میزبانی که راضی نیست

از 7 اکتبر یا همان اواسط مهرماه تاکنون، ۷۹ هزار تُن مواد منفجره به نوار غزه شلیک شده است. این آماری است که دفتر اطلاع‌رسانی دولت فلسطین اعلام کرده است. آماری که نشان می‌دهد چه بر سر این منطقه آمده است. واشنگتن‌پست گزارشی درباره آوارگان نوار غزه که به مصر رفته‌اند، منتشر کرده است. از زمانی که جنگ در این منطقه آغاز شده است، دولت مصر قاطعانه گفت: «پناهندگان فلسطینی را نمی‌پذیرد». با این حال تشکیلات خودگردان فلسطین تخمین می‌زند بیش از 115 هزار شهروند غزه به مصر رفته‌اند. اکثر آنها در بلاتکلیفی باقی می‌مانند، وضعیت قانونی‌شان مشخص نیست و جای دیگری برای رفتن ندارند. آنها اعضای یک دیاسپورای جدید از فلسطینی‌ها هستند، مردمی که قبلا محصور خاطرات آوارگی شده بودند. در‌حالی‌که چندین هزار بیمار و مجروح در بیمارستان‌های مصر مداوا شده‌اند، اکثریت قریب به اتفاق مهاجران با کمک سفارتخانه‌های خارجی یا از طریق مشاوره و گردشگری به این کشور رسیده‌اند. با این حال یک شرکت مصری به نام «هالا» با وجود دریافت کمک‌های بسیار، نقش اندکی دراین‌میان داشته است. این افراد اگر مشکلات پزشکی نداشته باشند، به محض ورود به مصر به حال خود رها شده‌اند. ده‌ها هزار نفر به طور غیرقانونی ویزای توریستی 45‌روزه خود را به تعویق انداخته‌اند. این حضور غیرقانونی آنان را از آموزش عمومی، مراقبت‌های بهداشتی و دیگر خدمات محروم کرده است. آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد که مسئول پناهندگان فلسطینی است، آوارگانی را که به مصر پناه برده‌اند، پوشش نمی‌دهد. آنها اعلام کرده‌اند نمی‌توانند به تازه‌واردان کمک کنند زیرا قاهره وظیفه خود را در برابر فلسطینیان به رسمیت نمی‌شناسد. خبرنگاران واشنگتن‌پست از آوارگان فلسطینی در خانه‌ها و محل‌های کارشان در اطراف قاهره بازدید کرده‌اند، جایی که پناهگاه و مقداری آرامش پیدا کرده‌اند، اما قادر به ساختن آینده نیستند.

زندگی سخت

برای یک مادر 42‌ساله و دخترانش که هنگام ازدواج به غزه نقل مکان کرده بود، پاسپورت اردنی ممکن است دروازه بین مرگ و زندگی باشد. یک مقام اردنی به او خبر داد که نامش در فهرست ورود به مصر قرار گرفته بدون آنکه نام دخترانش هم باشد. زنان اردنی نمی‌توانند ملیت خود را به فرزندان خود منتقل کنند. هر شش دختر این زن فقط پاسپورت فلسطینی دارند. این پاسپورت حق مهاجرت و سفر آنها را محدود می‌کند. در گذرگاه مرزی رفح، او از مقامات مصری درخواست کرد که دخترانش را از آنجا عبور دهند. پس از ساعت‌ها انتظار، مأموران گمرک پذیرفتند. او سرانجام به مصر رفت ولی باید ناشناس بماند زیرا از طرف کارفرمایش مجاز به صحبت علنی نیست. اما شوهرش که در بیمارستان کار می‌کند، در غزه مانده است و به‌ندرت می‌توانند از حال هم باخبر شوند. بدون داشتن اقامت مصر، او نتوانسته کار ثابتی پیدا کند. در بهار، خانواده به حومه بیابانی آرام در فاصله یک‌ساعتی با قاهره نقل مکان کردند. دختران کوچک‌تر او از ثبت‌نام در مدارس مصر منع شده‌اند، اما به واسطه برنامه‌ای که از طریق سفارت تشکیلات خودگردان فلسطین راه‌اندازی شده بود، در کلاس‌های درس در رام‌الله شرکت می‌کردند. اما دختران ماه‌ها آموزش را به دلیل جنگ از دست داده بودند و در تلاش هستند عقب‌ماندگی‌ها را جبران کنند. بتول، یکی از دختران که 15 سال دارد و عاشق ریاضی است، می‌گوید: «مردم اینجا خیلی با ما مهربان هستند. وقتی آنها می‌دانند که ما اهل فلسطین، به‌ویژه اهل غزه هستیم، گاهی اوقات به ما اجازه نمی‌دهند که پولی پرداخت کنیم». اما این «یک زندگی جدید است، یک زندگی سخت».