زرگر از جایزه مهرگان طلایی گفت

دبیرخانه جایزه مهرگان نتایج داوری 1527 عنوان رمان و مجموعه داستان چاپ اول سال‌های 1399-1398 را منتشر کرد. همچنین علیرضا زرگر، مدیر جایزه مهرگان، درمورد دو بخش مهم جایزه مهرگان ادب که مدتی به تعویق افتاده است، چنین توضیح می‌دهد: «کار داوری «جایزه مهرگان طلایی» برای انتخاب رمان برگزیده دو دهه جایزه مهرگان ادب در فروردین‌ماه سال 1399 به پایان رسیده و داورانی که در دوره‌های گذشته جایزه مهرگان ادب آثار را داوری کرده بودند، از میان 41 رمان که در 20 سال گذشته (سال‌های 1378 تا 1397) در مهرگان ادب درخشیده بودند، یک رمان را به‌عنوان برگزیده نهایی انتخاب کرده‌اند. درمورد «جایزه مهرگان ادب خارج از ایران» که برای انتخاب بهترین رمان‌ها و مجموعه داستان‌های فارسی منتشر‌شده در خارج از ایران آغاز به کار کرده بود، با وجود دو سال تلاش دبیرخانه و داوران جایزه و پس از ارزیابی 126 کتاب، برگزارکننده رسما احضار و به او اخطار شد که از اعلام فهرست کتاب‌ها و برگزاری جایزه صرف‌نظر کند. در شرایط فعلی نیز که فعالیت نهادهای مستقل فرهنگی نسبت به دو سال گذشته دشوارتر شده، امکان برگزاری این بخش از جایزه مهرگان ادب وجود ندارد. جایزه مهرگان ادب خارج از ایران به سهم خود می‌توانست پس از سال‌ها دیوار حایل میان دو شاخه ادبیات معاصر ایران -ادبیات درون‌مرز و ادبیات برون‌مرز- را فروبریزد. از پیدایش و رشد شاخه‌ای از ادبیات معاصر ایران به نام «ادبیات در تبعید» یا «ادبیات مهاجرت» بیشتر از چهار دهه گذشته بود و ضرورت داشت تا یک نهاد مستقل ادبی، رها از خط‌کش سانسور و فراتر از مرزهای جغرافیایی و سیاسی به داستان‌ها و رمان‌هایی که به زبان فارسی در خارج از ایران منتشر می‌شد، توجه کند و فراز‌و‌فرود این ادبیات را به‌عنوان بخش مهمی از پیکره ادبیات معاصر ایران به رسمیت بشناسد، ادبیات در تبعید و مهاجرت از ادبیات داخل ایران جدا‌شدنی نیست. این دو به نوعی مکمل یکدیگرند».

مدیر جایزه مهرگان ضمن اعتراض به سانسور آثار ادبی و تشدید آن در ماه‌های اخیر می‌گوید: «این‌گونه سیاست‌ نتیجه‌ای جز این ندارد که هر سال تعداد بیشتری از نویسندگان که در داخل ایران زندگی می‌کنند، رغبتی به انتشار کتاب خود در ایران نداشته باشند و اثر خود را برای چاپ به ناشران خارج از ایران بسپارند. در چنین شرایطی این مخاطب است که از دسترسی به آثار خوبِ ادبی محروم می‌ماند و این موضوع نویسندگان و علاقه‌مندان به ادبیات ایران را نگران‌تر از همیشه کرده است».