نماینده دوچرخه‌سواری ایران در المپیک کیست؟
ورزش ایران چندان خاطره خوشی از دوچرخه‌سواری در بازی‌های المپیک ندارد. دوچرخه‌سواری با وجود اینکه جزء رشته‌هایی بوده که حضور پررنگی در المپیک‌ها داشته اما همیشه حسرت رسیدن به خط پایان را بر دل دارد. بهترین نتیجه تاریخ دوچرخه‌سواری کشورمان در المپیک به بازی‌های 2008 پکن برمی‌گردد که حسین عسکری مقام 52 را به دست آورد و توانست از خط پایان بگذرد. دوچرخه‌سواری جاده ایران حالا قرار است برای یازدهمین بار در بازی‌های المپیک شرکت کند. این تیم برخلاف دوره‌های گذشته تنها یک سهمیه کسب کرده و دیگر شانسی برای گرفتن ورودی المپیک توکیو ندارد. این در حالی است که تیم ملی دوچرخه‌سواری جاده طی 10 دوره‌ای که در بازی‌های المپیک حاضر شده، حداقل دو سهمیه و حداکثر هفت ورودی گرفته است.
خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری دراین‌باره می‌گوید: «کسب سهمیه المپیک توکیو با دوره‌های قبل المپیک زمین تا آسمان فرق کرد. ما تا پیش از این بر اساس کشورهای قاره‌ای آسیا سهمیه می‌گرفتیم اما حالا باید در سطح جهانی و بر اساس کشورهای دنیا ورودی بگیریم. رکاب‌زنان ما قبلا در رقابت با 36 آسیایی مسیر آسان‌تری برای کسب سهميه داشتند اما با تغییر قوانین الان باید در رقابت با 202 کشور مجوز ورودی المپیک را بگیرند. اگر شرایط قبلی پابرجا بود ما می‌توانستیم سه سهمیه در بخش مردان بگیریم. ما حتی این پتانسیل را داشتیم كه در بخش بانوان هم طلسم‌شکنی کنیم و در این بخش هم
دو سهمیه بگیریم.
شاید این سؤال برای خیلی‌ها به وجود بیاید که بنده به عنوان عضو هیئت‌رئیسه آسیا و نماینده آسیا در اتحادیه‌های جهانی چرا این مسئله را پیگیری نکردم اما من این جواب را می‌دهم. وقتی 80 درصد دوچرخه‌سواران جهان اروپایی‌ها هستند و بیشتر مسئولان حاضر در اتحادیه جهانی هم اروپایی هستند و در مقابل آسیا سهم کمی از تصمیم‌گیری‌های این نهاد دارد، چاره‌ای نمی‌ماند جز اینکه این شرایط را بپذیریم. تغییر قوانین کسب سهمیه نه‌تنها به ضرر آسیاست بلکه در مورد قاره‌های اقیانوسیه، آمریکا و استرالیا هم صدق می‌کند».
او به مدال‌آوري تاریخی سمیه یزدانی و فرانک پرتوآذر در مسابقات آسیایی جاده و کوهستان اشاره می‌کند: «یزدانی سال گذشته برای اولین بار در تاریخ دوچرخه‌سواری ایران در مسابقات 2019 ازبکستان به مدال برنز رسید. جالب است که یک دوچرخه‌سوار روسی آمد و تابعیت ازبکستان را گرفت. اگر این ورزشکار نمی‌آمد ما حتما جزء دو نفر اول آسیا بودیم. یا در مورد پرتوآذر اگر شرایط جهانی اتفاق نمی‌افتاد، او جزء دو نفر اول آسیا بود و راحت سهمیه می‌گرفت. به هر حال ما در حال حاضر یک سهمیه بیشتر نداریم و بقیه مسابقات انتخابی هم کنسل شده و ضمن اینکه اگر برگزار شود هم کار بسیار سختی را پیش‌رو داریم. بنابراین باید تمرکزمان را روی همین یک سهمیه بگذاریم».
