فاجعه‌ی بی‌پایان تصادفات جاده‌ای؛ قربانیان مدیریت ناکارآمد

به گزارش گروه رسانه ای شرق؛ مجتبی بهاروند، کارشناس ارشد حمل ونقل_اخیرا، جوان نخبه‌ای به نام  محمدموسوی (رتبه۱۴کنکور دکترا)در یک سانحه‌ی رانندگی جان خود را از دست داد؛ یکی از ده‌ها هزار قربانی سالانه‌ی تصادفات جاده‌ای در کشور. حادثه‌ای که نه اولین است و نه آخرین، اما باز هم با چند پیام تسلیت، چند وعده‌ی تکراری، و نهایتاً یک پویش نمادین به فراموشی سپرده خواهد شد.

این بار رئیس‌جمهور به پویش «نه به تصادفات» پیوسته‌اند؛ اقدامی که در نگاه نخست مثبت به نظر می‌رسد، اما واقعیت این است که صرف پیوستن به یک کمپین، راهکاری برای حل بحران نیست. تصادفات جاده‌ای در ایران یک فاجعه‌ی ملی است که ریشه در سه عامل اساسی دارد: جاده‌های غیرایمن و بی‌کیفیت، خودروهای ناامن و مرگبار، و نظارت ناکارآمد و غیرمکانیزه‌ی پلیس راهور و سایر نهادهای مسئول.

در این میان، نقش فساد و رانت‌خواری را نباید نادیده گرفت. مافیای خودرو، سال‌هاست که با بهانه‌ی حمایت از تولید داخلی، مانع واردات خودروهای ایمن و باکیفیت شده است، در حالی که تولیدات داخلی، خود به «ارابه‌های مرگ» تبدیل شده‌اند. وزارت راه، کمبود بودجه را بهانه‌ای برای عدم توسعه و بهسازی جاده‌ها کرده و پلیس راهور نیز به‌دلیل نبود تجهیزات و نیروی کافی، نظارتی موثر بر وضعیت راه‌ها و رانندگان ندارد. از سوی دیگر، شهرداری‌ها هم به جای تمرکز بر ایمنی معابر و حمل‌ونقل شهری، درگیر کشمکش‌های سیاسی و سوءمدیریت شده‌اند.

نتیجه‌ی این چرخه‌ی معیوب، مردمی هستند که هر روز عزیزانشان را در جاده‌ها از دست می‌دهند، نخبگان و سرمایه‌های انسانی کشور یکی پس از دیگری پرپر می‌شوند، و خانواده‌هایی که داغدار یا گرفتار هزینه‌های سنگین درمان مصدومان تصادفات می‌شوند. در مقابل، ویژه‌خواران و رانت‌خواران همچنان بر سر سفره‌ی ملت نشسته‌اند و به چپاول ادامه می‌دهند.

توقف این فاجعه‌ی ملی، نیازمند تصمیمات جدی، اصلاحات اساسی و برخورد قاطع با عوامل فساد و ناکارآمدی است. نه کمپین‌های نمادین، نه وعده‌های بی‌سرانجام و نه تسلیت‌های رسمی، هیچ‌کدام نمی‌توانند جان‌های از دست‌رفته را بازگردانند. تا زمانی که جان انسان‌ها در اولویت سیاست‌گذاری‌ها قرار نگیرد، این چرخه‌ی تلخ همچنان ادامه خواهد داشت، و باز هم محمدهای دیگری قربانی خواهند شد…