باز هم تخریب ‌عارف

بعد از معرفی وزرای دولت چهاردهم به مجلس، همان‌طورکه انتظار می‌رفت، موجی از مخالفت، ابراز تعجب و انتقاد از برخی از وزرای پیشنهادی در شبکه‌های اجتماعی و نیز در سایت‌ها و خبرگزاری‌ها شکل گرفت. اعلام استعفای دکتر ظریف باعث تشدید این موج شد. دراین‌میان برخی با سوء‌استفاده از این فضا درصدد برآمده‌اند که با تفسیر استعفای دکتر ظریف به حذف، دکتر عارف را در معرض تخریب قرار دهند. این عده استفاده‌نکردن از آذری‌جهرمی در دولت را نیز به دکتر عارف نسبت می‌دهند. باید در نظر داشت که تخریب دکتر عارف از سوی این جریان آشنا تازگی ندارد و مسبوق به سابقه است. سؤالی که به ذهن متبادر می‌شود، این است که چرا دکتر عارف تخریب می‌شود؟ و دلیل واقعی آن چیست؟ سؤال این است که آیا دکتر عارف وعده‌ای داده که خلاف آن عمل کرده و در این دو هفته که از انتصاب ایشان به معاونت اول رئیس‌جمهور گذشته، اشتباهی از ایشان سر زده است؟ واقعیت این است که دکتر عارف نشان داده است که همواره دغدغه حفظ همبستگی و انسجام ملی داشته و دنبال وفاق بوده است و با وجود

اختلاف نظر با برخی از شخصیت‌های همسو هیچ‌گاه به حذف دیگران نیندیشیده است. عملکرد ایشان در زمانی که رئیس شورای سیاست‌گذاری اصلاحات بود و همین‌طور زمانی که رئیس فراکسیون امید مجلس دهم بود، گویای این ادعاست. ایشان در مجلس با وجود اینکه برخی دولتمردان دنبال تضعیف ایشان در مجلس بودند، هیچ‌گاه درصدد انتقام برنیامد و تخریب‌هایی را که با انگیزه‌های شخصی و سیاسی انجام می‌شد، معمولا نادیده می‌گرفت و دغدغه‌اش عمدتا کمک به دولت در راستای حل مشکلات مردم بود، گویا عده‌ای بدون توجه به منافع مردم و وضعیت خطیری که کشور در آن واقع شده است، همواره مترصد بهانه‌ای هستند تا تحصیل‌کرده نجیب دانشگاه استنفورد، استاد ممتاز دانشگاه صنعتی شریف و عضو پیوسته فرهنگستان علوم را تخریب کنند. واقعیت این است که ما در سیاست ایرانی برای قرار‌گرفتن در مدار توسعه نیاز به خردورزی، پایبندی به قانون، دوراندیشی، واقع‌گرایی، آینده‌نگری و پرهیز از رفتارهای هیجانی داریم. اگر این ویژگی‌ها در فردی جمع شوند، نقطه قوت محسوب می‌شوند، نه ضعف او! تجربه ثابت کرده است که سیاست‌ورزی مبتنی بر زدوبند،گعده‌گذاشتن، رفیق‌بازی و همیشه طلبکار شدن نه‌تنها گرهی از کار مردم باز نمی‌کند، بلکه بیشتر به مشکلات این کشور دامن می‌زند. انصاف آن است که حضور دکتر عارف در کنار رئیس‌جمهور پاکدست و مردمی نقطه قوت دولت چهاردهم دانسته شود. تخریب این دانشمند منظم و با برنامه، این سیاست‌مدار ملی و مذهبی و اخلاق‌مدار که همواره برای رقبا و منتقدانش احترام قائل بوده و دغدغه‌ای جز پیگیری منافع ملی نداشته، حرکتی سنجیده نیست. شایسته نیست کسانی که گزینه‌های دیگری برای معاون اولی در نظر داشته‌اند و انتظار آنها برآورده نشده، این‌چنین بی‌محابا به جای کمک، به تضعیف دولت روی آورند.