در دوچرخه‌سواری سهمیه به کشور داده می‌شود نه به فرد. تا الان هنوز نماینده تک‌سهمیه جاده ایران در المپیک توکیو معرفی نشده است. قمری ادامه می‌دهد: «ما در رشته جاده تا یک ماه قبل از المپیک نفرات اعزامی را معرفی نمی‌کنیم. به خاطر اینکه دوچرخه‌سواری رشته‌ای است که با یک اتفاق یا حادثه همه چیز تغییر می‌کند و ما می‌توانیم نفرات را جا‌به‌جا کنیم. با توجه به اینکه کروناست و اکثر رویدادهای داخلی و خارجی هم لغو شده، توانستيم در این فاصله دو مرحله از لیگ جاده را برگزار کنیم تا از بین برترین‌های لیگ، اردوی تیم ملی را تشکیل دهیم. بنابراين از الان انتخاب نماینده المپیکی سخت است. از طرفی جاده هم به لحاظ جسمی و روحی یک رشته استقامتی سنگین است. ورزشکار وقتی از الان بفهمد که برای المپیک انتخاب شده، در عملکردش تأثیر می‌گذارد و نمی‌تواند حس رقابت را داشته باشد».
پیش‌کسوت دوچرخه‌سواری درخصوص عملکرد ضعیف ایران طی 10 دوره حضور در بازی‌های المپیک افزود: «دوچرخه‌سواری ما بعد از گذشت 70 سال توانسته در سطح آسیا مدال بگیرد، بنابراین باید بگویم که ما راه بسیار طولانی‌ای را در پیش داریم. اول از همه باید خودمان را در سطح آسیا تثبیت کنیم و بعد به فکر کسب جایگاه در المپیک باشیم. کارکردن در دوچرخه‌سواری مستلزم زیرساخت‌ها و اعتبارات ویژه است. ما هنوز فاقد پیست‌های چوبی سرپوشیده و استاندارد هستیم. چند پیست در حال احداث داریم که به خاطر مشکلات مالی چند سال است که افتتاح نشده‌اند. دلیل اینکه کشورهای دیگر از ما جلوتر هستند، این است که امکانات لازم این رشته را دارند. کسب مدال در المپیک که فعلا برای ما دور از انتظار است، ورزشکارانی که در المپیک رکاب می‌زنند حرفه‌ای هستند اما دوچرخه‌سواران ما در مقابل آنها نیمه‌حرفه‌ای هستند. اما اینکه ما بتوانیم برای این دوره بهتر از قبل ظاهر شویم و از خط پایان بگذریم برای جامعه دوچرخه‌سواری
قابل قبول است».
ورزش ایران چندان خاطره خوشی از دوچرخه‌سواری در بازی‌های المپیک ندارد. دوچرخه‌سواری با وجود اینکه جزء رشته‌هایی بوده که حضور پررنگی در المپیک‌ها داشته اما همیشه حسرت رسیدن به خط پایان را بر دل دارد. بهترین نتیجه تاریخ دوچرخه‌سواری کشورمان در المپیک به بازی‌های 2008 پکن برمی‌گردد که حسین عسکری مقام 52 را به دست آورد و توانست از خط پایان بگذرد. دوچرخه‌سواری جاده ایران حالا قرار است برای یازدهمین بار در بازی‌های المپیک شرکت کند. این تیم برخلاف دوره‌های گذشته تنها یک سهمیه کسب کرده و دیگر شانسی برای گرفتن ورودی المپیک توکیو ندارد. این در حالی است که تیم ملی دوچرخه‌سواری جاده طی 10 دوره‌ای که در بازی‌های المپیک حاضر شده، حداقل دو سهمیه و حداکثر هفت ورودی گرفته است.
خسرو قمری، رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری دراین‌باره می‌گوید: «کسب سهمیه المپیک توکیو با دوره‌های قبل المپیک زمین تا آسمان فرق کرد. ما تا پیش از این بر اساس کشورهای قاره‌ای آسیا سهمیه می‌گرفتیم اما حالا باید در سطح جهانی و بر اساس کشورهای دنیا ورودی بگیریم. رکاب‌زنان ما قبلا در رقابت با 36 آسیایی مسیر آسان‌تری برای کسب سهميه داشتند اما با تغییر قوانین الان باید در رقابت با 202 کشور مجوز ورودی المپیک را بگیرند. اگر شرایط قبلی پابرجا بود ما می‌توانستیم سه سهمیه در بخش مردان بگیریم. ما حتی این پتانسیل را داشتیم كه در بخش بانوان هم طلسم‌شکنی کنیم و در این بخش هم
دو سهمیه بگیریم.
