غزه، گورستان کودکان
این روزها تصاویر دردناکی از غزه و جنگی که در آن جریان دارد، منتشر می‌شود. گاهی این تصاویر آن‌چنان اندوهناک‌اند که بغض راه گلو را می‌گیرد؛ مانند بسیاری از عکس‌هایی که از جنازه‌ها منتشر شده است. گاهی عکس‌ها ما را شگفت‌زده می‌کند؛ مانند مجموعه کیسه‌های سیاهی که برای قراردادن جنازه‌ها به‌عنوان کمک کشورهای همسایه ارسال شده بود. یکی از فیلم‌ها هم قدرت زندگی را نشان می‌‌دهد؛ مردمی که در حال غذاخوردن در خیابان هستند و موشک‌ها از بالای سرشان پرواز می‌کنند.
این روزها تصاویر دردناکی از غزه و جنگی که در آن جریان دارد، منتشر می‌شود. گاهی این تصاویر آن‌چنان اندوهناک‌اند که بغض راه گلو را می‌گیرد؛ مانند بسیاری از عکس‌هایی که از جنازه‌ها منتشر شده است. گاهی عکس‌ها ما را شگفت‌زده می‌کند؛ مانند مجموعه کیسه‌های سیاهی که برای قراردادن جنازه‌ها به‌عنوان کمک کشورهای همسایه ارسال شده بود. یکی از فیلم‌ها هم قدرت زندگی را نشان می‌‌دهد؛ مردمی که در حال غذاخوردن در خیابان هستند و موشک‌ها از بالای سرشان پرواز می‌کنند.
خبرنگاران زیر آتش
اسرائیل علاقهای ندارد که شرایط را برای خبرنگاران امن نگه دارد. حداقل 46 خبرنگار در این جنگ یک‌ماهه کشته شده‌اند. سخنان و اعتراض خبرگزاری‌های رسمی و نهادهای صنفی روزنامه‌نگاری برای امن‌کردن شرایط خبرنگاران بی‌نتیجه بوده است. یکی از خبرنگاران هنگام ارسال گزارش وقتی داشت درباره همکار کشته‌‌‌شده‌اش سخن می‌گفت، جلیقه و کلاه خبرنگاری را درآورد و با اشک گفت که این لباس و علامت هیچ تأثیری برای نجات جان و محافظت آنها ندارد. در این مدت رسانه‌ها سعی کردند به هر شیوه‌ای که می‌توانند، درباره کودکان و کشته‌‌شدگان غزه بنویسند. انتشار اسامی حدود هزار نفر از کودکان بر روی یک صفحه روزنامه یا انتشار هم‌زمان یک عکس و یک تیتر در 30 روزنامه الجزیره تلاش‌هایی است برای جلب توجه جهانیان. این در حالی است که به نظر می‌رسد رهبران دنیا چندان در کنترل اوضاع توانمند نیستند یا علاقهای ندارند. می‌‌توان به اجلاس پایانی سران کشورها اشاره کرد که با ابراز نگرانی درباره هوش مصنوعی همراه بود،
نه توجه به شرایط غزه!
تله مرگ کودکان
رسانه‌های مهم جهان درباره شرایط غزه بارها و بارها هشدار داده‌اند. وال استریت ژورنال در مطلبی با عنوان «غزه با تشدید حملات اسرائیل به تله مرگ برای کودکان تبدیل می‌شود»، سعی کرده است جزئیاتی درباره شرایط این منطفه جنگ‌زده بیان کند. این نشریه با افراد مختلفی که زیر بمباران و موشک‌باران در فلسطین هستند، گفت‌وگو کرده و درباره شرایط‌شان نوشته است؛ شرایطی که هر روز بدتر می‌شود. میدل‌ایست مطلبی با عنوان «غزه مرگ‌بارترین مکان جهان برای کودکان» با اشاره به این نکته مطلبش را آغاز کرده که میزان مرگ‌و‌میر کودکان در مدت سه هفته در غزه بیش از سه سال در سراسر جهان است. در هر ساعت درگیری با اسرائیل پنج کودک کشته شده‌اند. در مدت یک‌سال‌و اندی از آغاز جنگ اوکراین 544 نفر کشته شده است و در کمتر از یک ماه در غزه بیش از 9 هزار نفر کشته شده‌اند که بیش از 40 درصد آنان کودک هستند. در گزارش 212 صفحه‌ای که وزارت بهداشت فلسطین برای سازمان ملل نوشته، آمار تأثربرانگیزی درباره کشته‌شدن کودکان هست. طبق این گزارش که اطلاعات مربوط به یک هفته پیش را در بر گرفته، دوهزارو 913 نفر از هفت‌هزارو 28 کشته‌شده کودک هستند. 133 نوزاد زیر یک سال و 444 نوزاد زیر سه سال کشته شدند. 171 کودک سه‌ساله، هزارو 527 کودک دبستانی (چهار تا 13 سال) و 523 کودک دبیرستانی (14 تا 17 سال) کشته شده‌اند. به گفته سخنگوی یونیسف، غزه در حال تبدیل‌شدن به قبرستان کودکان است.
