بررسی، اما در این دوره از رقابت‌ها، حال‌واحوال نمایندگان ایران چطور است و چه سرنوشتی را رقم خواهند زد؟ پر‌واضح است که با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری سایرین، به‌ویژه کشورهای عربی و فقدان این دو عنصر در فوتبال ایران، شانس تصاحب جام برای ایرانی‌ها هر روز کم‌رنگ‌تر از دیروز می‌شود. امکانات فوق‌العاده و سرمایه‌گذاری رقبا، ما را با فرسنگ‌ها فاصله عقب انداخته است. زمین‌های چمن مخملی، مربیان به‌روز و ستاره‌هایی که حضور در این تیم‌ها را بر حضور در تیم‌ها و لیگ‌های مطرح جهانی (‌هرچند برای پول) ترجیح داده‌اند، تنها‌ تفاوت ما و آنها در زمین مسابقه است؛ باقی تفاوت‌ها که بماند! در‌حالی‌که حضور پرتعداد ستاره‌های مطرح از تیم‌های سرشناس در باشگاه‌های رقبا، دیگر امری عادی شده است، تیم‌های سرشناس ما بابت استخدام بازیکنان سطح پایین‌تر خارجی، خود را کامیاب و موفق می‌پندارند؛ هرچند برخی اوقات در استخدام این دسته بازیکنان و پس از کلی مذاکره ناکام هم می‌مانند. نگاهی به نفرات رقبا و مقایسه آن با نفرات استقلال و پرسپولیس، مخاطب را به این نکته می‌رساند که باید به دنبال نتایج آبرومندی باشیم، وگرنه سودای کسب جام از این تورنمنت و در حضور این رقبا و رقبای قدر شرق آسیا بیشتر به رؤیا می‌ماند. البته نفرات فقط بخشی از فاکتورهای مقایسه است. با این اوصاف باید کاملا ناامید بود؟ خیر! وقوع اتفاقات دور از ذهن به مدد تلاش مضاعف (‌در جبران کاستی‌های موجود)، وجود شانس در فوتبال و معجزه امید در تنگنای زندگی مشخص می‌کند که تا لحظه آخر نباید ناامید بود؛ البته به شرط تلاش. سال گذشته چه کسی فکر می‌کرد در حضور النصر با رونالدو و الهلال کهکشانی و نمایندگان کره و ژاپن، قهرمانی به العین امارات برسد؟ مضاف بر آن محرک‌ها، امتیاز زمین‌های ناهموارمان را هم داریم که بازی در آن برای ما به دلیل عادت، راحت‌تر و برای رقبا به سبب غربت با آن، سخت‌تر است. این زمین‌های آبروبر، شاید این‌گونه مزیتی برای ما‌ به ارمغان بیاورند. به هرحال، روی کاغذ و درون زمین (‌با وجود احتمالات و عوامل مختلف) سرنوشت‌ها می‌تواند متفاوت شود؛ پس برای همان کورسوی امیدها نیز باید تا دقیقه آخر تلاش را مضاعف کرد. از یاد نبریم بسیاری اوقات در فوتبال حق به حق‌دار هم نرسیده! این می‌تواند مشوق و محرک نمایندگان ما در مصاف با حریفان تا دندان مسلح شود تا در جبران ناکارآمدی مدیران پرحاشیه و ساختار معیوب فوتبال‌مان، تلاش کنند.