شاید این سؤال برای خیلی‌ها به وجود بیاید که بنده به عنوان عضو هیئت‌رئیسه آسیا و نماینده آسیا در اتحادیه‌های جهانی چرا این مسئله را پیگیری نکردم اما من این جواب را می‌دهم. وقتی 80 درصد دوچرخه‌سواران جهان اروپایی‌ها هستند و بیشتر مسئولان حاضر در اتحادیه جهانی هم اروپایی هستند و در مقابل آسیا سهم کمی از تصمیم‌گیری‌های این نهاد دارد، چاره‌ای نمی‌ماند جز اینکه این شرایط را بپذیریم. تغییر قوانین کسب سهمیه نه‌تنها به ضرر آسیاست بلکه در مورد قاره‌های اقیانوسیه، آمریکا و استرالیا هم صدق می‌کند».
او به مدال‌آوري تاریخی سمیه یزدانی و فرانک پرتوآذر در مسابقات آسیایی جاده و کوهستان اشاره می‌کند: «یزدانی سال گذشته برای اولین بار در تاریخ دوچرخه‌سواری ایران در مسابقات 2019 ازبکستان به مدال برنز رسید. جالب است که یک دوچرخه‌سوار روسی آمد و تابعیت ازبکستان را گرفت. اگر این ورزشکار نمی‌آمد ما حتما جزء دو نفر اول آسیا بودیم. یا در مورد پرتوآذر اگر شرایط جهانی اتفاق نمی‌افتاد، او جزء دو نفر اول آسیا بود و راحت سهمیه می‌گرفت. به هر حال ما در حال حاضر یک سهمیه بیشتر نداریم و بقیه مسابقات انتخابی هم کنسل شده و ضمن اینکه اگر برگزار شود هم کار بسیار سختی را پیش‌رو داریم. بنابراین باید تمرکزمان را روی همین یک سهمیه بگذاریم».
در دوچرخه‌سواری سهمیه به کشور داده می‌شود نه به فرد. تا الان هنوز نماینده تک‌سهمیه جاده ایران در المپیک توکیو معرفی نشده است. قمری ادامه می‌دهد: «ما در رشته جاده تا یک ماه قبل از المپیک نفرات اعزامی را معرفی نمی‌کنیم. به خاطر اینکه دوچرخه‌سواری رشته‌ای است که با یک اتفاق یا حادثه همه چیز تغییر می‌کند و ما می‌توانیم نفرات را جا‌به‌جا کنیم. با توجه به اینکه کروناست و اکثر رویدادهای داخلی و خارجی هم لغو شده، توانستيم در این فاصله دو مرحله از لیگ جاده را برگزار کنیم تا از بین برترین‌های لیگ، اردوی تیم ملی را تشکیل دهیم. بنابراين از الان انتخاب نماینده المپیکی سخت است. از طرفی جاده هم به لحاظ جسمی و روحی یک رشته استقامتی سنگین است. ورزشکار وقتی از الان بفهمد که برای المپیک انتخاب شده، در عملکردش تأثیر می‌گذارد و نمی‌تواند حس رقابت را داشته باشد».
پیش‌کسوت دوچرخه‌سواری درخصوص عملکرد ضعیف ایران طی 10 دوره حضور در بازی‌های المپیک افزود: «دوچرخه‌سواری ما بعد از گذشت 70 سال توانسته در سطح آسیا مدال بگیرد، بنابراین باید بگویم که ما راه بسیار طولانی‌ای را در پیش داریم. اول از همه باید خودمان را در سطح آسیا تثبیت کنیم و بعد به فکر کسب جایگاه در المپیک باشیم. کارکردن در دوچرخه‌سواری مستلزم زیرساخت‌ها و اعتبارات ویژه است. ما هنوز فاقد پیست‌های چوبی سرپوشیده و استاندارد هستیم. چند پیست در حال احداث داریم که به خاطر مشکلات مالی چند سال است که افتتاح نشده‌اند. دلیل اینکه کشورهای دیگر از ما جلوتر هستند، این است که امکانات لازم این رشته را دارند. کسب مدال در المپیک که فعلا برای ما دور از انتظار است، ورزشکارانی که در المپیک رکاب می‌زنند حرفه‌ای هستند اما دوچرخه‌سواران ما در مقابل آنها نیمه‌حرفه‌ای هستند. اما اینکه ما بتوانیم برای این دوره بهتر از قبل ظاهر شویم و از خط پایان بگذریم برای جامعه دوچرخه‌سواری
قابل قبول است».