مردم فلسطین قربانی 2 فاجعه
ریچارد فالک، استاد حقوق بین‌الملل دانشگاه پرینستون و گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل، درباره وضعیت حقوق بشر در فلسطین در فاصله سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ مقاله‌ای در میدل‌ایست نوشته است که عنوان «وقتی گوترش بالون خودساخته اسرائیل را سوراخ کرد» بر آن نهاده شده است. فرارو آن را ترجمه کرده است. در بخشی از آن آمده است: «آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، به‌تازگی مورد سرزنش اسرائیل قرار گرفت؛ زیرا او با بیان اینکه حمله 7 اکتبر حماس «در خلأ رخ نداد» یک واقعیت را بیان کرد». در این مقاله تأکید شده است: «پایان بازی اسرائیل بسیار شوم‌تر از بازگرداندن «امنیت» است». در بخش دیگری از این مقاله ضمن ابراز نگرانی از این وضعیت، نوشته شده است: «در واقع، هرچند بیمارگونه به نظر می‌رسد؛ اما واقعیت آن است که رهبری اسرائیل از وقایع 7 اکتبر استفاده کرد تا با ارتکاب نسلکشی در غزه کار را تمام کند و در پوشش این ادعا که حماس چنان خطری است که باید نابود شود، حمله به کل جمعیت غزه را توجیه کرد. تحلیل‌‌های من، من را به این نتیجه می‌‌رساند که این جنگ ادامه‌دار، اساسا درباره امنیت غزه یا تهدیدات امنیتی ناشی از حماس نیست؛ بلکه درباره چیزی بسیار شوم‌تر و بدبینانه‌تر است. اسرائیل از این فرصت برای تحقق جاه‌‌طلبی‌های سرزمینی صهیونیست‌ها برای سلب مالکیت فلسطینیان استفاده کرده است؛ اینکه آن را «پاک‌سازی قومی» یا «نسلکشی» بنامیم، در درجه دوم اهمیت قرار دارد؛ اگرچه در‌حال‌حاضر به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین فجایع بشردوستانه قرن بیست‌و‌یکم شناخته می‌شود. در واقع، مردم فلسطین قربانی دو فاجعه هم‌زمان شده‌اند: یکی سیاسی و دیگری انسانی».
نام‌‌هایی که هرگز نخواهیم شناخت
این روزها در غزه بیش از 400 کودک زخمی یا کشته می‌‌شوند. شاید هرگز نام هیچ‌کدام از آنها را ندانیم و آنها را هرگز نشناسیم یا به خاطر نسپاریم؛ اما برخی تصاویر در روح و جان‌مان خواهد ماند. تصویری که محمد سالم برای رویترز گرفته است، شاید یکی از این تصاویر باشد؛ جسدی که پس از دو هفته توانستند نامش را شناسایی کنند. هرچند ارتباطات به‌سختی در غزه وجود دارد؛ اما دو هفته پس از گرفتن این عکس، رویترز توانست زن حاضر در عکس را شناسایی کند و با او در خانه‌‌اش در خان یونس مصاحبه کند. او ایناس ابو معمار است و جسدی که در عکس در دست داشت، جسد خواهرزاده پنج‌‌‌ساله‌اش، سالی بود. ایناس با شنیدن صدای اصابت موشک به خانه فامیلش دوید و سپس به سردخانه رفت. او گفت: وقتی سالی را دیدم، او را در آغوش گرفتم. دکتر از من خواست رها کنم... اما من به آنها گفتم که او را نزد من بگذارند.
